Το... φιλί του Παπαφλέσσα στον Κόκκαλη!

Η τοποθέτηση του Θανάση Γιαννακόπουλου για τα όσα δεινά περνά ο Σωκράτης Κόκκαλης, τον καιρό τούτο, στην προεδρία του Ολυμπιακού προσφέρονται για αλόγιστη χρήση δημοσιογραφικών (και όχι μόνο) κλισέ, του στυλ η αξία του νικημένου αναδεικνύει περισσότερο τον νικητή! Αυτήν τη στιγμή νικημένος μοιάζει ο Κόκκαλης και στη μεριά των νικητών ο Γιαννακόπουλος. Με βάση το ποδόσφαιρο πάντα, μια και στο μπάσκετ η ήττα του Κόκκαλη από τα αδέλφια έχει έρθει προ ετών. Για πολλούς, ο λόγος που αποσύρθηκε από το μπάσκετ έχει να κάνει με το γεγονός πως τους Γιαννακοπουλαίους δεν μπορούσε να τους κερδίσει σε κανένα επίπεδο, και να επαναλάβει τους πρώτους θριάμβους υπέρ των, από τη στιγμή που αυτοί έμαθαν και άρχισαν να πληρώνουν με ρυθμό γεωμετρικής προόδου κάθε χρονιά.

Η υπεράσπιση του Κόκκαλη, στην προκειμένη περίπτωση, γίνεται εκ του ασφαλούς και θέλω να πιστεύω όχι για το θεαθήναι, από τον κ. Θανάση. Τα αδέλφια δεν έχουν γνωρίσει την αποδοκιμασία από τον κόσμο του Παναθηναϊκού, έχοντας πετύχει στο μπάσκετ, πάνω-κάτω ό,τι και ο Κόκκαλης στο ποδόσφαιρο. Τηρουμένων των αναλογιών, βέβαια, ανάμεσα στα δύο σπορ και με αξίωμα πως η Ελλάδα είναι η Ισπανία ή η Αγγλία του μπάσκετ. Η πρόσφατη ήττα από την Παρτιζάν είναι κατραπακιά που μπορεί και να κοστίσει και τη συμμετοχή στο Final-4 της Ευρωλίγκας, αλλά κιχ δεν ακούστηκε προς τα αδέλφια. Όσο να ΄ναι μία μεγαλύτερη ανοχή προς τον Κόκκαλη θα έπρεπε να υπάρχει κι ας είναι το ποδόσφαιρο λαϊκό κίνημα, κάτι παραπάνω, δηλαδή, από το μπάσκετ που είναι ένα ενδιαφέρον και όμορφο σπορ. Στη συνείδηση του κόσμου αμφότεροι είναι πετυχημένοι και τα όσα επεσήμανε ο Θανάσης Γιαννακόπουλος δεν απέχουν από την πραγματικότητα.

Μία χρεωμένη ομάδα παρέλαβε ο Κόκκαλης και κατάφερε, με τον τρόπο του, να την κάνει να σαρώνει τίτλους, έστω και στο στενό πλαίσιο της χώρας μας. Ήταν δεδομένη η έλευση της παρακμής, όπως πάντα συμβαίνει στις αυτοκρατορίες. Το πλήρωμα του χρόνου πάντα έρχεται και η ιστορία το αποδεικνύει κι ας είναι τραβηγμένος ο συσχετισμός της με το ποδόσφαιρο. Ωστόσο, η κίνηση αυτή του Γιαννακόπουλου δείχνει και κάτι άλλο, κι ας μην έγινε επί τούτου από τον αρχιτέκτονα του μπασκετικού, Παναθηναϊκού. Όταν φθάνει η αναγνώριση, συνήθως, έχει επέλθει ο θάνατος! Ή πλησιάζει, όπως φαίνεται από τη διάλυση που παρουσιάζει το ποδοσφαιρικό τμήμα του Ολυμπιακού. Τόσο σημαντικές τοποθετήσεις-κινήσεις γίνονται συνήθως εκ του ασφαλούς.

Και με τον... εχθρό, σχεδόν, στο καναβάτσο, με ελάχιστα περιθώρια αντίδρασης. Την 1η Ιουνίου του 1825 πεθαίνει στο Μανιάκι, σε μία μάχη εκ των προτέρων άνιση ο Παπαφλέσσας, έχοντας για στρατό του ορισμένους ταλαίπωρους και ελαφρά οπλισμένους Έλληνες. Ο ανίκητος στρατός του Ιμπραήμ παθαίνει μεγάλη ζημιά, όμως ο Παπάς πέφτει νεκρός, μετά από μεγάλη μάχη. Ο Τούρκος πολέμαρχος, γνωρίζοντας το τι έχει προσφέρει στην Επανάσταση και τη ζημιά που τους έχει προκαλέσει ο μεγάλος αντίπαλός του, σκύβει και τον φιλάει στο μέτωπο, όταν του δείχνουν το άψυχο κορμί του! Σας φαίνεται λίγο μονάχος του, αυτήν την περίοδο, ο Σωκράτης Κόκκαλης; Τι θα κάνει ο Κόκκαλης, τι θα ράνει ο Κόκκαλης, τα πέντε πράγματα που θ΄ αλλάξει ο Κόκκαλης, που φταίει ο Κόκκαλης... Αυτός είναι ο απόλυτος άρχων και από αυτόν ζητούνται ευθύνες και λύσεις. Σωστό! Που είναι, όμως, το επιτελείο του, που στο παρελθόν γνώριζε την αποθέωση στις επιτυχίες. Κρυμμένο, πλην του Σάββα Θεοδωρίδη!