Γκρινιάζω γιατί...

Πολλοί φίλοι του Ολυμπιακού με κατηγορούν ότι γκρινιάζω διαρκώς χωρίς λόγο. Θα συμφωνήσω πως δυστυχώς την φετινή σεζόν υπάρχει μία διαρκή γκρίνια από μέρους μου. Διαφωνώ όμως πως είναι «ανευ λόγου». Η εικόνα των «ερυθρόλευκων» στο φετινό πρωτάθλημα είναι τραγική. Το ρόστερ έχει μεγάλες ελλείψεις, οι γκέλες που έκαναν οι πρωταθλητές είναι αδικαιολόγητες και ασυνήθιστες και γενικότερα ο φετινός Ολυμπιακός δεν έχει καμία σχέση με τον Ολυμπιακό των 13 τελευταίων χρόνων.

Παρόλαυτα οι Πειραιώτες βρίσκονται μία ανάσα από την κορυφή και δεν αποκλείεται πλέον να συμβεί αυτό που μέχρι πριν από λίγες εβδομάδες φαινόταν αδύνατο. Δηλαδή να κατακτήσει τον τίτλο. Ακόμα όμως κι αν συμβεί αυτό θα είναι τεράστιο λάθος να κλείσουμε τα μάτια στα δεδομένα προβλήματα που υπάρχουν. Κρύβοντας τα προβλήματα κάτω από το χαλί, αυτά δεν θα εξαφανιστούν. Το αντίθετο. Κάποια στιγμή θα βγουν στην επιφάνεια και όσο καθυστερούν στον Πειραιά να τα αντιμετωπίσουν, τόσο πιο δύσκολο θα γίνεται να τα... κουκουλώσουν. Και δυστυχώς η διοίκηση των πρωταθλητών δείχνει από τώρα τις διαθέσεις της να «κουκουλώσει» τα στραβά. Το πιο τρανταχτό παράδειγμα είναι το ζήτημα του προπονητή.

Οι ιθύνοντες όχι μόνο δεν έχουν ξεκινήσει να ψάχνουν για τον τεχνικό που θα καθίσει στον πάγκο τη νέα σεζόν, αλλά σκέφτονται σοβαρά να κρατήσουν τον Μπάντοβιτς. Μάλιστα η παραμονή του θεωρείται δεδομένη εάν οι «ερυθρόλευκοι» κατακτήσουν το πρωτάθλημα. Και ρωτάω εγώ; Γιατί; Τι ακριβώς έχουν διακρίνει στον Μαυροβούνιο προπονητή και πιστεύουν πως μπορεί να αναγεννήσει την ομάδα και να την οδηγήσει σε νέες επιτυχίες; Το «που να ψάχνουμε τώρα» δεν μπορεί να είναι σοβαρός λόγος για να παραμείνει ο Μπάντοβιτς. Πρέπει να σταματήσουν εδώ οι προχειρότητες και να δουν σοβαρά το προς τα που βαδίζει η ομάδα. Για να σταματήσουμε κι εμείς να... γκρινιάζουμε.