Τιμή για το παρελθόν, απαίτηση για το μέλλον (Sportday / Βασίλης Σαμπράκος)

Συνήθως το μάτι ενός τρίτου βλέπει πιο καθαρά. Τι βλέπει το μάτι και τι αντιλαμβάνεται το μυαλό ότι συμβαίνει τα τελευταία χρόνια στον Ολυμπιακό; Η μάζα των φίλων του ζητούν μια από αξιόλογη έως μεγάλη ευρωπαϊκή πορεία. Ο πρόεδρος τους τάζει μια μεγαλειώδη πορεία. Τους κάνει μέλη. Τους βάζει να δεσμευτούν μέσω των εισιτηρίων διαρκείας ότι θα συμμετέχουν ενεργά επί μακρόν στη δημιουργία του μεγάλου Ολυμπιακού, ο οποίος θα καταξιωθεί στην Ευρώπη. Και τι τους δίνει; Πού και πού ένα μεγάλο όνομα που βρίσκεται σε πτώση, αλλά που είναι από αρκετός έως πολύς για το ελληνικό πρωτάθλημα. Μέτριες μεταγραφές για το βεληνεκές του μόνιμου Έλληνα πρωταθλητή με τα εγγυημένα έσοδα. Ρόστερ αρκετό για την Ελλάδα, αλλά από ανεπαρκές έως φτωχό για το Τσάμπιονς Λιγκ. Την ίδια ώρα ο πρόεδρος του Ολυμπιακού τάζει σε κάθε συνεύρεση με τους φιλάθλους την ευρωπαϊκή υπέρβαση. Και εμπιστεύεται το όραμα είτε σε άπειρους -όχι μόνο στην Ευρώπη αλλά ακόμη και στην Ελλάδα- προπονητές. Στον πάγκο του Ολυμπιακού δεν έκατσε ποτέ τεχνικός που είχε δει το όνομά του σε φύλλο αγώνα έστω προημιτελικής φάσης του Πρωταθλητριών ή του Τσάμπιονς Λιγκ. Και με εξαίρεση τον Μπάγεβιτς δεν υπήρξε προπονητής με σοβαρό ευρωπαϊκό βιογραφικό. Η προ πενταετίας άσημη πανευρωπαϊκά Λιόν αντικατέστησε τον Λεγκουέν με τον Ουγέ.

Το περασμένο καλοκαίρι ο Κόκκαλης το πήγε παρακάτω. Έταξε μέχρι και τελικό Τσάμπιονς Λιγκ σε έναν κόσμο διψασμένο για ευρωπαϊκή διάκριση. Εμπιστεύθηκε το όραμα σε έναν φιλόδοξο προπονητή δίχως ευρωπαϊκές περγαμηνές. Τι όπλα του παρέδωσε; Ένα μετρίων -τουλάχιστον ευρωπαϊκά- δυνατοτήτων προϋπάρχον δυναμικό, το οποίο ενισχύθηκε με το ελάχιστο δυνατό κόστος. Και δεν ήταν μόνο ότι δεν ξόδεψε πολλά ο Κόκκαλης. Ηταν και το ότι δεν έδωσε σε αυτόν τον προπονητή όσα εργαλεία του ζήτησε. Και δεν πρόκειται για τα πιο ακριβά της αγοράς.

Οι φίλοι του Ολυμπιακού οφείλουν απόδοση τιμών στον πρόεδρο για την αναγέννηση του συλλόγου την τελευταία περίπου δεκαετία. Οι τιμές όμως αφορούν στο παρελθόν. Και δεν τους αφαιρούν το δικαίωμα να έχουν υψηλές απαιτήσεις. Διότι στηρίζουν στα εύκολα και στα δύσκολα την προσπάθεια. Έμπρακτα. Μαζικά. Η χθεσινή αντίδραση της εξέδρας έσφυζε από υγεία. Δεν τα έβαλε ο κόσμος ούτε με έναν προπονητή διμήνου ούτε με παίκτες που έκαναν αυτό που μπορούν, το οποίο είναι λίγο για το Τσάμπιονς Λιγκ. Και δεν έβρισε τον πρόεδρο. Του ζήτησε μεταγραφές που κοστίζουν. Αυτό είναι το ελάχιστο που μπορεί να ζητεί αυτός που πληρώνει. Ο οποίος έχει και το δικαίωμα να αγανακτεί, όταν αισθάνεται ότι τον πιάνουν κορόιδο.