Η κατσαρόλα του Λαζόπουλου

Εμείς ως Heartbreak Hotel είμαστε και στο Facebook. Κοιτάξτε μας! Εδώ!

Δεν έχω καμία μα καμία ευχάριστη σκέψη, όταν τα φέρνει έτσι η μοίρα και κάθομαι μπροστά στην τηλεόραση και για κάποιο λόγο παίζει Λαζόπουλο. Συνήθως δεν είμαι στο δικό μου σπίτι όταν γίνεται αυτό, οπότε τα κυριαρχικά μου δικαιώματα πάνω στο τηλεκοντρόλ είναι ελάχιστα.

Είναι βέβαια αστεία η σκέψη να αναγνωρίζεις τον ιδιοκτήτη του σπιτιού από τον χειρισμό του τηλεκοντρόλ, αλλά η κοινωνία μας έχει καταφέρει και χειρότερα πράγματα από αυτό.

Έχει δημιουργήσει για παράδειγμα τον τύπο, που όταν καθόμαστε όλοι μαζί στο τραπέζι σηκώνεται και ενώ η διάθεση για αναχώρηση είναι προφανής, πάει μόνος του στον σερβιτόρο και πληρώνει τον λογαριασμό. Όταν κάποιος από τους υπόλοιπους, που δεν έχει ιδέα για το τι έχει προηγηθεί, κάνει νεύμα για να έρθει ο λογαριασμός, αυτός που έχει πληρώσει παίρνει ένα αυτάρεσκο βλέμμα φέρνει το χέρι στην καρδιά και λέει «το έχω ταχτοποιήσει εγώ». Μου φαίνεται τόσο χαζή συμπεριφορά παρόμοια με το να τρώμε στο τραπέζι του σπιτιού και κάποιος να σηκώνεται, να πηγαίνει στο ψυγείο και να τσιμπάει κάτι από εκεί.

Τώρα θα μου πείτε αν αυτός ο κάποιος που πάει και πληρώνει έχει μεγαλύτερη οικονομική άνεση από τους υπόλοιπους; Και πάλι. Μπορεί η τσέπη μου να τον ευχαριστεί, αλλά η σκέψη μου τον κόβει σε πολύ μικρά κομματάκια, τα τοποθετεί σε μια σακούλα και τα σκορπίζει σε κάθε γωνιά της Αθήνας, έτσι ώστε όταν κάποιος θα τα ανακαλύψει να μην μπορεί να τον συναρμολογήσει με τίποτα. Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, όλα αυτά τα κάνει η σκέψη μου. Θα έπαιρνα όρκο ότι δεν έχω τεμαχίσει ποτέ άνθρωπο. Αλλά και πάλι σε αυτή τη ζωή ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για τίποτα.

Το μυαλό είναι περίεργη υπόθεση και παίζει περίεργα και μερικές φορές διεστραμμένα παιχνίδια.

Τι λέγαμε; Α ναι. Για τον Λαζόπουλο. Ο κύριος λόγος που δεν μπορώ να τον παρακολουθήσω είναι επειδή την τελευταία φορά που τσέκαρα δεν ήμουν γυναίκα άνω των 45. Ποτέ δεν με συγκινούσε το μελαγχολικό βλέμμα που απευθύνει έκκληση στην κοινωνία, ούτε ποτέ προσκυνούσα την Αλεξίου κάθε φορά που τραγούδαγε, ούτε ποτέ που άρεσαν οι πλοηγοί οδήγησης, και ιδιαίτερα αυτοί με τις φωνές των 10 μικρών Μήτσων.

Θα μου πείτε, αυτό πάει να πει ότι δεν κάνει καλά τη δουλειά του; Σε καμία περίπτωση. Αυτό που έχει φτάσει να με ενοχλεί όμως είναι ακριβώς αυτό. Ότι απλά κάνει τη δουλειά του.

Ποιος είμαι εγώ βέβαια που θα μιλήσω για τον Λαζόπουλο. Είμαι ο άνθρωπος που για να πάρει την απόφαση να φτιάξει δεύτερο καφέ πρέπει πρώτα να κάνει δύο τσιγάρα και μια γύρα σε όλα τα site του κόσμου. Δεν έχω πολλά για να καυχιέμαι,αλλά τουλάχιστον φτιάχνω καλό καφέ. Και ας το σκέφτομαι μια ώρα πριν.

Η εισαγωγή για τον Λαζόπουλο εμπνεύστηκε από την παρουσία του Μητροπάνου με τον Κραουνάκη στο Αλ Τσαντίρι. Η συμπάθεια μου για την ελληνική μουσική μπορεί να συγκριθεί μόνο με την συμπάθεια που νιώθει ένας άντρας για την γενική καθαριότητα του σπιτιού. Ναι το παραδέχομαι ότι ξέρω πολλούς στίχους από διάφορα λαϊκό-ποπ χιτάκια της εποχής, αλλά τουλάχιστον έχω να λέω ότι ποτέ δεν έχει πλησιάσει τέτοια μουσική, οποιαδήποτε συσκευή αναπαραγωγής ήχου έχω στη διάθεση μου.

Ο Μητροπάνος λοιπόν μαζί με τον Στράτο Διονυσίου είναι οι μοναδικοί λαϊκοί τραγουδιστές που παραδέχομαι δημόσια. Είδα λοιπόν τον Μητροπάνο να τραγουδάει ένα κομμάτι με τον τίτλο «κατσαρόλα».



Και έχω την εντύπωση ότι το τραγούδι γράφτηκε για τους αγανακτισμένους. Και αν δεν κάνω λάθος πάλι οι αγανακτισμένοι είναι στο δρόμο εδώ και μια εβδομάδα. Και για να γράφτηκε το τραγούδι γι αυτούς και να παίχτηκε στην εκπομπή, πρέπει να γράφτηκε μέσα σε μία μέρα; Δύο το πολύ. Δεν θα πιστέψω ποτέ ότι αυτό το τραγούδι γράφτηκε αυθόρμητα. Ποτέ όμως. Και έχω ένα πρόβλημα με οτιδήποτε δεν είναι αυθόρμητο. Με οτιδήποτε είναι στιλιζαρισμένο. Με οτιδήποτε παρουσιάζεται με σκοπό να προκαλέσει κάποιο συναίσθημα.

Με οτιδήποτε γράφεται απλά επειδή πρέπει να γραφτεί. Μου δημιούργει μια διάθεση να βγω στο δρόμο και να δαγκώσω το λαιμό ενός φούρναρη.

Ελπίζω λοιπόν να κάνω ένα τεράστιο λάθος σε αυτή την περίπτωση και να μην είναι έτσι. Θα γλυτώσει και ο καημένος ο φούρναρης.

Τον Μητροπάνο εξακολουθώ πάντως να τον συμπαθώ. Μου θυμίζει τον παππού μου. Άρα είναι ωραίος τύπος. Έτσι και αλλιώς το τραγούδι το έγραψε ο Κραουνάκης.

Και θα σας πω και κάτι άλλο για να κλείσουμε. Έχω την εντύπωση ότι επίτηδες βρέχει κάθε μέρα. Βρέχει για να μην βγει ο ήλιος και ξαφνικά πέσουμε στην καλοκαιρινή μας νάρκη και ξεχάσουμε τι συμβαίνει γύρω μας.





Αφήστε το μήνυμα σας μετά τον χαρακτηριστικό ήχο στο: Blood_and_the_city@hotmail.gr