Τελικά αυτό πέταξε τον Ολυμπιακό έξω από την Ευρώπη

Σε καμία στιγμή δεν έκρυψα το πόσο απογοητεύθηκα από τον αποκλεισμό του Ολυμπιακού στο Europa League. Πολύ απλά, γιατί διαφαίνονταν ότι η ομάδα φέτος μπορούσε να κάνει πράγματα στο θεσμό. Και τώρα θα έπαιζε με την Σπόρτινγκ Λισαβόνας, έχοντας ουσιαστικά απαλλαχτεί από το άγχος του πρωταθλήματος, άρα θα μπορούσε να ρίξει όλο το βάρος στην Ευρώπη.

Κι όσο περνούν οι ημέρες και μπορώ να δω πιο ψύχραιμα τα πράγματα, καταλήγω στο ότι πέραν τις όποιες ευθύνες του Μέγερι, του Βαλβέρδε, του Μιραλάς, του Τζιμπούρ κλπ, κλπ, καταλήγω στο ότι ο πιο βασικός λόγος (και αυτού) του αποκλεισμού είναι ένας: το άγχος, η πίεση που νιώθει αυτή η ομάδα κάθε φορά που φτάνει να πετύχει κάτι μεγάλο στην Ευρώπη. Κι όπου υπάρχει μεγάλη πίεση, δύσκολα το αποτέλεσμα είναι καλό.

Είχα πει στον ΣΠΟΡ FM ανήμερα του αγώνα με τη Μέταλιστ ότι το παιχνίδι θα ήταν πολύ δύσκολο, γιατί εκτός των άλλων ακριβώς σε αυτό το παιχνίδι θα έπρεπε ο Ολυμπιακός να ολοκληρώσει την φετινή του ευρωπαϊκή υπέρβαση. Και η υπέρβαση πάντοτε είναι δύσκολη. Ακόμη κι όταν φαίνεται εύκολη. Πάντοτε, όταν πας να κάνεις κάτι για πρώτη φορά, δυσκολεύεσαι. Κι ο Ολυμπιακός επιχείρησε να παίξει για πρώτη φορά μπάλα στην ιστορία του στην Ευρώπη με κοντομάνικα, που λένε-τέλη Μάρτη κι αρχές Απρίλη.

Και μη νομίζετε ότι επειδή αλλάζουν διοικήσεις, προπονητές και παίκτες, ότι αλλάζει και η ψυχολογία. Αυτή η πίεση στους μεγάλους συλλόγους, μεταφέρεται από τη φανέλα. Η φανέλα δεν αλλάζει, τα πρόσωπα αλλάζουν. Δυστυχώς δε, αποδεικνύεται πως ο Ολυμπιακός ακόμη δεν είναι τόσο ανθεκτικός στην πίεση αυτή για την Ευρώπη. Γι’ αυτό και λυγίζει κάθε φορά στο τέλος.

Δεν πρόκειται για… μεταφυσικό φαινόμενο. Είναι θέμα ψυχολογίας. Το άγχος βαραίνει τα πόδια, το άγχος σε κάνει να μην σκέφτεσαι με καθαρό μυαλό. Κι αυτό βγαίνει στο παιχνίδι. Τίποτα δεν είναι τυχαίο στο ποδόσφαιρο. Ούτε είναι τυχαίο ότι ο Ολυμπιακός στα τελευταία λεπτά έμεινε έξω κι από τη Γιουβέντους κι από τη Λίβερπουλ, όπως και τώρα. Κι αυτά είναι τα πιο χοντρά, τα πιο μεγάλα παραδείγματα.

Ειδάλλως, είναι πάρα πολλά. Και να μην πάω στα πολύ παλιά χρόνια, που δεν ξέρω πια αν τα θυμούνται ακόμη κι οι παλιότεροι.
Το 1993 κερδίζει 4-2 την Τενερίφη στο Καραϊσκάκη. Πρώτο ματς ήττα 1-2. Και κάνει το 4-3 στο 79 ο Αμανατίδης με αυτογκόλ!

Το 1995 κερδίζει 2-0 τη Σεβίλλη στην παράταση, πάλι στο Καραϊσκάκη, με ήττα 0-1 στο πρώτο ματς. Και στο 110 κάνει το 2-1 ο Σούκερ με φάουλ, που έφαγε ο Ράντος. Στη Σεβίλλη ξέρετε πως είχε χάσει 0-1; Με γκολ στο 92, με το Ράντο να χάνει την μπάλα μέσα από τα χέρια του, όπως την έχασε με τη Μέταλιστ μέσα από τα χέρια του ο Μέγερι!

Το 2001 κερδίζει 1-0 την Κορούνια στο ΟΑΚΑ. Με νίκη προχωρούσε έστω στο ΟΥΕΦΑ, ως τρίτος. Στο 84 από λάθος του γκολκίπερ Γεωργίου 1-1. Και περνάει τρίτη η Λιλ.

Κι αν προσέξατε, όλες τις φορές ο Ολυμπιακός βάζει τα χέρια του και βγάζει τα μάτια του. Αυτοκτονίες. Τη μία αυτογκόλ, την άλλη δώρο του γκολκίπερ. Με τον Ελευθερόπουλο δεν είχε γίνει το ίδιο με τη Γιουβέντους; Τώρα δεν έγινε το ίδιο με το Μέγερι; Ποιος ξεχνάει το πέναλτι του Μήτρογλου στην Κύπρο, στον αποκλεισμό από την Ανόρθωση; Κι ο Νικοπολίδης, εδώ που τα λέμε, στο Λίβερπουλ δεν ήταν… σούπερ με τα τρία γκολ που είχε φάει.

Τα παραδείγματα είναι τόσα πολλά για να μη λένε την αλήθεια. Το άγχος και η πίεση τρώνε τον Ολυμπιακό της Ευρώπης. Και φέρνουν αυτά τα απίστευτα λάθη και τους αποκλεισμούς. Πως θα ξεπεραστεί αυτό; Μόνο με μία συνεχόμενη συνεπή καλή πορεία στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, που πρέπει όσο το δυνατό συντομότερο να συνοδευθεί με ένα μπαμ. Ώστε να αλλάξει η ψυχολογία όλου του Ολυμπιακού, όταν μιλάμε για Ευρώπη.

Κ. Νικολακόπουλος