Η μαγική βραδιά της Μίλαν

Χαίρετε κύριοι,

H πρώτη φάση του Τσάμπιονς Λιγκ πέρασε και περιμένουμε τις ρεβάνς με ανυπομονησία. Μόνο η Μπάγερν με τη Γιουβέντους έχουν εξασφαλισμένη την πρόκριση, ενώ αβαντάζ πήραν η Παρί και η Σαχτάρ. Προσωπικά πάντως δεν αποκλείω η μάχη να δοθεί τόσο στο Παρίσι όσο και στο Ντόρτμουντ.

Αποδείχθηκε άλλωστε για ακόμα μια φορά και στα πρώτα παιχνίδια πως πλέον η δύναμη της έδρας έχει χαθεί. Ίσα ίσα που τα τελευταία χρόνια με τον τρόπο που παίζεται το ποδόσφαιρο, αυτός που περιμένει έχει αβαντάζ, εκτός αν ο αντίπαλός του είναι πολύ ανώτερος.

Στην πράξη μόνο η Μπαρτσελόνα έχει πετύχει να πάρει την τελευταία επταετία το Τσάμπιονς Λιγκ με ολοκληρωτική κυριαρχία. Παρόλα αυτά την τελευταία διετία όλο και περισσότερες ομάδες πέφτουν στην παγίδα να ακολουθήσουν το δρόμο των καταλανών χωρίς να υπολογίζουν πως αυτός είναι ο δύσκολος.

Στη Μπαρτσελόνα το πέτυχαν γιατί ακολούθησαν το δικό τους ποδοσφαιρικό DNA. Η πρώτη ομάδα κατάφερε να εξελίξει στον απόλυτο βαθμό την δουλειά που επί δεκαετίες γινόταν στο προπονητικό κέντρο, τόσο από πλευράς παραγωγής ποδοσφαιριστών όσο και στο είδος ποδοσφαίρου που δουλευόταν. Η Μπαρτσελόνα κατάφερε να τρομάζει και να είναι αποτελεσματική γιατί έπαιζε συνέχεια ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας χωρίς να κινδυνεύει αμυντικά. Στο παιχνίδι όμως με τη Μιλαν, η Μπάρτσα δεν ήταν αυτή που έχουμε συνηθίσει. Η νωθρή εικόνα έμοιαζε ασορτί με την εμφάνιση που έχει επιλέξει για τα εκτός έδρας παιχνίδια.

Η Μίλαν έβγαλε το DNA της στο γήπεδο παίζοντας με ποδοσφαιρικό ρεαλισμό. Γνώριζαν από την αρχή πως δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα περισσότερο από το να κοιτάξουν να καλύψουν όσο γίνεται καλύτερα το μισό τους γήπεδο. Στον αμυντικό ρόλο που τους δόθηκε ανταποκρίθηκαν 100%. Θεωρώ όμως δεδομένο πως δεν θα έφταναν ποτέ στη νίκη αν έβρισκαν απέναντί τους τη γνωστή Μπαρτσελόνα.

Δεν ήμουν μπροστά αλλά νομίζω πως στο ημίχρονο οι παίκτες του Αλέγκρι συνειδητοποίησαν πως οι καταλανοί δεν βγάζουν τον συνηθισμένο ρυθμό στις προσπάθειες τους και έχουν τη δυνατότητα να ζητήσουν περισσότερα πράγματα από το παιχνίδι και θα ήταν λάθος να αναλωθούν απλά στο να κρατήσουν τη λευκή ισοπαλία. Χωρίς να χάσουν την αμυντική τους προσήλωση και έχοντας συγκέντρωση στο αμυντικός τους πλάνο δειλά δειλά βγήκαν στην επίθεση.

Ευτύχησαν να βρουν εύκολα το 1-0 με ένα γκολ που ο διαιτητής θα μπορούσε να το έχει ακυρώσει. Σε κάθε περίπτωση η Μίλαν είχε χτίσει ένα παιχνίδι που έμοιαζε πιο εύκολο να πάει στο 1-0 παρά στο 0-1 την ευνόησε και η τύχη και δικαιώθηκε. Το γκολ του Μπόατεγκ άλλαξε την ενέργεια στο Σαν Σίρο. Το γήπεδο ηλεκτρίστηκε και όλοι κατάλαβαν πως από το πουθενά χωρίς να το περιμένει κανείς, έρχεται μια από τις γνωστές μαγικές βραδιές του συλλόγου.

Ξαφνικά τα μάτια αυτών που φόραγαν τις φανέλες της Μίλαν γυάλιζαν. Αυτό που συνέβη στο τελευταίο μισάωρο στο Σαν Σίρο ήταν κάτι μαγικό. Έβλεπες τους Μουντάρι, Αμπροσίνι, Μοντολίβο να κερδίζουν όλες τις μονομαχίες από αντίπαλους που κανονικά δεν θα προλάβαιναν να τους δουν. Σε κάτι τέτοιες βραδιές βλέπεις τη μαγεία του ποδοσφαίρου. Καταλαβαίνεις πως μια μπάλα είναι ικανή να ενώσει διαφορετικές γενιές ανθρώπων.

Χωρίς να έχουν καμία συγγένεια απλά φορώντας την ίδια φανέλα. Και εντάξει ο Αμπροσίνι το έχει ξανακάνει. Υπάρχει και το Milan lab που μπορεί να συντηρεί έναν 35χρονο ποδοσφαιριστή. Εκεί που τρελαίνεσαι είναι με τον Μουντάρι. Η ρημάδα η μπάλα μπορεί εύκολα να σε εκθέσει. Ποτέ δεν θα περίμενα πως θα υπάρξει ομάδα που θα μπορέσει να κερδίσει τη Μπαρτσελόνα με τον Μουντάρι στο κέντρο. Θα μου πείτε βέβαια πως το ποδόσφαιρο είναι τόσο περίεργο άθλημα που η Λίβερπουλ πήρε Τσάμπιονς Λιγκ με τον Μπίσκαν ενεργό μέλος της. Ομολογώ πως με ανυπομονησία περιμένω να έρθει η ημέρα της ρεβάνς. Έχει μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε αν η Μπάρτσα είναι σε θέση να αντιδράσει. Όσο και να πάρουν δύναμη και λάμψη από το παρελθόν τους όσο και να δουλέψει την αμυντική του τακτική ο Αλέγκρι δεν έχει τους ποδοσφαιριστές για να σταματήσει την καλή Μπαρτσελόνα.

Το ερώτημα είναι αν το διάστημα των 3 εβδομάδων που μένει μέχρι τη ρεβάνς είναι αρκετό για να μπορέσουν οι παίκτες της Μπαρτσελόνα να παρουσιαστούν σε καλύτερη ατομική κατάσταση και να βάλουν κάποια στοιχεία στο παιχνίδι τους που θα τους βοηθήσουν να ανατρέψουν το πολύ δύσκολο 2-0. Απλά θυμίζω πως τα πραγματικά μεγάλα παιχνίδια της, η Μπαρτσελόνα τα έκανε με τον Ινιέστα αριστερά στον άξονα και όχι με τον Σεσκ. Επίσης πως εκτός ότι λειτουργεί καλύτερα η Μπάρτσα με τους Ινιέστα και Τσάβι τόσο στη Ρώμη όσο και στο Λονδίνο που ήρθαν τα δύο πρόσφατα ευρωπαϊκά, η Μπάρτσα είχε στην αρχική της σύνθεση τελευταίο εκτελεστή. Δεν λέω για στράικερ καθώς ο Πεπ τους Ετό, Βίγια τους έβγαζε στο πλάι θέλοντας από αυτούς να δημιουργήσουν ρήγματα και να κρατήσουν ανοιχτή την αντίπαλη άμυνα, ώστε να λειτουργήσουν πιο εύκολα οι αυτοματισμοί και το ποδόσφαιρο ανάπτυξης με πολλά ένα- δυο που εφαρμόζει η Μπάρτσα.

Η παρουσία καθαρού επιθετικού έδινε επίσης τη δυνατότητα να υπάρχει μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα στην τελική προσπάθεια. Όποιος και να επιλέξει την αρχική σύνθεση στην ρεβάνς θα πρέπει να καταλάβει πως αν έχει στη ρεβάνς διαθέσιμο τον Βίγια (υπέφερε από κολικό του νεφρού και δεν ήταν διαθέσιμος στο Μιλάνο) θα πρέπει να τον χρησιμοποιήσει. Η Μπαρτσελόνα με τον Σεσκ χαμηλά και χωρίς κάποιον καθαρό επιθετικό γίνεται προβλέψιμη καθώς αυτήν την εποχή και ο ρυθμός που βγάζει στο παιχνίδι της δεν είναι ικανός να δημιουργήσει προβλήματα στον αντίπαλο.

Χαιρετώ