Ο Τζόρνταν μπορεί να κοιμάται ήσυχος...

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Είχα γράψει πριν την έναρξη των τελικών πως «... αν ο Κόμπι Μπράιαντ φτάσει φέτος στο πέμπτο πρωτάθλημα στην καριέρα του, πριν καν κλείσει τα 32, θα μπορεί να μπει σε διαδικασία σύγκρισης με τον αξεπέραστο Μάικλ Τζόρνταν, δίχως να αποτελεί ιεροσυλία». Αναθεωρώ και ζητώ συγχώρεση από το Θεό (τον κανονικό και τον Τζόρνταν). Ο «αέρινος» μπορεί ακόμη να κοιμάται ήσυχος στο θρόνο του, αφού ο διάδοχός του δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Ίσως να μην έχει καν γεννηθεί...

Ο Κόμπι γέμισε όλα τα δάχτυλα του ενός χεριού του με δαχτυλίδια, αλλά παρακολουθώντας τον έβδομο και τελευταίο τελικό του ΝΒΑ πείστηκα πως δεν μπορεί να ξεπεράσει τον «Air», ακόμη και αν πάρει άλλα τόσα πρωταθλήματα μέχρι το τέλος της καριέρας του.

Ασφαλώς και είναι σπουδαίος παίκτης, πιθανότατα ο καλύτερος της γενιάς του και μεταξύ των εν ενεργεία συναδέλφων του, αλλά το «εγώ» του είναι μεγαλύτερο από την κλάση του. Ο Κόμπι έδινε την εντύπωση πως ήθελε περισσότερο να οδηγήσει ο ίδιος τους Λέικερς στην κατάκτηση του πρωταθλήματος από... απλώς να το κατακτήσει μαζί τους.

«Ρωτήστε τον Κόμπι γιατί δεν παίζουμε καλά. Κρατά πολλή ώρα την μπάλα και προσπαθεί υπερβολικά», δήλωσε ο Φιλ Τζάκσον στην αμερικανική τηλεόραση στη flash interview μεταξύ τρίτης και τέταρτης περιόδου, όταν οι Λέικερς κυνηγούσαν τους Σέλτικς στο σκορ. Λόγια που αποκτούν ιδιαίτερη αξία, αν αναλογιστεί κανείς πως προέρχονται από έναν άνθρωπο που έχει συνεργαστεί με τον Τζόρνταν και τον wannabe διάδοχό του.

Δεν στέκομαι στην αστοχία του Κόμπι. Ακόμη κι ο «μεγάλος» είχε κακές ημέρες. Όμως ποτέ δεν ήταν αρνητικός για την ομάδα του. Ποτέ δεν έδειχνε να τον ενδιαφέρει περισσότερο η ατομική στατιστική από το τελικό σκορ στο ταμπλό. Ακόμη και στις σπάνιες ημέρες που ήταν «γήινος», ο Τζόρνταν ήταν ο καλύτερος της ομάδας του. Η παρουσία του αρκούσε να τρομάξει τους αντιπάλους, να προσαρμόσει την άμυνά τους πάνω του και να επιτρέψει στον ίδιο να κάνει καλύτερους τους συμπαίκτες του, συνεπώς και την ομάδα του.

Αντιθέτως ο Κόμπι, αν και έχει κάνει βήματα προόδου σε αυτό το κομμάτι (αν μπορούσε, ας έκανε κι αλλιώς με προπονητή τον Φιλ Τζάκσον), δεν μπορεί να πάει κόντρα στη φύση του. Αυτή που του επιβάλλει ώρες ώρες να ξεχνά πως το μπάσκετ είναι ομαδικό άθλημα και παραλίγο να στοιχίσει στην ομάδα του ένα πρωτάθλημα. Ας όψεται το... αθάνατο μάρκετινγκ του ΝΒΑ που επέλεξε αυτόν κι όχι τον... αντι-εμπορικό πλην όμως πραγματικά πολυτιμότερο των τελικών Πάου Γκασόλ για τον τίτλο του MVP...

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο chrobolis@yahoo.com