Dream Team... για άλλους λόγους

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Ότι οι ΗΠΑ κατέκτησαν πανάξια το Μουντομπάσκετ είναι περιττό αναφοράς. Οι συνθήκες, ωστόσο, κάτω από τις οποίες έφτασαν στην κορυφή του κόσμου μετά από 16 χρόνια, είναι αξιοσημείωτες.

Μπορεί το αμερικανικό μπάσκετ να διαθέτει μία αστείρευτη δεξαμενή παικτών, κατά πολύ πλουσιότερη όλων των υπολοίπων δυνάμεων του αθλήματος παγκοσμίως, αλλά αυτό δεν αρκεί. Οι καιροί που αρκούσε η ποιότητα των παικτών για να έρθουν οι νίκες και οι τίτλοι έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Γι’ αυτό και η επιτυχία των ΗΠΑ έχει ακόμη μεγαλύτερη αξία.

Πρόκειται για μία ομάδα που άρχισε την προετοιμασία της στις 19 Ιουλίου (!), γνωρίζοντας εκ των προτέρων πως δεν μπορεί να υπολογίζει στη βοήθεια κανενός εκ των παικτών που κατέκτησαν το χρυσό μετάλλιο στο Πεκίνο το 2008, ενώ στην πορεία ο Μάικ Σιζέφσκι είδε να αποψιλώνεται η γραμμή των ψηλών του, είτε λόγω τραυματισμών (Ντέιβιντ Λι, Μπρουκ Λόπεζ, Ρόμπιν Λόπεζ) είτε λόγω ειδικών συνθηκών (Αμάρι Στούντεμαϊρ).

Αφήνοντας τη μεμψιμοιρία για τους σούπερ σταρ που δεν ήρθαν ποτέ στην άκρη, ο κόουτς Σιζέφσκι-ιδανικός για το ρόλο αυτό με την πολυετή θητεία του στο NCAA-έφτιαξε από το μηδέν το καλύτερο που μπορούσε με το διαθέσιμο υλικό. Φρόντισε να στείλει από νωρίς το μήνυμα πως δεν ζητά πολλούς πρωταγωνιστές, αλλά καλούς ρολίστες. Έχρισε ηγέτη τον πλέον προικισμένο παίκτη της ομάδας Κέβιν Ντουράντ και έθεσε το ταλέντο των υπολοίπων στη διάθεση του συνόλου. Παίκτες νεαροί (εξαιρουμένων των Μπίλαπς και Όντομ) σε ηλικία, αλλά με τεράστια συμβόλαια και σπουδαίες καριέρες στο ΝΒΑ αποδέχτηκαν τους ρόλους τους και υπέταξαν το μεγάλο τους «εγώ» κάτω από το «εμείς». Κι αφού εξασφαλίστηκε η ομοψυχία και η συνοχή στα αποδυτήρια, όλα έγιναν πιο εύκολα στο παρκέ.

Η αδυναμία που προκαλούσε η λειψανδρία στη front line μετατράπηκε σε πλεονέκτημα. Ό,τι στερείτο η ομάδα των ΗΠΑ σε ύψος, όγκο και δύναμη κάτω στη ρακέτα, το κέρδιζε σε πίεση στην περιφέρεια, αλληλοκαλύψεις και ταχύτητα. Η μπάλα έφτανε σπάνια με κόπο, ιδρώτα και αίμα στους αντιπάλους ψηλούς, ενώ συνηθέστερη κατάληξη ήταν ένα κλέψιμο που πιθανότερη κατάληψη είχε ένα εύκολο κάρφωμα στον αιφνιδιασμό.

Η Τουρκία απέδειξε στον τελικό ότι μάλλον δεν είχε θέση σε αυτόν. Υπό φυσιολογικές συνθήκες κι εφόσον αγωνιζόταν οπουδήποτε αλλού πλην της έδρας της-με όποιο πλεονέκτημα συνεπάγεται-δύσκολα θα προχωρούσε πέρα από τα προημιτελικά. Η Σερβία είναι η μεγάλη αδικημένη, αφού τα σφυρίγματα στον ημιτελικό της στέρησαν την πρόκριση και στον μικρό τελικό δεν είχε τα ψυχικά και σωματικά αποθέματα για να νικήσει την ομάδα-πρότυπο της Λιθουανίας.

Οι νέοι παγκόσμιοι πρωταθλητές σίγουρα δεν ήταν η πιο ταλαντούχα ομάδα που έχουν παρουσιάσει οι ΗΠΑ σε μεγάλη διοργάνωση. Αναμφίβολα όμως είχαν το μεγαλύτερο βαθμό αφοσίωσης, συγκέντρωσης και αποφασιστικότητας από οποιαδήποτε άλλη αμερικανική, τουλάχιστον στα 18 χρόνια που το ΝΒΑ επιτρέπει στους αστέρες του να συμμετέχουν στις μεγάλες γιορτές του μπάσκετ. Και μία ομάδα που ανανεώνεται εκ βάθρων, αποκτά σε χρόνο ρεκόρ χημεία, μοιράζει ιδανικά τους ρόλους, καλύπτει τις αδυναμίες της και στο τέλος κατακτά τόσο εμφατικά την κορυφή, μπορεί κάλλιστα να χαρακτηριστεί Dream Team.

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο chrobolis@yahoo.com