Κυράστας για πάντα!

Του Διονύση Δεσύλλα
twitter@dionisis_d

Αν κάτι μου έχει μείνει από εκείνη την πρωταπριλιά, 12 χρόνια πριν, πλην του σοκαριστικού ακούσματος της είδησης του θανάτου του Γιάννη Κυράστα είναι και η σειρά των γεγονότων, που δεν πρόκειται να ξεχαστεί ποτέ.

1η Απριλίου 2004. Εγώ, στα 20 μου χρόνια και στα πρώτα μου βήματα στη δημοσιογραφία. Βάρδια στον NovaΣΠΟΡ FM, στα γραφεία της σύνταξης του δελτίου και του νεοσύστατου τότε site μαζί με τον Τάσο Νικολόπουλο (Τις στιγμές που γράφονται αυτές εδώ οι γραμμές, το σκηνικό είναι ίδιο. Κάθομαι στο γραφείο μαζί με τον Τάσο. Μόνο που εγώ είμαι πια 32 κι αυτός έχει κόψει το μακρύ μαλλί και έχει γκριζάρει). Επικαιρότητα δεν υπάρχει και όλα δείχνουν ότι πάμε για μια «χαλαρή» δημοσιογραφικά μέρα. Δυστυχώς, θα αποδειχθεί το αντίθετο…

Ξαφνικά χτυπάει το τηλέφωνο της σύνταξης, στο οποίο έπαιρναν συνήθως οι εξωτερικοί συνεργάτες ή μας έστελναν φαξ οι σταθμοί της επαρχίας.

Το σηκώνω και ακούω από την άλλη άκρη της γραμμής την εξής ατάκα: «Γεια σας, τηλεφωνούμε από την Ευρωκλινική…».

Βουβαμάρα, παγωμάρα, σοκ μέχρι να αντιληφθώ τι ακριβώς έχει συμβεί. Παίρνοντας πίσω, μας ανακοινώνεται το κακό νέο. Ο Γιάννης Κυράστας, η κατάσταση της υγείας του οποίου είχε επιδεινωθεί, είναι νεκρός. Μόλις στα 52 του χρόνια. Θλίψη για έναν σπουδαίο άνθρωπο και προπονητή. Για έναν «μαχητή» που «χτυπήθηκε» από τη σπάνια νόσο «Φουρνιέ» και δεν άντεξε…

Οσοι έχουν ζήσει τον άνθρωπο Γιάννη Κυράστα λένε μόνο τα καλύτερα λόγια. Ο Κυράστας δεν ήταν μόνο ο κορυφαίος προπονητής στη σύγχρονη ιστορία του Παναθηναϊκού και παράλληλα ο πιο αδικημένος (όλοι θα θυμάστε τι γινόταν στη φισούνα της Λεωφόρου, μετά την ήττα με 2-1 από τον ΠΑΟΚ τη σεζόν 2001-02). Δεν ήταν- παλιότερα- ένας σπουδαίος αθλητής που κατάφερε να γίνει σεβαστός απ’ όλους, κόκκινους και πράσινους, στους οποίους αγωνίστηκε με επιτυχία. Ηταν και μια προσωπικότητα που έδωσε μια διαφορετική «πινελιά» στο τοπίο του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Ηταν ευθύς, χωρίς να μασάει τα λόγια του, χωρίς να στρογγυλεύει τις απόψεις του, έλεγε πάντα αυτό που πίστευε ακόμη κι αν αυτό μπορεί να είχε κόστος. Θυμηθείτε την ατάκα του για το… ψάρεμα, όταν έφυγε τη δεύτερη φορά. Ατάκα που έγινε πρωτοσέλιδο…

Ηταν αρχοντικός. Μάγκας, με ό, τι αυτό συνεπάγεται. Κι αυτή την αρχοντιά και τη μαγκιά είχε την ικανότητα να τη μεταδίδει. Στους ποδοσφαιριστές του, τους συνεργάτες του, τα επιτελεία, ακόμη και στην εξέδρα. Εκπληκτική ικανότητα, από έναν εκπληκτικό άνθρωπο. Είχε την άποψη και την εξέφραζε ότι «οι παίκτες κάνουν τον προπονητή μάγκα και μαλ@@@α». Ισως μέσα του να ήξερε ότι η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Δεν ήθελε, όμως, να περιαυτολογήσει ποτέ.

Πέρασαν από τη μέρα που έφυγε από τη ζωή ένας «μαχητής» των ελληνικών γηπέδων. Ενας τεράστιος αθλητής, ένας σπουδαίος προπονητής τεράστιος, ένας ΚΥΡΙΟΣ, ένα ΜΑΓΚΑΣ.

Και κανείς δεν θα ξεχάσει ποτέ την ατάκα του, στους παίκτες του, ύστερα από εκείνο το αλησμόνητο παιχνίδι στην Πάτρα με την Παναχαϊκή το 2000. Τότε που ο Παναθηναϊκός του Κυράστα ήταν άπιαστος και χρειάστηκε η βοήθεια της περίφημης «παράγκας» για την απόλυτη κλοπή πρωταθλήματος από σύλλογο.

«Θα πεθάνουμε γι αυτούς τους αλήτες; Όχι ρε δε θα πεθάνουμε, θα παλέψουμε».