Ο κλεπτομανής αλλά και αυθεντικός Ταραντίνο

Εν μέσω καλοκαιριού κι όταν βρίσκεσαι στην πρωτεύουσα, δεν έχεις πολλές επιλογές το βράδυ. Ή παραλιακή για ένα ποτάκι, ή σπίτι (dvd φάση με τα air-condition να δουλεύουν στο full) ή μια βόλτα στο Mall. Αυτές ήταν τουλάχιστον οι δικές μου επιλογές και τις περισσότερες βρισκόμουν στο εμπορικό κέντρο του Αμαρουσίου. Λατρεύω το Mall! Εκτός του ότι είναι πέντε λεπτά από το σπίτι μου, μου προσφέρει 3 πράγματα που λατρεύω να κάνω. Shopping, φαγητό και σινεμά.

Άλλη μια τέτοια βραδιά πέρασα τις προάλλες όταν πήγα με έναν φίλο μου για να δούμε το INGLOURIOUS BASTERDS του Κουέντιν Ταραντίνο. Το κακό καμιά φορά είναι ότι πας στο Mall, σκοπεύοντας να δεις κάποια αξιόλογη ταινία και αυτή λείπει από τις αίθουσες. Πρέπει να πήγα τουλάχιστον τρεις φορές κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού με σκοπό να λιώσω στην αίθουσα «Europa», αλλά όταν οι καλύτερες ταινίες είναι «Η γυναίκα του ταξιδευτή», «Μισώ την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου» (και ΔΕΝ συνοδεύεσαι από την καλή σου) δεν μπορείς να τις δεις. Βέβαια υπήρχε και το «Hangover», δεκτό, αλλά μια κωμωδία, είναι πάντα μία κωμωδία. Οπότε, πήγαινα, γέμιζα το στομάχι μου με KFC, και γύριζα «άπραγος» στο air-condition μου! Εκείνη την μέρα όμως, δεν θα έκανα το ίδιο…

Όχι! Δεν εννοώ ότι δεν έφαγα KFC… Οι 6 καυτερές φτερούγες και τα 3 hot legs είχαν ήδη καταναλωθεί, αλλά αυτή τη φορά περίμενα υπομονετικά το ρολόι μου να δείξει 12, για να ξεκινήσει το INGLOURIOUS BASTERDS (ή αλλιώς «Άδοξοι Μπάσταρδη» όπως είναι η τουλάχιστον ανόητη μετάφραση του). Όλα προμήνυαν μια απόλυτη βραδιά σινεμά. Όταν διαβάζεις ότι ο Ταραντίνο σχεδίαζε την ταινία εδώ και μια δεκαετία, όταν ξέρεις ότι πρωταγωνιστής είναι ο Μπραντ Πιτ, όταν το στόρι σου φαίνεται αρκετά… «Ταραντινίστικο», προσδοκάς μία -τουλάχιστον- πολύ καλή ταινία. Και όσοι λατρεύουν και αγαπούν το σινεμά, εύχονται η νέα ταινία του ιδιόρρυθμου σκηνοθέτη να είναι ένα νέο «Reservoir Dogs» ή ένα νέο «Pulp Fiction». Απατηλές ελπίδες! Πόσο λάθος έκανα…

Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, μια Εβραία πρωταγωνίστρια, ο «εφιάλτης» των Ναζί και ο εκπρόσωπος των περισσοτέρων ανθρώπων Μπραντ Πιτ, που εξολοθρεύει Ναζί… με τρόπο α λά Ναζί! Δεν θα πω περισσότερα γιατί πολλοί σινεφίλ σχεδιάζουν να τη δουν, απλά θα προσθέσω ότι η ταινία δεν είναι «επική» όπως την χαρακτήριζε πριν προβληθεί ο Ταραντίνο. Είναι μάλλον μια καλή ταινία, την οποία θες και την λες καλή για πολλούς λόγους. Γιατί είναι του συγκεκριμένου σκηνοθέτη; Γιατί έπαιζε ο Μπραντ Πιτ; Γιατί σου αρέσουν οι σκηνές βίας;… Αλλά κυρίως γιατί θες να το πιστέψεις ότι είδες μια καλή ταινία! Πάντως εγώ, μετά από 2,5 ώρες έμεινα με μια περίεργη γεύση και σίγουρα δεν ήταν από την Coca-Cola που είχε νερώσει από τα πολλά παγάκια…

Σκέφτηκα αμέσως ότι ο Ταραντίνο του 2009 και του 2007 δεν είναι σίγουρα ο Ταραντίνο του 1992 και του 1994… Προσπαθεί, αλλά δεν γίνεται κάθε έργο σου να είναι εφάμιλλο μιας εξαιρετικής ταινίας που σε καθιερώνει στην συνείδηση του κόσμου! Δεν γίνεται κάθε έργο σου να μπαίνει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και κάθε φορά που θα την ανασύρεις από την ταινιοθήκη σου να την παρακολουθείς σαν να είναι η πρώτη φορά!

Με την ίδια αγωνία, την ίδια συγκίνηση, την ίδια απόλαυση… Και αυτό, πολύ περισσότερο πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε εμείς, παρά ο ίδιος. Εμείς θα πρέπει να μάθουμε να βλέπουμε μια ταινία του δίχως να την συγκρίνουμε με το «Pulp Fiction» το «Jackie brown» ή ακόμα και το «Kill Bill». Βέβαια κάπου φταίει και ο εκκεντρικός σκηνοθέτης…

Οι τελευταίες του επιλογές δεν έχουν «αγκαλιαστεί» από τον κόσμο και δικαίως. Το «Death Proof» ήταν μια κλασσική ταινία θρίλερ από τις εκατοντάδες που μπορείς να βρεις σε κάποιο videoclub. Όσον αφορά το «Hostel», δεν το συζητάω. Θεωρώ τουλάχιστον αηδιαστικό να συζητάς για μια ταινία που η υπόθεση της είναι να περιγράψεις τους πιο βάναυσους τρόπους που μπορεί κανείς να πεθάνει. Τρόποι που ούτε ο πιο ανώμαλος και ψυχοπαθής άνθρωπος μπορεί να μην έχει καν σκεφτεί! Δεν προσφέρει κάποιο μήνυμα, ούτε έχει κάποιο νόημα! Σιχαμεροί τρόποι δολοφονιών! Ανατριχιάζω και μόνο που μου έρχονται κάποιες σκηνές στο μυαλό. Η ταινία βέβαια ανήκει στον ατάλαντο Έλι Ροθ (συμμετέχει και στο «Inglourious Basterds») αλλά η παραγωγή ανήκει στον Ταραντίνο.

Ωστόσο, έτσι ήταν πάντοτε οι δυνατές και αγαπημένες σκηνές του Ταραντίνο. Περιείχαν ωμή βία. Άλλωστε όπως είχε ομολογήσει και ο ίδιος σε συνέντευξη του: «Σίγουρα το "Kill Bill" είναι µια βίαιη ταινία. Αλλά πάνω από όλα είναι µια ταινία του Ταραντίνο. Δεν πας να δεις µια συναυλία των Metallica ζητώντας τους να χαµηλώσουν την ένταση…». Αλλά αναγνωρίζω στον Ταραντίνο ότι κατάφερε να γίνει γνωστός δημιουργώντας ταινίες που του ανήκουν! Δικές ΤΟΥ! Τι εννοώ; Ο ίδιος έχει παραδεχτεί ότι σε μια γυναίκα προσέχει πολύ τα πόδια. Το θέμα είναι ότι τους δίνει τεράστια σημασία και προβολή στις ταινίες του. «Με το “Reservoir Dogs” και το “Pulp Fiction” το πράγμα ξέφυγε» ομολογεί σε συνέντευξη του στο Playboy αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Θυμηθείτε τη νύφη Ούμα Θέρμαν όταν παντρεύεται. Η κάμερα εστιάζει στα πόδια της. Η ακόμα καλύτερα στη συνέχεια, όπου στην μονομαχία με την Ντάριλ Χάνα, υπάρχει άλλη μια σκηνή στα «σιχαμερά» πόδια της που πατούν το μάτι της «αντιπάλου» της.

Ο Ταραντίνο λοιπόν, δημιουργεί ταινίες που τον χαρακτηρίζουν. Λατρεύει το σινεµά της Ασίας και τα σπαθιά; «Kill Bill Vol. 1 & 2». Λατρεύει τα παλιά οχήματα; «Death Proof». Του αρέσει το «junk food»; Η Ούμα Θέρμαν τρώει συνέχεια χάμπουργκερς στο «Pulp Fiction»! Γενικά οι γυναίκες στα έργα του είναι cool, έχουν ηγετικό χαρακτήρα και τους αρέσει ο Elvis Presley. Μια τέτοια γυναίκα θα ήθελε να έχει ο Κουέντιν… Μία Ούμα Θέρμαν που είναι η αγαπημένη του, η μούσα του όπως αρέσκεται να λέει. Όσον αφορά το αντρικό φύλο, του αρέσει να χρησιμοποιεί ηθοποιούς ουσιαστικά ξεχασμένους. Τζον Τραβόλτα, Ρόμπερτ Φόρστερ, Ντέιβιντ Καραντάιν*. Μόνο ο Μπραντ Πιτ αποτελεί την εξαίρεση, αλλά και εδώ υπάρχει ο Έλι Ροθ…

Εκκεντρικός όσο δεν πάει, ο Ταραντίνο παραδέχεται με την ίδια ευκολία ότι έκανε ναρκωτικά και έπαιρνε χαπάκια «ecstasy» όταν είχε πάει στην Κίνα, όσο και ότι θεωρεί τον εαυτό του κορυφαίο σκηνοθέτη και σεναριογράφο. Πως βαθμολογεί ο ίδιος τον Ταραντίνο; «Δεν θέλω να βαθμολογήσω τον εαυτό μου με αριθμούς. Αν πω 10, φαίνομαι μαλ…ς, και αν δεν πω 10, είμαι ψεύτης». Κάπως έτσι εξηγείται ότι αφού το «Reservoir Dogs» δεν κατάφερε να κερδίσει τίποτα το 1992 στο Sundance Film Festival, υποσχέθηκε να μην παρευρεθεί σε παρόμοια τελετή εκτός κι αν ξέρει ότι θα κερδίσει.

Πολλοί τον έχουν χαρακτηρίσει ως φορμαλιστή, έναν εγωιστή απατεώνα του κινηµατογράφου ή στην καλύτερη περίπτωση ως έναν έξυπνο κλεπτομανή ιδεών. Φταίει και εκείνος που με αφοπλιστική ειλικρίνεια σε κάθε του συνέντευξη παραδέχεται πως: «κλέβω από καθετί που µου αρέσει». Ακόμα και σε αυτή την περίπτωση όμως, θέλει τέχνη για να δημιουργήσεις ένα καλοφτιαγμένο κολάζ. Οι εχθροί το ονομάζουν κλέψιμο! Οι φαν το αποκαλούν φόρο τιμής στο σινεμά που έμαθε και λάτρεψε. Η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση.

Προσωπικά, θεωρώ τον Κουέντιν Ταραντίνο ως έναν αμφιλεγόμενο σκηνοθέτη, που μπορεί να εμπνέεται από ιδέες συναδέλφων του, αλλά συνθέτει αρμονικά, προσθέτοντας την δική του πινελιά. Προσθέτοντας στο εκάστοτε έργο, στοιχεία του χαρακτήρα του. Εκείνο όμως που του δίνει ξεχωριστή θέση στους σκηνοθέτες (στο δικό μου μυαλό) είναι η ικανότητα του να συνδυάζει τον όμορφο κόσμο με τον υπόκοσμο, καθώς και το γεγονός ότι αφήνει την φαντασία του θεατή να φτιάξει την συνέχεια, να δημιουργήσει το δικό του τέλος! Από την άλλη, δεν περιμένω να δω ξανά ανάλογο «Pulp Fiction» από τα χέρια του, γιατί έτσι θα μειώνω (ίσως και χωρίς να το αξίζει) ταινίες σαν το «INGLOURIOUS BASTERDS». Και σας συμβουλεύω να κάνετε το ίδιο με τις «Come Drink With Me», «The Man With The Iron Fist» και «Faster, Pussycat Kill Kill». Δηλαδή, τις επόμενες δουλειές του.

Βαγγέλης Αυγουστής