Η «σελεσάο» και τα επτά Θανάσιμα Αμαρτήματα…

Τρία είναι κατά τον αστικό μύθο τα στοιχεία που διαχωρίζουν την Βραζιλία από τις υπόλοιπες χώρες του κόσμου αυτού. Τα στοιχεία αυτά με την σειρά τους υπακούουν σε ένα απαράβατο τρίπτυχο: μπάλα, θρησκεία και σάμπα. Στο πρώτο και στο τρίτο δεν χωράει αμφισβήτηση. Το δεύτερο σηκώνει πολύ μεγάλη κουβέντα.

Γράφει ο Ανδρέας Κριαράς

Εφτά είναι κατά την καθολική εκκλησία τα θανάσιμα αμαρτήματα που μπορούν να στερήσουν από τον άνθρωπο την Θεία Χάρη και να οδηγήσουν την ψυχή του στην αιώνια καταδίκη: Αλαζονεία, Ζήλια, Λαιμαργία, Τσιγγουνιά, Λαγνεία, Τεμπελιά και Θυμός.
Εύλογα προκύπτει κάπου εδώ το ερώτημα: προς τί ο συσχετισμός των Θανάσιμων Αμαρτημάτων και της Λατινοαμερικάνικης χώρας; Ποια σχέση μπορεί να υπάρχει ανάμεσα σε έναν «θρήσκο» Βραζιλιάνο και στα εφτά στοιχεία που φθείρουν και ξεθωριάζουν αργά και σταθερά την ανθρώπινη ψυχή;

Στο κείμενο που ακολουθεί θα καταλάβετε πως η σχέση αυτή είναι πολύ μεγάλη. Θα αποδείξουμε πως από την εθνική ομάδα ποδοσφαίρου των… «θεοφοβούμενων» Βραζιλιάνων, έχουν περάσει κατά καιρούς παίκτες που κάθε άλλο παρά «καθαρή» την έχουν βγάλει από την άνιση μάχη με τους προαναφερθέντες δαίμονες. Τέσσερις παίκτες που έγραψαν ιστορία με την φανέλα της «σελεσάο», συνθέτουν το «παζλ των αμαρτημάτων». Για ρίξτε μια ματιά:

Λαιμαργία – Ρονάλντο: Κάποτε τον είχαν χαρακτηρίσει «φαινόμενο». Μία καριέρα γεμάτη από τίτλους, υπέροχες ενέργειες, αλλά και σοβαρούς τραυματισμούς. Δεκατρία χρόνια (1994 – 2007) γεμάτα συγκινήσεις και καταξίωση. Η θητεία του σε Αϊντχόβεν, Μπαρτσελόνα, Ίντερ και Ρεάλ Μαδρίτης δεν προμήνυε σε τίποτα αυτό που θα επακολουθούσε. Στην Μίλαν όπου άραξε – κυριολεκτικά και μεταφορικά – το 2008 δεν κατάφερε να δείξει απολύτως τίποτα. Η κατιούσα είχε μόλις ξεκινήσει για τον 32χρονο τότε Ρονάλντο. Ακολούθησαν πολλές ενδείξεις παρακμής με χαρακτηριστικότερη όλων τα περιττά κιλά του. Άνθρωποι από τον στενό του κύκλο, παρουσίασαν στον Τύπο περιστατικά που όταν ο Βραζιλιάνος άνοιγε το στόμα του, ξέχναγε να το κλείσει. Όχι ασφαλώς για να μιλήσει. Οι φωτογραφίες που ακολουθούν, αντιστοιχούν αν μη τι άλλο σε χιλιάδες λέξεις.

Λαγνεία, Θυμός – Αντριάνο: Ο ορισμός αυτού που αποκαλούμε «χαραμισμένο ταλέντο». Ο 27χρονος πια Αντριάνο ξεκίνησε την καριέρα του με τις καλύτερες δυνατές προοπτικές, μιας και στην ηλικία των 19 ετών, βρέθηκε στο Μιλάνο και την Ίντερ, με την οποία έκανε καταπληκτικές πραγματικά εμφανίσεις. Τα πρώτα χρόνια τουλάχιστον. Μέχρι και την σεζόν 2005, ο γεννημένος στο Ρίο ντε Τζανέιρο επιθετικός, έδινε την εντύπωση πως θα άφηνε εποχή. Αμ δε… Το Κύπελλο Συνομοσπονδιών του 2005, αποτέλεσε για τον υψηλόσωμο φορ, την τελευταία μεγάλη διοργάνωση (ακόμα θυμάται το σουτ – οβίδα του Βραζιλιάνου, ο Αντώνης Νικοπολίδης). Κάπου εκεί άρχισαν τα ξενύχτια, οι «αμαρτωλές» απολαύσεις και γενικά η κάθε λογής αντιεπαγγελματική συμπεριφορά. Κατηγορήθηκε από τον διεθνή αθλητικό Τύπο, ακόμα και για συμμετοχή σε πάρτι οργίων.

2/11/2004. Η αναμέτρηση του «Μεάτσα» ανάμεσα σε Ίντερ και Βαλένθια για την φάση των ομίλων του Champions League οδεύει προς την λήξη του. Το ρολόι σημαδεύει το 90ο λεπτό και οι δύο ομάδες πασχίσουν να ξεκολλήσουν από το «στείρο» 0-0. Οι 22 παίκτες που βρίσκονται στο χορτάρι του ιταλικού γηπέδου δείχνουν υπερβάλλοντα ζήλο για την κατάκτηση των τριών βαθμών της νίκης. Περισσότερο από όλους όμως, το ανήμερο θεριό που λέγεται Αντριάνο. Ποιος είδε τον υψηλόσωμο φορ και δεν τον φοβήθηκε! Σε αψιμαχία που είχε με τον Πορτογάλο Κανέιρα της Βαλένθια (του οποίου ομολογουμένως τα ήθελε ο κ…ς του), έχασε την ψυχραιμία του και δίνοντας γροθιά που θα ζήλευε και ο… παγκόσμιος πρωταθλητής του Μάι Τάι, τον ξάπλωσε στο χορτάρι του γηπέδου. Η προαναφερθείσα, αλλά και άλλες περιπτώσεις, αποδεικνύουν πως ακόμα και το «αγνό» και θρήσκο πνεύμα ενός Βραζιλιάνου, μπορεί να κρύβει τον δαίμονα της οργής.

Απληστία, Τεμπελιά – Ριβάλντο: Υπηρέτης του Μαμμωνά δήλωσε με τον πιο εμφατικό τρόπο ο πάλαι ποτέ κορυφαίος παίκτης του πλανήτη, όταν το 2008 άφησε σύξυλους συμπαίκτες, τεχνική ηγεσία και διοίκηση στην ΑΕΚ, απαντώντας θετικά στα πετροδολάρια των Ουζμπέκων της Μπουνιοντγκόρ. Ο «μάγος» με το αριστερό πόδι που έστελνε την μπάλα όπου κυριολεκτικά ήθελε, απέδειξε περίτρανα πως ακόμα και η υστεροφημία μπορεί να θυσιαστεί στον βωμό των χρημάτων. Με καριέρα σε Λα Κορούνια, Μπαρτσελόνα και Μίλαν, καταδέχτηκε αρχικά να ρίξει τα στάνταρντ του και να πει το «ναι» στο ελληνικό ποδόσφαιρο, για χάρη του Ολυμπιακού και της ΑΕΚ. Αν η επιλογή του αυτή ωστόσο, σόκαρε την παγκόσμια ποδοσφαιρική κοινή γνώμη, φανταστείτε πόσο πολύ απογοήτευσε τους απανταχού θαυμαστές του, με την επιλογή του να συνεχίσει την καριέρα του στο Ουζμπεκιστάν.

Δεν μάρκαρε ο ευλογημένος… Ακόμα και νόμισμα των 500 ευρώ να του πετούσες στο χορτάρι, τάκλιν δεν έκανε. Ήταν μάλλον «too much» για το αρχοντικό του στυλ και το ποδοσφαιρικό του επίπεδο. Κατηγορήθηκε σχεδόν από όλους τους προπονητές στην καριέρας του, πως δεν βοηθούσε στο ανασταλτικό κομμάτι του παιχνιδιού. «Μάγος» ναι, «εργάτης» όχι. Ολίγον τι τεμπελάκος ήτανε, για τον λόγο αυτόν ακριβώς προτίμησε να αράξει στο Ουζμπεκιστάν, εξασφαλίζοντας καθισιό ακόμα και για τα δισέγγονα.

Αλαζονεία, Ζήλεια – Πελέ: Κάποτε θυμάμαι, προσέδωσαν στον μεγάλο Τζωρτζ Μπεστ τον χαρακτηρισμό του αλαζόνα, καθώς ο Βρετανός άσος είχε πει την περίφημη φράση «αν ήμουν άσχημος, κανείς δεν θα μιλούσε για τον Μαραντόνα». Αλαζόνας, ίσως όχι του ίδιου βεληνεκούς αλλά παρεμφερούς, είναι και ο μεγάλος ανταγωνιστής του Ντιεγκίτο, για τον τίτλο του καλύτερου ποδοσφαιριστή στην ιστορία του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, ο Βραζιλιάνος Έντισον Αράντες Δο Νασιμέντο, κατά κόσμο Πελέ. Εύλογα προκύπτει κάπου εδώ το ερώτημα: γιατί αλαζόνας ένας άνθρωπος που δεν προκάλεσε ποτέ με την εξωγηπεδική συμπεριφορά του, ενώ πάντα πρέσβευε αρχές και αξίες στον αθλητισμό; Οι υπερβολικά καλές σχέσεις του 69χρονου με τους υψηλά ιστάμενους των ποδοσφαιρικών ομοσπονδιών, δείχνει αν μη τι άλλο διπλωματία αλλά και διάθεση σύμπλευσης με τους καθορίζοντες την κοινή γνώμη, σε αντίθεση με τον επαναστάτη Ντιέγκο, ο οποίος τα «έχωνε» με κάθε ευκαιρία. Συν τοις άλλοις, η σιωπή και η παθητική στάση του μεγάλου Βραζιλιάνου, αναφορικά με το μεγάλο ερώτημα «Πελέ ή Μαραντόνα», σε σημείο που να κατηγορείται για αποστασιοποίηση σε κάτι που τον αφορά, υποδηλώνει –ίσως- την προσδοκία του, να ανέβει μέσω πολιτικής, στο «πάνθεον» της ιστορίας.

«Ο Μαραντόνα αποτελεί κακό παράδειγμα για τους νέους επειδή έκανε χρήση ναρκωτικών». Με αυτήν την δήλωση ο Πελέ άνοιξε μέτωπο αντιπαράθεσης με τον «Πίμπε Ντ’ Όρο», οδηγώντας σε μπαράζ συκοφαντιών εκατέρωθεν. Η δήλωση του «μαύρου διαμαντιού» ήρθε σε καιρό που οι δύο μεγάλοι άσοι «κονταροχτυπιούνταν» για τον τίτλο του καλύτερου ποδοσφαιριστή στην ιστορία του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Καιροσκοπική τοποθέτηση την οποία δεν είχε κανέναν λόγο να κάνει. Η προσπάθεια του Βραζιλιάνου να επηρεάσει την κοινή γνώμη, ήταν αν μη τί άλλο προφανής. Ένδειξη ζήλιας και αθέμιτου ανταγωνισμού. Ένα οφθαλμοφανές χτύπημα κάτω από την μέση. Ποιος είπε πως παίκτες που αγγίζουν τα όρια του μύθου, δεν καταλαμβάνονται από δαιμόνια και πάθη;