Αααχ, αυτό το ΡΕΠΟ!

Είναι σίγουρο, ότι κάθε εργαζόμενος πολίτης μετράει τις μέρες, τις ώρες για να ξαναβρεί μπροστά του το αγαπημένο του ΡΕΠΟ. Ααααχ, τι ωραία λέξη αυτή, την λες και σου γεμίζει το στόμα… Ο καθένας περιμένει αυτή τη μέρα, ώστε να βγει με την παρέα του, να κανονίσει κάτι το διαφορετικό, πάντα με έναν μεγάλο ενθουσιασμό μέσα του.

Γράφει ο …τραγουδιστής του site, Άγγελος Ζάχος

Όμως η αλήθεια δεν είναι αυτή… Ήταν Τετάρτη και την επόμενη μέρα ερχόταν το… ναι, ναι, μαγικό ΡΕΠΟ. Το ρολόι ήταν λες και είχε κολλήσει, κάθε δευτερόλεπτο ήταν βασανιστικό. Η βάρδια μου τελείωνε στις 00:00 και έτσι όπως ήμουν σκυμμένος πάνω στον υπολογιστή, είδα από το ηλεκτρονικό ρολόι που φορούσε ο συνάδελφός μου, - που απορώ ακόμα πως δεν του έχει σταματήσει η ροή του αίματος έτσι όπως το σφίγγει- , να δείχνει 23:00. Πήρα μια βαθιά ανάσα και είπα από μέσα μου, κουράγιο, μία ώρα είναι θα περάσει… Έλα όμως που δεν περνούσε. Τα μάτια μου έκαιγαν, το κεφάλι μου πονούσε, άκουγα συνέχεια κάτι φωνές, διάφορους διαλόγους ανάμεσα στους εργαζόμενους του κτηρίου και χαρακτηριστικό που θα μου μείνει για πάντα στο μυαλό, ήταν η ατάκα που άκουσα από έναν συνάδελφο, ο οποίος είχε στιλιστικές διαφορές με έναν άλλο «… φίλε το ροζ που φοράω, είναι το αντρικό ροζ». Αυτό με έβαλε σε σκέψεις και λέω εγώ από την πλευρά μου: «ποια η διαφορά ανάμεσα στο αντρικό και γυναικείο ροζ. Ο καθένας μπορεί να έχει μια δικιά του απάντηση».

Είχα κουραστεί αρκετά, δεν είχα άλλα λόγια για περιττά πράγματα… Το ηλεκτρονικό ρολόι έδειχνε 23:59, καιρός να κάνω shut down στο pc μου και να μαζέψω σιγά σιγά τα πράγματα μου… Δώδεκα νταν!!!! Αποχαιρέτησα τον υπολογιστή μου, τα υπόλοιπα παιδιά και τελευταίο άφησα το «δάσκαλο» μου, λέγοντας του έτσι απλά και ψύχρα: «Φεύγω…»

Πλέον, είχαμε περάσει τις δώδεκα και μπορούσα να το πω!!! ΝΑΙ, σήμερα έχω ΡΕΠΟ!!!!! Πήγα σπίτι μου και έκατσα να φάω παρέα με τα παπαγαλάκια μου στο μπαλκόνι. Εκεί συνειδητοποίησα πως είχα ξεχάσει μερικά προσωπικά αντικείμενα στο χώρο εργασίας. «Όχι ρε π…η», είπα δυνατά στη μία τα ξημερώματα. Φαίνεται πως η κραυγή μου ακούστηκε τόσο πολύ, που ο γείτονας μου στην πολυκατοικία ταράχτηκε και βγήκε αμέσως στο μπαλκόνι. Έσκυψε το κεφάλι του για να δει τι έγινε. Στην αρχή μου είπε ένα απλό γεια, του απάντησα και εγώ, όμως η συνέχεια ήταν διαφορετική αφού δεν μπορούσαμε να συνεννοηθούμε. Ο λόγος; Ααααχ, πόσες γλώσσες πρέπει να μάθει κάποιος για να συνεννοηθεί σε αυτή τη χώρα; Ήταν βράδυ και δεν φαινόταν καλά, αλλά μετά όταν και οι δύο ανάψαμε τα φώτα του μπαλκονιού και είδα έναν σχιστομάτη να με κοιτάζει, αναρωτήθηκα για ακόμα μία φορά: «Πότε απέκτησα Κινέζο γείτονα εγώ;». Ναι και όμως έγινε αυτό. Πάω να του πιάσω την κουβέντα, αλλά δεν ήξερε ούτε ελληνικά αλλά ούτε και αγγλικά. Του λέω δεν πειράζει και φεύγω δίνοντας του ένα κομμάτι από την πίτσα που έτρωγα.

Η ώρα είχε πάει 2:30… Ας καθίσω λίγο στο facebook να δω αν έχω τίποτα και να παίξω λίγο φάρμα. Λίγο είπα και όταν κοίταξα το απλό πλέον ρολόι με τους δείκτες, έδειχνε 5:00. Καιρός για ύπνο γιατί έχουμε και πρωινό ξύπνημα αφού δεν θέλουμε να πάει χαμένο το ρεπό μας…

Το ξυπνητήρι χτύπησε στις 11:30 αλλά εγώ ήθελα να… χουχουλιάσω λίγο ακόμα, καθώς ο ωραίος ήχος που έβγαινε από το αυτόματο ποτιστικό του κάτω, ακουγόταν λες και ήταν ένα ψιλόβροχο, το οποίο με υπνώτιζε… Όμως, δεν υπέπεσα στην αμαρτία και είπα δυνατά στον εαυτό μου –πάντα με τον φόβο μην τρομοκρατηθεί πάλι ο κινέζος γείτονας-: «Σήκω, σήμερα έχεις ρεπό και δεν πρέπει να πάει ούτε λεπτό χαμένο…»

Ήταν 12 και κάτι και έκανα το πρώτο βήμα για να κατευθυνθώ προς το μπάνιο, το οποίο ήταν... πιασμένο. Δεν έκανα στάση εκεί και συνέχισα στην κουζίνα για να φτιάξω ένα καφεδάκι, όμως και εκεί συνάντησα πρόβλημα αφού δεν υπήρχε πουθενά καφές, «Όχι πάλι σε μένα αυτά…». Τι να κάνω ο φουκαράς, πήγα ντύθηκα, πετάχτηκα μέχρι το σουπερμάρκετ, πήρα ένα πακέτο καφέ, αλλά όταν έφτασα στο ταμείο για να τον πληρώσω και είδα την ουρά η οποία ήταν 20 μέτρα, είπα: «Δεν πειράζει και ο χυμός που έχω σπίτι καλός είναι».

Επιστρέφω σπίτι μου. Παρατήρω ότι είχε πάει 13:45… «Φτού σου, ούτε τουαλέτα δεν έχω πάει και μεσημέριασε…». Πάω και στο WC για να κάνω τις ανάγκες μου και εκείνη τη στιγμή ακούω το κινητό μου. Ευτυχώς το κουβαλάω πάντα μαζί και έτσι αυτός που με έπαιρνε δεν περίμενε και πολύ. Ανοίγω το κινητό μου και βλέπω ότι ήταν η δικιά μου, η οποία ήξερε ότι έχω ρεπό. Εκεί που μιλάγαμε, ξαφνικά τραβάω το καζανάκι, το ακούει η άλλη και αρχίζει τις γκρίνιες: «Μιλάμε και εσύ είσαι τουαλέτα;» και απαντώ «Μα η ανάγκη το έφερε, δεν φταίω εγώ». Χωρίς πολλά πολλά, η παρεξήγηση λύθηκε εύκολα και αποφάσισα να πάω από το σπίτι της για μεσημεριανό, αλλά η ώρα περνούσε….

Τικ, τακ, τικ, τακ, άκουγα από την τηλεόραση και πήγα να δω τι ήταν αυτό με έναν ενθουσιασμό, αλλά όταν είδα ότι ήταν η εισαγωγή από το τραγούδι What are you waiting for της Gwen Stefani, τότε αμέσως το κεφάλι μου γύρισε στο ρολόι. Τι να δώ; Πλησίαζε 17:00…

«Ωωωωωωχ», λέω από μέσα μου, αφού είχα ξεχάσει ότι έπρεπε να πάω σπίτι της για να φάω. Αμέσως την πήρα τηλέφωνο και της είπα ότι μου έτυχε κάτι σημαντικό και δεν θα μπορέσω να… παραστώ στο γεύμα. Ευτυχώς δεν υπήρχαν παρατράγουδα και έτσι για ακόμα μία φορά το ζήτημα λύθηκε αμέσως…

Η ώρα 19:00 και κανονίζω να πάω για καφέ στην Γλυφάδα με τον κολλητό μου. Έρχεται από το σπίτι μου και πάμε να πάρουμε το αυτοκίνητο για να κατευθυνθούμε στον προσανατολισμό μας. Εκεί που όλα κυλάνε μια χαρά, την ώρα που πάω να βάλω μπροστά το τουτού έμεινε ακίνητο και τότε όλη η Καλλιθέα (είμαι κάτοικος) άκουσε πάλι τις κραυγές μου. «ΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ», είπα δυνατά σαν τον Ιωάννη Μεταξά –για να θυμηθούμε και λίγο την ιστορία-.

Κοίταξα αμέσως το ρολόι και είχε πάει 21:30… «Δεν αντέχω, δεν έχω όρεξη για τίποτα πια», είπα στον κολλητό μου και συνέχισα: «δεν σπαταλάω άλλο το χρόνο μου, πάρε τηλέφωνο όποιον θες και στις 23:00 να είστε σπίτι μου!», κατέληξα. Ναι, αυτή ήταν η τελική μου απόφαση! Τελικά, μαζευτήκαμε μια μεγάλη παρέα στο σπίτι μου, κάτσαμε, μιλήσαμε, χαζέψαμε και στο τέλος μας πήρε ο ύπνος. Μετά, όταν είδα τα παιδιά να κοιμούνται, είπα τις τελευταίες λέξεις από το ρεπό μου. «Τελικά, μόνο οι τρεις ώρες άξιζαν!».

Συμπέρασμα αυτής της ιστορίας; Παιδιά μην προγραμματίζετε τίποτα! Αφήστε ελεύθερο το πρόγραμμα σας και θυμηθείτε πώς τις καλύτερες μέρες τις περνάς όταν δεν έχεις ρεπό… ΓΙΑΤΙ; Γιατί πολύ απλά όταν δουλεύεις δεν έχεις κανονίσει τίποτα για μετά και όλα γίνονται χωρίς πρόγραμμα.

Για επικοινωνία: aggelos_nightmare@yahoo.gr