Ένα ποτήρι κρασί γεμάτο Ελλάδα

«Οίνος ευφραίνει καρδίαν» έλεγαν οι ημών πρόγονοι μας και μάλλον κάτι γνώριζαν περισσότερο. Ο Θεός Διόνυσος άλλωστε μας έδειξε το σωστό δρόμο πολλά χρόνια πριν…Η απόλαυση ενός καλού κρασιού αποτελεί ιεροτελεστία για τους γνώστες. Στη μικρή πλην πανέμορφη Ελλαδίτσα μας γίνονται τα τελευταία χρόνια φιλότιμες προσπάθειες με σκοπό να μάθουμε να πίνουμε αλλά και να παράγουμε οίνο.

Ο Σϊμος Γεωργόπουλος οινογράφος και σύμβουλος οίνου με αφορμή το νέο του βιβλίο προσπαθεί να μας μυήσει στα μυστικά του καλού κρασιού.

Συνέντευξη στην Τασία Μπαλικούρα

-Σε τι επίπεδο βρίσκονται τα ελληνικά κρασιά σε σχέση με τα ξένα;

«Το ελληνικό κρασί μπορεί να έχει μία ιστορία άνω των τριών χιλιετιών, αλλά με τη μορφή του μοντέρνου κρασιού που συναντάμε αυτή τη στιγμή στον κόσμο έχει μία ιστορία περίπου 40 ετών. Άρα θα λέγαμε ότι η Ελλάδα είναι μια αρκετά νέα χώρα στην παραγωγή μοντέρνων κρασιών. Έχουν γίνει πολλά βήματα όλα αυτά τα χρόνια. Το ελληνικό κρασί πλέον μας δίνει δείγματα εξαιρετικά. Δεν μπορεί ακόμα να συγκριθεί με τα κορυφαία κρασιά του κόσμου. Το βασικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει είναι εκείνο της τιμής. Στην Ελλάδα η καλλιέργεια για πολλούς λόγους είναι ακριβή, οι εκτάσεις είναι πολύ μικρές και ο παραγωγός δεν μπορεί να πετύχει χαμηλές τιμές στα κρασιά. Εκεί το ελληνικό κρασί αντιμετωπίζει δυνατό ανταγωνισμό από άλλες χώρες που μπορεί να δώσουν αντίστοιχη ή περίπου ίδια ποιότητα με πολύ φτηνότερες τιμές. Αυτός είναι ένας λόγος για τον οποίο το ελληνικό κρασί πρέπει να επικεντρωθεί στις ελληνικές ποικιλίες».

-Ξεχωρίστε μου κάποιες.

«Σίγουρα στις κόκκινες ποικιλίες οι πιο αξιόλογες είναι το Ξινόμαυρο από τη Νάουσα, το Αγιωργίτικο που καλλιεργείται στη Νεμέα και γενικά στην Πελοπόννησο, η Μαυροδάφνη που μπορεί να δώσει πολύ καλά αποτελέσματα και σε ξηρά κρασιά, όχι μόνο στα γλυκά που όλοι ξέρουμε. Στα λευκά σίγουρα ο «βασιλιάς» είναι το Ασύρτικο και ειδικά της Σαντορίνης. Το Μοσχοφίλερο που δίνει πολύ ελαφριά και αρωματικά κρασιά από την Πελοπόννησο, η Μαλαγουζιά είναι μια ποικιλία πολύ αρωματική και πολύ αξιόλογη που τη βρίσκουμε περισσότερο στη Βόρειο Ελλάδα. Μια ποικιλία που είναι άγνωστη και προσωπικά πιστεύω ότι έχει πολύ μέλλον είναι το Βιδιανό από την Κρήτη».

-Πείτε μας δύο λόγια για το νέο σας βιβλίο, το οποίο είναι το δεύτερο που εκδίδεται με θεματολογία τα κρασιά.

«Είναι μία επιλογή προσωπική των πενήντα καλύτερων οινοποιείων από τα περίπου εφτακόσια που υπάρχουν στην Ελλάδα. Τα οινοποιεία παρουσιάζονται και αξιολογούνται σε μία κλίμακα πέντε βαθμίδων, ανάλογα με τις επιδόσεις του παραγωγού. Πάντα κοιτάζω το κρασί από την πλευρά του καταναλωτή γι’ αυτό εκείνο που βαθμολογώ είναι το περιεχόμενο μέσα στη φιάλη, την ποιότητα δηλαδή των κρασιών».

-Ποιος είναι ο τίτλος του νέου σας βιβλίου;

«Ένα ποτήρι κρασί γεμάτο Ελλάδα» ή «Wineglass full of Greece», επειδή είναι μία δίγλωσση έκδοση από τις εκδόσεις Παπασωτηρίου. Έχω επίσης γράψει το βιβλίο ‘Only the Best-Ελληνικά Κρασιά’ το 2000».

-Ποια θεωρείτε ότι είναι η κορυφαία στιγμή σας ως τώρα;

«Πάντα ένα βιβλίο είναι μια στιγμή που εκεί στην ουσία εξωτερικεύεις, επικοινωνείς μια δουλειά που κάνεις πολλά χρόνια. Στο βιβλίο που έβγαλα επικοινωνώ μια δουλειά και μια έρευνα στην ουσία, όπου είναι δοκιμές πολλών ετών. Σίγουρα αυτή είναι μια στιγμή πολύ καλή».

-Ποιο είναι κατά τη γνώμη σας το καλύτερο οινοποιείο και γιατί;

«Είναι μια ερώτηση που δεν θα μπορούσα να απαντήσω, αλλά θα μπορούσα να πω ποια είναι τα πέντε-έξι καλύτερα ελληνικά οινοποιεία, επειδή είναι στο ίδιο επίπεδο. Το κτήμα Αργυρού και το κτήμα Σιγάλα από τη Σαντορίνη που δίνουν εξαιρετικά λευκά. Ο Χρήστος Αϊβαλής κάνει πολύ καλή δουλειά στα πληθωρικά κόκκινα. Το κτήμα Τσέλεπου που είναι στην Αρκαδία. Μεγάλη μου αγάπη είναι το κτήμα Μερκούρη που πέρα ότι είναι ένα πανέμορφο κτήμα δίνει υπέροχα κρασιά από ταπεινές ποικιλίες. Πολύ σημαντικός παραγωγός είναι ο Βαγγέλης Γεροβασιλείου που είναι στην Επανομή. Δίνει τα καλύτερα κρασιά της Βόρειας Ελλάδας και από τα καλύτερα γενικά της χώρας».

-Θέλω να μου πείτε τα τρία καλύτερα ελληνικά κρασιά σε λευκό, ροζέ και κόκκινο κατά τη γνώμη σας.

«Αυτή είναι πολύ δύσκολη ερώτηση, επειδή υπάρχουν πάρα πολύ καλά κρασιά. Στα λευκά ένα που θαυμάζω είναι το Ασπρολίθι από το Αίγιο. Μου αρέσουν όλες οι καλές Σαντορίνες, το Chardonnay από το κτήμα Ζαφειράκη. Στα ροζέ, το καλύτερο αυτή τη στιγμή είναι των δύο φίλων από τη Σιάτιστα, το Τέχνη Αλυπίας από τη Δράμα και ο Λαμπαδίας από το Κτήμα Μερκούρη. Στα κόκκινα, το Μονοπάτι του Αϊβαλή, ο Διάπορος από το κτήμα Κυρ-Γιάννη, η Αργατία από το ομώνυμο κτήμα και το Άβατον από το Κτήμα Γεροβασιλείου».

-Ποια είναι η θέση των ελληνικών κρασιών στο εξωτερικό;

«Το ελληνικό κρασί έχει κάνει βήματα προόδου, εντυπωσιάζει, έχει όμως πρόβλημα στην τιμή και στον ανταγωνισμό. Ειδικά τα ελληνικά κρασιά που είναι από γηγενείς ποικιλίες, εντυπωσιάζουν τους ξένους, όπως είναι αυτά της Σαντορίνης που αρέσουν πολύ και ξεχωρίζουν στο παγκόσμιο στερέωμα. Τα γλυκά ελληνικά κρασιά αρέσουν πολύ όπως το Βισάντο, τα κρασιά της Σάμου άλλα και το καταπληκτικό Μοσχάτο Ρίου Πατρών του Παρπαρούση είναι κρασιά που παίρνουν πολύ υψηλές βαθμολογίες από τον ξένο Τύπο. Τα κρασιά της Νεμέας επίσης αρέσουν στους ξένους, ενώ οι Αμερικάνοι γοητεύονται από το ελαφρύ Μοσχοφίλερο».

-Ποια είναι η καλύτερη ποικιλία στον Ελλαδικό χώρο;

«Το Ασύρτικο στα λευκά και το Ξινόμαυρο στα κόκκινα χωρίς αμφιβολία».

-Ξέρει ο Έλληνας να πιει κρασί, έχει αναπτύξει σχέση μαζί του;

«Γίνονται βήματα στο να ανέβει η ελληνική κουλτούρα. Διεξάγονται εκθέσεις, σεμινάρια, υπάρχει μία κίνηση γύρω από το κρασί. Πρέπει να γίνουν πολλά και να ξεκινήσουν και από πολύ νωρίς έτσι ώστε να αποκτήσουμε μία κουλτούρα οινική. Όλα τα πράγματα θέλουν τον χρόνο τους και έτσι και αυτό είναι στη σωστή βάση».

-Ποια χώρα βγάζει τα καλύτερα κρασιά και γιατί;

«Δίχως αμφιβολία η Γαλλία και στα λευκά και στα κόκκινα. Οι Γάλλοι έχουν μία φοβερή ικανότητα να καταφέρνουν να αναδείξουν και να βρίσκουν τους σωστούς τόπους που ευδοκιμεί το κάθε πράγμα. Πολύ καλά κρασιά έχει η Καλιφόρνια, αλλά είναι πιο πληθωρικά, είναι λιγότερο φίνα και πολύπλοκα από τα γαλλικά κρασιά».

-Αν κάποιος θέλει να ασχοληθεί, έστω και ερασιτεχνικά με το κρασί που μπορεί να απευθυνθεί, να πάρει πληροφορίες ή να παρακολουθήσει σεμινάρια;

«Στην οινοτράπεζα Παυλίδη πχ. όπου και συνεργάζομαι διοργανώνονται σεμινάρια και γευσιγνωσίες που μπορεί ο οποιοσδήποτε οινόφιλος σε όποιο επίπεδο και αν είναι να έρθει και να παρακολουθήσει».

-Το κόστος;

«Αυτό εξαρτάται από το κάθε σεμινάριο. Τα περισσότερα είναι περίπου 25 ευρώ το μάθημα ενώ δοκιμάζουμε και πολύ καλά κρασιά».

- Ποια είναι η σχέση ποιότητας και τιμής των ελληνικών κρασιών;

«Αυτό είναι η Αχίλλειος πτέρνα των ελληνικών κρασιών. Η σχέση δεν είναι καλή και αυτό οφείλεται σε λόγους κόστους καλλιέργειας και σε λόγους ότι υπάρχουν μικρές εκτάσεις, άρα δεν μπορούμε να έχουμε μεγάλη παραγωγή. Eίναι και η νοοτροπία των Ελλήνων παραγωγών που προσπαθούν να αποσβέσουν μια επένδυση, όπως είναι το κρασί, και η οποία είναι μακροχρόνια σε πολύ λίγα χρόνια. Οι Έλληνες παραγωγοί βγάζουν και πάρα πολλές ετικέτες για τις ποσότητες των σταφυλιών που έχουν και αυτό ανεβάζει πολύ τα κόστη».

Όσοι πιστοί-πιστές προσέλθετε στο mail μου tasiab@sport-fm.gr