Σε συγχρονισμό με τη μοίρα

Η προηγούμενη φορά που βρέθηκαν σ' ένα Μουντιάλ ήταν Ιούνιος του 1974, με την Ολλανδία να ντεμπουτάρει σε Παγκόσμιο Κύπελλο και την Ουρουγουάη να προέρχεται από την 4η θέση στο Μεξικό τέσσερα χρόνια νωρίτερα. Εκείνη την ημέρα όποιοι είδαν το ματς έπαθαν... πολιτισμικό σοκ με τη διαφορά ποιότητας ενός ποδοσφαίρου που έμοιαζε τόσο πολύ σε αυτό του 21ου αιώνα, με τις εμπνεύσεις της «πορτοκαλί μηχανής», καθοδηγούμενης από τον Γιόχαν Κρόιφ.

Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος

Δύο γκολ του Ρεπ έδωσαν τη νίκη στους Ολλανδούς με το κολακευτικό 2-0 για τους αντιπάλους τους και όποιος ψάξει πλάνα από εκείνο το παιχνίδι θα διαπιστώσει ότι χωρίς τον Μαζούρκεβιτς, το σκορ θα μπορούσε να φτάσει εύκολα σε διψήφιο αριθμό.

Η Ουρουγουάη πάλεψε να βγει από την τραυματική εμπειρία εκείνου του Μουντιάλ, στο οποίο πήρε μόλις ένα βαθμό, και το κατάφερε μόλις στις μέρες μας, χάρη στον Οσκαρ Ταμπάρες, αλλά και στην καθοδήγηση του Φορλάν, του Λουγκάνο, του Πέρες και του μεγάλου απόντος του αποψινού ημιτελικού, Σουάρες.



Το περίεργο είναι ότι τραυματική εμπειρία θα βίωνε και η Ολλανδία. Στον τελικό, σχεδόν ακριβώς πριν από 36 χρόνια, στις 7 Ιουλίου 1974, αν και ήταν το ακλόνητο φαβορί και προηγήθηκε με το περίφημο γκολ με τις 16 πάσες κόντρα στη Δυτική Γερμανία, τελικά έχασε 2-1 στον πρώτο από τους δύο τελικούς που συνάντησε διοργανωτή, διότι ακολούθησε και η Αργεντινή το 1978.

Από τότε οι Ολλανδοί παλεύουν με τα φαντάσματα στις διοργανώσεις, πέφτοντας πότε θύματα της αλαζονείας τους, πότε θύματα της διαιτησίας, κάποιας απίστευτης έμπνευσης των Βραζιλιάνων (όπως το φάουλ του Μπράνκο) ή της κατάρας των πέναλτι, όπως 12 χρόνια πριν στη Μασσαλία, πάλι απέναντι στους Βραζιλιάνους.

Είναι ξεκάθαρο ότι τέτοια ευκαιρία να περάσουν στον τελικό και μετά να βρουν ή την Ισπανία, που το πρώτο μέλημά της είναι να παίξει ποδόσφαιρο, ή τη Γερμανία που το DNA της είναι διαφορετικό από τις προηγούμενες ομάδες της, αφού κι αυτή θέλει να νικήσει παίζοντας καλύτερα από τον αντίπαλο, οι «οράνιε» πιθανότατα δεν θα ξαναβρούν ποτέ.

Χωρίς να έχει εντυπωσιάσει, αλλά έχοντας τον καλύτερο κόουτς της διοργάνωσης και όλους τους παίκτες της έτοιμους να παίξουν για το σύνολο (απλά και μόνο μια ματιά στον Κάουτ και τα χιλιόμετρα που κάνει ξεκινώντας την πιεστική άμυνα από την πρώτη γραμμή της επίθεσης αρκεί), η Ολλανδία δείχνει να έχει έρθει σε απόλυτο συγχρονισμό με τη μοίρα για να φτάσει επιτέλους στην κατάκτηση του 1ου Παγκοσμίου Κυπέλλου στην ιστορία της. Οσο για την Ουρουγουάη, ήδη ό,τι κατάφερε είναι υπέρβαση. Και αφού ξεκινάει αουτσάιντερ ανάμεσα στους 4 (πράγμα εντελώς παράδοξο, δεδομένου ότι έχει κατακτήσει δύο Μουντιάλ), μπορεί αποφορτισμένη να κυνηγήσει αυτό που θα είναι η μεγαλύτερη έκπληξη στα σύγχρονα Παγκόσμια Κύπελλα. Να φτάσει, δηλαδή, στον τελικό μία ομάδα που όταν ξεκίνησε η διοργάνωση παιζόταν στο 35,00, κάτι που δεν έχει συμβεί πιθανότατα από την εποχή της Τσεχοσλοβακίας το 1962.

Το άρθρο του Χρήστου Σωτηρακόπουλου δημοσιεύεται στο σημερινό φύλλο (06/07) της Sportday