Το blog του παγκόσμιου πρωταθλητή

Ο Περικλής Ηλίας περιγράφει στο sport-fm.gr τις σκέψεις και τα συναισθήματα στο «ταξίδι» προς τον παγκόσμιο τίτλο στην μαραθώνια ορεινή ποδηλασία.

Ο Έλληνας πρωταθλητής, την περασμένη Κυριακή έκανε την έκπληξη στο Ορνάν της Γαλλίας τερματίζοντας πρώτος και ανεβαίνοντας στο υψηλότερο σκαλί του βάθρου.

«Σήκωσα το ποδήλατο στον αέρα και το φίλησα. Τα είχα καταφέρει. Ήμουν παγκόσμιος πρωταθλητής. Ακόμη κι όταν πάνε στραβά τα πράγματα βέβαια, σπάνια ξεσπάω στο ποδήλατό μου. Είναι σχεδόν η προέκτασή μου.

Μετά από τον αγώνα ταξίδεψα απευθείας οδικώς για την Ιταλία και από εκεί έφυγα αεροπορικώς για την Ελλάδα. Δεν νομίζω ότι κοιμήθηκα, ένιωθα τρομερά εξαντλημένος.

Η επόμενη ημέρα με βρήκε διαλυμένο στην κυριολεξία. Εχω πάθει παντού θλάσεις. Δεν υπάρχει σταλιά δύναμη. Αλλά το μετάλλιο τα παίρνει όλα.

Από το μεσημέρι της Τρίτης άρχισα να καταλαβαίνω τι έχει συμβεί. Χρειάζεται το χρόνο του. Ηταν ένα τόσο μακρινό όνειρο. Νιώθω σαν ρομπότ, λειτουργώ μηχανικά από εκείνη τη στιγμή. Ακόμη δεν έχουν βγει όλα τα συναισθήματα. Γιατί όταν δεν περιμένεις να συμβεί κάτι, έρχεται σταδιακά η συνειδητοποίηση.

Στη διαδρομή υπήρχαν σημεία που ούτε μηχανές δεν περνούσαν. Αυτές που συνόδευαν τους προπορευόμενους αθλητές κάποια στιγμή έπεσαν και δεν μπορούσαν να περάσουν. Ηταν τρομερά τεχνικός και επικίνδυνος αγώνας, καθώς έβρεχε ολόκληρη την προηγούμενη ημέρα.

Ειδικά μετά από τις πρώτες τρεις ώρες του αγώνα, όλα ήταν πολύ δύσκολα. Τα τελευταία επτά χιλιόμετρα θα τα θυμάμαι για όλη μου τη ζωή. Κατάφερα να κερδίσω καθαρά με την ψυχή, ούτε η προπόνηση μετρούσε εκείνη τη στιγμή, ούτε πόσο έτοιμο ήταν το σώμα. Κατέθεσα και με το παραπάνω την ψυχή μου. Επαιζα καθαρά με το μυαλό μου. Δεν έβλεπα μπροστά μου.

Σκέφτεσαι διάφορα, αλλά πρέπει να είσαι πολύ συγκεντρωμένος. Μπορεί για παράδειγμα να σκεφτείς πολύ γρήγορα τη νίκη και να συμβεί κάτι, να πάθεις λάστιχο. Εγώ το έπαθα δύο φορές στον αγώνα, αλλά ήμουν τυχερός. Οι σταθμοί τροφοδοσίας ήταν ανά 10 χλμ. και τις δύο φορές ήμουν πολύ κοντά τους, οπότε έχασα λίγο χρόνο.

Στο πιο δύσκολο κομμάτι, στο τέλος, σκεφτόμουν πόσο σκληρή προπόνηση έχω κάνει. Αμέτρητα χιλιόμετρα. Με βροχή, κρύο, ζέστη. Εριχνα νερό στο πρόσωπό μου για να ξυπνήσω, έριχνα σφαλιάρες στον εαυτό μου. Ελεγα "δεν είναι δυνατόν να χάσεις αυτή τη φανέλα". Δεν το επέτρεπα στον εαυτό μου.

Μετά από τους Ολυμπιακούς αγώνες έμεινα μακριά από το ποδήλατο μόλις 4 ημέρες. Είχα πολύ λίγο χρόνο στη διάθεσή μου για αυτή τη διοργάνωση, οπότε έπρεπε να δουλέψω σκληρά. Περίπου 20-25 ώρες προπόνησης την εβδομάδα, δηλαδή 150-180 χλμ. την ημέρα, 2.000- 2.000 χλμ. το μήνα. Σε άσφαλτο, σε βουνό. Δουλειά στην τεχνική, τη δύναμη, την ταχύτητα.

Ειδικά τις τελευταίες τρεις εβδομάδες το μόνο που έκανα ήταν να προπονούμαι, να τρώω και να κοιμάμαι. Ρίσκαρα πολύ για αυτή τη διοργάνωση. Και σκεφτόμουν, "αν σου βγει, σου βγήκε". Πολλά βράδια γύριζα στο σπίτι και ανέβαζα πυρετό από την κούραση.

Ακόμη έχω συνέχεια μαζί του το μετάλλιο. Το δείχνω σε φίλους μου. Το κοιτάζω και δεν το πιστεύω. Στην ποδηλασία ο παγκόσμιος πρωταθλητής παίρνει μία συγκεκριμένη μπλούζα με τα χρώματα της ίριδας. Με αυτή θα αγωνίζομαι ως το επόμενο Παγκόσμιο πρωτάθλημα. Κι αν δεν υπερασπιστώ τον τίτλο, οι ρίγες θα μείνουν για πάντα στο μανίκι της εμφάνισής μου. Αυτό δηλαδή θα είναι για μία ζωή επάνω μου. Δεν θα φύγει ποτέ. Βρήκα το θησαυρό μου κι εγώ στην άκρη του ουράνιου τόξου.

Τελικά, τίποτα δεν είναι αδύνατο. Για να τα καταφέρω είχα δίπλα μου ανθρώπους που με βοήθησαν πολύ. Τον σύλλογό μου, τον Κρόνο Νίκαιας, την ομάδα μου στο δρόμο SP Tableware, τον προπονητή μου Γιώργο Κατσέλη, την ομοσπονδία που με βοήθησε όσο μπορούσε και το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο που ήταν δίπλα μου όλη τη χρονιά. Τους ευχαριστώ όλους».