Κακιούζης: «Ευχαριστώ τους φιλάθλους του Αρη»

Η Μπαρτσελόνα μπορεί να πέρασε νικηφόρα από το «Αλεξάνδρειο» και να πήγε να δημιυργήσει προβλήματα προς στιγμής στον Αρη, όσον αφορά την πρόκριση των «κιτρινόμαυρων» στη δεύτερη φάση της Ευρωλίγκα, όμως υπάρχει και ένα άτομο το οποίο αποθεώθηκε την Τετάρτη. Μιλαμε για τον Μιχάλη Κακιούζη, ο οποίος είναι αγαπητός στη Θεσσαλονίκη και δεν έχασε την ευκαιρία να ευχαριστήσει τους φιλάθλους του «αυτοκάτορα» για αυτήν την τιμή που του έκαναν και μίλησε για αυτό στο επίσημο site της ΚΑΕ.

-Μιχάλη έστω και για λίγο είχες την ευκαιρία να βρεθείς στην Ελλάδα και παράλληλα να ξανά βιώσεις την εικόνα ενός κατάμεστου «Αλεξανδρείου», δεχόμενος μάλιστα το «ζεστό» χειροκρότημα των φίλων του Αρη.

«Όταν έρχομαι στην Ελλάδα πάντα αισθάνομαι όμορφα. Η πατρίδα, όπως και να το κάνουμε είναι κάτι το ξεχωριστό, κάτι το ασύγκριτο. Θα πρέπει να είσαι ψυχοπαθής, αν δεν αισθάνεσαι τίποτα όταν επιστρέφεις πίσω. Επίσης, ένιωσα μεγάλη χαρά που έπαιξα ξανά μετά από καιρό στο «Αλεξάνδρειο», το ο ποίο είναι ένα γήπεδο που το λατρεύω. Εδώ είχα παίξει, εξάλλου, το τελευταίο μου παιχνίδι, αγωνιζόμενος με την φανέλα της ΑΕΚ και όπως έχω πει επανειλημμένως, δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω το χειροκρότημα που μου επεφύλαξαν οι φίλοι του Αρη. Όπως επίσης, δε θα ξεχάσω και αυτήν την υποδοχή».

-Για δεύτερη φορά μάλιστα σου τραγούδησαν το περίφημο: «Μιχαλάκη θα είσαι τρέλα με την κίτρινη φανέλα». Αλήθεια, πως ένιωσες ακούγοντας 7.000 φίλους του Αρη να σε προτρέπουν να έρθεις στην αγαπημένη τους ομάδα;

«Πολύ όμορφα και συνάμα αμήχανα. Πρόκειται για ένα φοβερό συναίσθημα και ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου τον κόσμο του Αρη. Αυτό που μου έχει κάνει επίσης μεγάλη εντύπωση είναι ότι αυτός ο λαός με αγάπησε, παρά το γεγονός ότι δεν έχω αγωνιστεί ποτέ για την ομάδα του. Δύσκολα συναντάς κάτι τέτοιο και πραγματικά είναι πολύ σπουδαίο. Για κάθε αθλητή θα ήταν τιμή να παίξει στον Αρη, αλλά το τι θα κάνω στο μέλλον μόνο ο Θεός το ξέρει».

-Όπως και να έχει είσαι παίκτης της Μπαρτσελόνα. Μιας ομάδας για την οποία έχεις δηλώσει όταν υπέγραφες για λογαριασμό της ότι την υποστήριζες από μικρό παιδί.

«Ήταν ότι καλύτερο μπορούσε να συμβεί στην καριέρα μου σε συλλογικό επίπεδο. Μικρός έλεγα πάντα ότι ήθελα να αγωνιστώ στην ΑΕΚ και μετά όταν ένιωσα ότι έφτασε η ώρα να φύγω για το εξωτερικό, επιθυμία μου ήταν να δοκιμάσω στο ισπανικό πρωτάθλημα. Αν καταφέρω να πάω και στην Αμερική, τότε μπορώ να πω ότι θα έχει ολοκληρωθεί το παζλ και ότι θα έχω ζήσει μια ονειρεμένη καριέρα. Πάντως, είναι πολύ σημαντικό να μπορείς να μετουσιώσεις τα όνειρα που κάνεις στον επαγγελματικό τομέα».

- Έχεις μάλιστα την ξεχωριστή δυνατότητα να βιώσεις την αύρα των αναμετρήσεων κόντρα στην Ρεάλ Μαδρίτης. Πως είναι να παίζεις στο «el classico»;

«Είναι κάτι το ξεχωριστό, ειδικά για μένα που «δένομαι» με όποια ομάδα παίζω. Πάντως δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τα αντίστοιχα ντέρμπι στην Ελλάδα. Πως είναι για παράδειγμα το Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός; Το ακριβώς αντίθετο. Δεν λέω και στα ματς Μπαρτσελόνα – Ρεάλ υπάρχει μεγάλος μίσος και αντιπαλότητα, αλλά όλα κινούνται σε ανθρώπινα πλαίσια».

-Τι είναι αυτό που σου έχει λείψει από την Ελλάδα;

«Δεν θα έλεγα ότι μου λείπει κάτι. Στη Βαρκελώνη έχω μαζί τη γυναίκα μου και γενικότερα ότι θελήσω δεν το στερούμαι. Εξάλλου και σε ελληνική ομάδα να έπαιζα, πάλι δε θα έτρεχα σαν τρελός από το ένα μέρος στο άλλο, οπότε δεν αλλάζει κάτι. Αντίθετα αισθάνομαι τον εαυτό μου επωφελημένο, αφού αγωνιζόμενος στο ιταλικό και στο ισπανικό πρωτάθλημα, είχα τη δυνατότητα να μάθω δύο ξένες γλώσσες και αυτό είναι πολύ σημαντικό».

-Ποια είναι όμως τα υπέρ και ποια τα κατά του να ζεις εκτός Ελλάδας;

«Το καλό από επαγγελματικής πλευράς είναι ότι έχεις το κεφάλι σου ήσυχο. Δεν έχεις να φοβάσαι μήπως δεν πληρωθείς τα δεδουλευμένα, ή μήπως σου ανοίξουν το κεφάλι σε κάποιο αγώνα. Δεν είναι παράλογο αυτό που λέω, αφού δυστυχώς ακόμα και σήμερα οι Έλληνες αθλητές, τόσο του ποδοσφαίρου, όσο και του μπάσκετ βιώνουν τέτοιες τραγικές καταστάσεις. Θες να πας στο γήπεδο με τη γυναίκα και το παιδί σου, αλλά την ίδια ώρα το μετανιώνεις, αφού ξέρεις ότι ελλοχεύει ο κίνδυνος να σου έρθει κανά καδρόνι στο κεφάλι. Και το κρίμα είναι ότι όλες αυτές οι επιτυχίες που σημειώθηκαν στον ελληνικό αθλητισμό, δεν ήταν αρκετές για να αλλάξουν κάποιες αρρωστημένες καταστάσεις. Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν και τα αρνητικά του να ζεις στο εξωτερικό. Δεν έχω για παράδειγμα τη δυνατότητα να βλέπω όσο συχνά θέλω τους φίλους μου, ενώ και ο τρόπος ζωής οπουδήποτε στην Ευρώπη, δεν έχει καμία σχέση με αυτόν στην Ελλάδα».

-Όταν ήσουν μικρός σίγουρα θα σου έχει μείνει χαραγμένη στη μνήμη εκείνη η υπέρ ομάδα του Αρη που μεσουρανούσε εντός και εκτός Ελλάδας. Πως εισέπραξες, λοιπόν, την επιστροφή του συλλόγου στην Ευρωλίγκα μετά από 14 χρόνια απουσίας;

«Θεωρώ ότι ήταν κάτι που έπρεπε να γίνει. Προσωπικά, έχω μεγαλώσει με εκείνον τον Αρη και αισθάνομαι πολύ τυχερός γιατί, έστω και από την τηλεόραση, είχα την ευκαιρία να αποκτήσω παραστάσεις από εκείνη την απίστευτη ομάδα. Όσον αφορά τον Αρη του σήμερα, είμαι κατηγορηματικός ότι του αξίζει που βρίσκεται στην Ευρωλίγκα. Μετά από ένα διάλειμμα ορισμένων χρόνων, ο σύλλογος επανήλθε στο προσκήνιο και αυτό είναι κάτι που το ελληνικό μπάσκετ το έχει μεγάλη ανάγκη. Η μέχρι τώρα πορεία του μάλιστα στην Ευρωλίγκα αποδεικνύει ότι δε βρίσκεται τυχαία στον θεσμό. Σε αυτό μεγάλη συμβολή έχουν οι άνθρωποι που τον διοικούν, αλλά και ο κόσμος της ομάδας που βρίσκεται πάντα δίπλα της, ακόμα και όταν στο παρελθόν ο σύλλογος βίωσε πολύ δύσκολες καταστάσεις, εξαιτίας μερικών ανθρώπων που δεν ήξεραν να τον διοικήσουν όπως θα έπρεπε. Τώρα όμως ο Αρης κατάφερε να ορθοποδήσει και να πρωταγωνιστεί. Τα δύο στοιχεία που προανέφερα συνθέτουν το «κλειδί» της επιτυχίας».

-Όταν είχε γίνει γνωστός ο όμιλος που κληρώθηκε ο Αρης, δεν ήταν λίγοι αυτοί που είχαν προδιαγράψει πως δεν θα είχε καμία τύχη. Η πρόκριση της ομάδας στους «16» ήταν κατά τη γνώμη σου η καλύτερη απάντηση;

«Ασφαλώς. Η Ευρωλίγκα έχει ανάγκη ομάδες με την ποιότητα, αλλά και τον κόσμο που διαθέτει ο Αρης. Προσωπικά, ήμουν από την αρχή αντίθετος με όσους είχαν την συγκεκριμένη άποψη και η πρόκριση του Αρη μόνο έκπληξη δε μου προκάλεσε. Είχα πει μάλιστα ότι όποιος και να έρθει στο «Αλεξάνδρειο» πολύ δύσκολα θα κερδίσει και φάνηκε αυτό από το γεγονός ότι μόνο η ΤΣΣΚΑ και η Μπαρτσελόνα τα κατάφεραν στο συγκεκριμένο γήπεδο. Χαίρομαι επίσης πολύ που προκρίθηκε ο ΑΡΗΣ στους «16». Τώρα όλα είναι πιθανά, αφού πρόκειται για μια πολύ παράξενη φάση, στην οποία μπορεί να συμβούν τα πάντα».

-Ανοίγοντας το κεφάλαιο Εθνική Ελλάδας, πως είναι να εκπροσωπείς ένα ολόκληρο έθνος και να είσαι μάλιστα αρχηγός της ομάδας;

«Είναι ότι καλύτερο μου έχει τύχει στην καριέρα μου και αισθάνομαι πολύ τυχερός που έζησα και θα συνεχίσω να ζω τέτοιες καταστάσεις με την Εθνική. Είμαι περήφανος και συνάμα τυχερός που αποτελώ μέλος αυτής της ομάδας».

-Φανταζόσουν ότι αυτή η παρέα θα τερμάτιζε πρώτη στην Ευρώπη και δεύτερη στον κόσμο;

«Και βέβαια. Ήμουν βέβαιος και το είχα δηλώσει μάλιστα δημόσια μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας».

-Υπάρχουν κατά τη γνώμη σου οι βάσεις, ώστε κάποια στιγμή στο μέλλον να σας διαδεχθεί μια νέα «χρυσή φουρνιά» που θα βαδίσει στα δικά σας μονοπάτια;

«Νομίζω ότι κινούμαστε προς αυτήν την κατεύθυνση, με βάση το πρόγραμμα που έχει καταρτίσει η ελληνική ομοσπονδία. Το θέμα βέβαια είναι και οι ομάδες να επιλέξουν αν θέλουν να στηριχθούν σε Έλληνες ή ξένους και αμφιβόλου αξίας παίκτες. Προσωπικά πιστεύω ότι είναι καλύτερο για μια ομάδα να δαπανήσει αρκετά χρήματα για έναν καλό Έλληνα παίκτη, από το να δώσει τα ίδια χρήματα για να φέρει 10 μισθοφόρους που δεν θα μπορέσουν να την βοηθήσουν. Αυτή είναι η άποψη μου και μπορεί να κάνω λάθος. Έτσι όμως πιστεύω ότι και το ελληνικό πρωτάθλημα θα ξανά γίνει το καλύτερο σε όλη την Ευρώπη».

-Τι θα συμβούλευες στα νέα παιδιά που θέλουν να ασχοληθούν με το μπάσκετ;
«Να δουλέψουν, αλλά σε καμία περίπτωση να μην παρατήσουν τις σπουδές τους. Δεν αρκεί να είναι μονάχα καλοί αθλητές, αλλά θα πρέπει παράλληλα να έχουν και ένα στοιχειώδες επίπεδο μόρφωσης και να ξέρουν να μιλάνε. Με αυτόν τον τρόπο ένα νεαρό παιδί που ασχολείται με το μπάσκετ θα μπορεί να αντεπεξέλθει σε οποιαδήποτε δυσκολία, αφού ο δρόμος κρύβει μόνο λακκούβες».

Επιμέλεια: Παναγιώτης Βλαχαδάμης