Η Αθήνα της περηφάνιας και της… ξεφτίλας

Στις 13 Αυγούστου 2004 η φλόγα των Ολυμπιακών Αγώνων άναβε –επιτέλους- ξανά στην Αθήνα, με μια τελετή που σηματοδοτούσε την επιστροφή της διοργάνωσης στο σπίτι της.

Σε μια Ελλάδα –και μια Ευρώπη- εντελώς διαφορετικές από σήμερα, με την αισιοδοξία και το χρήμα να… ξεχειλίζουν, ελάχιστοι ήταν εκείνοι που είχαν τότε τολμήσει να πάνε κόντρα στην… ευδαιμονία της εποχής και να μιλήσουν για το απίστευτο φαγοπότι που στήθηκε πάνω στις πλάτες και τις ανάγκες ενός λαού για άρτο και θεάματα…

Όλα ξεκίνησαν με μια εντυπωσιακή τελετή έναρξης (για πολλούς την κορυφαία όλων των εποχών) και μέχρι τις 29 Αυγούστου η Ελλάδα έγινε το επίκεντρο του κόσμου.



Χρειάστηκε να περάσει αρκετός καιρός από τη στιγμή που έσβησε το Ολυμπιακό Φως για να δει ο περισσότερος κόσμος την αλήθεια. Μια σκληρή και επίπονη αλήθεια που σε χρηματικούς όρους μεταφράστηκε σε λογαριασμό 8,5 δισεκατομμυρίων ευρώ και τη… λυπητερή να επιστρέφει στους ίδιους ανθρώπους που φούσκωναν νωρίτερα από εθνική περηφάνια.

Σε καθαρά αγωνιστικούς όρους αρκετοί ήταν εκείνοι που έκαναν λόγο για άκρως επιτυχημένους αγώνες. Σε ό,τι αφορά την κληρονομιά που άφησαν πίσω τους, όμως, ούτε λόγος. Σε αντίθεση με άλλες πόλεις που χάρη στους Ολυμπιακούς άλλαξαν πρόσωπο και μετατράπηκαν σε σύγχρονα αστικά κέντρα, η Αθήνα επί της ουσίας δεν κέρδισε τίποτα.

Άλλωστε, οι αθλητικές εγκαταστάσεις για τις οποίες δαπανήθηκε ένα μικρό… ΑΕΠ, παραμένουν πλήρως εγκαταλελειμμένες και απαξιωμένες, όπως και οι ζωές των Ελλήνων στα χρόνια που ακολούθησαν…

Νικόλας Ακτύπης