Ζέλικο Ομπράντοβιτς: Γιατί ο κορυφαίος όλων δεν τα κατάφερε στην Παρτίζαν;

Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά… Ότι ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς είναι ο κορυφαίος προπονητής στην ιστορία της Ευρωλίγκας δεν αμφισβητείται. Δεν το λέμε εμείς, το λένε «φωναχτά» οι αμέτρητοι τίτλοι του και ίσως ακόμη παραπάνω όσα έχουν να πουν οι παίκτες που συνεργάστηκαν μαζί του και των οποίων τις καριέρες «απογείωσε». Οπότε όσοι αποδίδουν τα παράσημά του σε τύχη ή εύνοια είναι απλώς αδαείς.

Επειδή όμως μιλάμε με γεγονότα, είναι επίσης δεδομένο ότι η δεύτερη θητεία του Ζέλικο Ομπράντοβιτς στην Παρτίζαν ήταν αποτυχημένη. Εφόσον, τελικά, δεν ανακαλέσει την παραίτησή του και συνεχίσει στον πάγκο. Με εξαίρεση τη σεζόν 2022/23-που καταστράφηκε από το… ταβερνόξυλο στον αγώνα με τη Ρεάλ και από εκεί που η ομάδα του θα πήγαινε με ορμή στο Final 4 του Κάουνας αποκλείστηκε από τους… white walkers της Ρεάλ-οι υπόλοιπες χρονιές ήταν απογοητευτικές.

Φυσικά ο «Ζοτς» δεν ξέχασε το μπάσκετ, ούτε έχασε το κίνητρό του. Ίσως όμως δεν κατάφερε να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα του ευρωπαϊκού μπάσκετ, που είναι πολύ διαφορετικά από ό,τι είχε συνηθίσει και τις συνθήκες που είχε μεγαλουργήσει.

Ο Ομπράντοβιτς είχε «μάθει» σε ένα μπάσκετ που πλέον δεν υπάρχει. Είχε συνηθίσει να διαθέτει έναν σταθερό κορμό ετών, που γινόταν κάθε χρόνο πιο στιβαρός και στον οποίο έκανε κάθε καλοκαίρι το πολύ 2-3 προσθαφαιρέσεις. Στηριζόταν σε μια βάση παικτών, κυρίως γηγενών αλλά και κάποιων λιγοστών Αμερικανών που εξ-ευρωπαΐζονταν υπό την καθοδήγησή του. Είχε «καλομάθει» επίσης σε διοικήσεις όπως των Γιαννακόπουλων που έκαναν και πρόσφεραν ό,τι χρειαζόταν για να διατηρηθεί αυτή η βάση της ομάδας για χρόνια. Και, τέλος, είχε γαλουχηθεί σε ένα μπάσκετ του… προπονητή, εκεί που η έμφαση στη λεπτομέρεια, η επανάληψη και οι πολλές εργατοώρες στο παρκέ μεταφράζονταν σε αγωνιστική χημεία, αυτοματισμούς, σπουδαία plays για κάθε κατάσταση και ατομική βελτίωση των παικτών που μάθαιναν δίπλα του να παίζουν περισσότερο με το μυαλό παρά με το ένστικτο. Στοιχεία που πλέον σε μια σεζόν με… περισσότερα ματς από προπονήσεις, είναι αδύνατο να μπουν σε μια ομάδα, που μοιραία ποντάρει πλέον στο ατομικό ταλέντο και όχι το ομαδικό παιχνίδι.

Στην Παρτίζαν ο Ομπράντοβιτς υποχρεώθηκε να βγει από τις συνήθειές του. Δεν μπόρεσε να κεφαλαιοποιήσει τις εύστοχες επιλογές ξένων που έκανε, όπως λόγου χάρη ο Πάντερ και ο Λεσόρ, αφού με το που ανέβασαν τις μετοχές τους, πήγαν σε ομάδες που τους πλήρωσαν αδρά, καθώς το κλαμπ με περιορισμένους πόρους και παρά την κρατική βοήθεια αδυνατούσε να τους κρατήσει. Με τους καλύτερους Σέρβους παίκτες να βρίσκονται στο ΝΒΑ ή σε ομάδες με μεγαλύτερο πορτοφόλι, ο κορμός των γηγενών «αδυνάτισε» και η βάση της ομάδας αυτομάτως και συνεχώς ανανεωνόταν αναγκαστικά, συχνά και βίαια. Ελλείψει επαρκούς ταλέντου από την εγχώρια ή έστω ευρωπαϊκή αγορά, υποχρεώθηκε να… ρισκάρει με επιλογές από τα «αζήτητα» του ΝΒΑ, παίκτες με ταλέντο μεν αλλά πλήρη άγνοια του «συντεταγμένου» μπάσκετ ή διάθεση να το μάθουν. Αλλά και χωρίς χρόνο για προπονήσεις ώστε να εκπαιδευτούν σε αυτό.



Φυσικά έχει και ο ίδιος ευθύνες. «You can’t teach an old dog new tricks», που λένε και οι Άγγλοι. Όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος, η δυνατότητά του να προσαρμόζεται σε νέες καταστάσεις φθίνει. Και όσο πιο φτασμένος και ισχυρή προσωπικότητα είναι αυτός, τόσο πιο δύσκολο είναι να βάλει νερό στο κρασί του και αντί να γίνεται ανεκτικός ή έστω διαλλακτικός, δίνει την εντύπωση πως είναι «ξεροκέφαλος».

Βλέποντας στο ματς της Τρίτης με τον Παναθηναϊκό τον Ποκουσέφσκι να αντιδρά ασεβώς στις παρατηρήσεις του αντί να σκύβει το κεφάλι και να ακούει στωικά όπως έχουν πράξει απείρως καλύτεροι και με πολύ μεγαλύτερη καριέρα παίκτες από αυτόν, αλλά και τον ίδιο τον Ομπράντοβιτς αντί να παίρνει το σύνηθες «μελιτζανί» χρώμα του και τα μάτια του να αστράφτουν, να έχει κενό βλέμμα καθισμένος στον πάγκο του σε στάση παραίτησης, διαπίστωνες ότι ο χρόνος του στην Παρτίζαν έχει τελειώσει. Πολύ άδοξα και ίσως όχι όπως του αξίζει, αλλά η υπομονή του είχε ήδη εξαντληθεί.



Ουδείς γνωρίζει τι θα αποφασίσει ο Ομπράντοβιτς για το μέλλον του. Αν θα παραμείνει στην Παρτίζαν ή όχι. Αν στα 65 του έχει το κουράγιο, αλλά κυρίως το κίνητρο και τη διάθεση να αναλάβει ένα νέο πρότζεκτ για να κάνει το Last Dance που δικαιούται και να γράψει έναν επίλογο που του αρμόζει ή αν θα προτιμήσει να αποσυρθεί από το προσκήνιο παρότι οι προτάσεις δεν θα του λείψουν. Αυτό που πάντως όλοι γνωρίζουν, ακόμη και αν δεν το παραδέχονται, είναι πως πρόκειται για τον… the best who ever did it. Και παράσημα όπως οι εννιά Ευρωλίγκες και οι αναρίθμητοι παίκτες που τον ευγνωμονούν για όσα τους δίδαξε για την τέχνη του μπάσκετ, θα είναι για πάντα αδιάψευστος μάρτυρας του μεγαλείου του.

ON DEMAND: Όλα τα ρεπορτάζ στο επίσημο κανάλι του bwinΣΠΟΡ FM στο youtube