Από την πρώτη προπόνηση ως τον Μαραθώνιο: Τέσσερις ερασιτέχνες δρομείς διηγούνται την εμπειρία τους

Χιλιάδες δρομείς θα σταθούν στην εκκίνηση του Αυθεντικού Μαραθωνίου. Κάποιοι επαγγελματίες αθλητές, που ζουν για το τρέξιμο, κι άλλοι ερασιτέχνες που… επίσης ζουν για το τρέξιμο.

Το γεγονός αυτό, άλλωστε, αποτελεί τον κοινό τόπος των ανθρώπων που αποφασίζουν να διανύσουν τα 42 χιλιόμετρα του Μαραθωνίου της Αθήνας –αλλά και κάθε Μαραθωνίου. Είτε έχουν επενδύσει όλη τους τη ζωή στο τρέξιμο, είτε ένα μέρος αυτής, καταθέτουν την ψυχή τους στην προετοιμασία και σε κάθε βήμα που τους φέρνει πιο κοντά στον τερματισμό.

Το sport-fm.gr μίλησε με τέσσερις δρομείς που, χωρίς να ασχολούνται επαγγελματικά με τον αθλητισμό, έκαναν το τρέξιμο μέρος της καθημερινότητάς τους και συμμετείχαν στον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας (και όχι μόνο).

Γιώργος Παπαδημητρόπουλος: «Το σώμα θα αντέξει σίγουρα, σημασία έχει να αντέξει το μυαλό»

Θα μπορούσε να θεωρηθεί επαγγελματίας δρομέας, αλλά από διαφορετικό... πόστο. Αυτό του δημοσιογράφου. Ο Γιώργος Παπαδημητρόπουλος άρχισε να τρέχει και, αφού απέκτησε την “τρέλα” του δρομέα, το επόμενο βήμα ήταν μονόδρομος: Άρχισε να γράφει για αυτό ιδρύοντας το runnfun.gr και, μέσα από αυτό, το τρέξιμο -αλλά και άλλα αθλήματα που το περιλαμβάνουν, όπως το τρίαθλο- έγινε κυριολεκτικά η καθημερινότητά του.



«Η πρώτη φορά που έτρεξα σε αγώνα ήταν πριν επτά χρόνια στο mini marathon στις Σπέτσες. Δεν είχα κάνει προπόνηση, αλλά ο ενθουσιασμός του αγώνα με βοήθησε να τερματίσω. Αυτό ήταν, ξεκίνησα σιγά σιγά να ασχολούμαι περισσότερο, άρχισα τις προπονήσεις πιο εντατικά και προέκυψε το site. Πραγματικά, έγινε το χόμπι μου επάγγελμα».

Η αρχή δεν ήταν δύσκολο να γίνει, ωστόσο έπρεπε να διανύσει πολλά χιλιόμετρα ακόμα για να φτάσει ως την εκκίνηση στον Μαραθώνα.
«Ακολούθησα μια αργή διαδικασία για να τρέξω στις μεγάλες αποστάσεις. Με αυτόν τον τρόπο απέκτησα την εμπειρία στη διαχείριση των χιλιομέτρων, αλλά και ήρθε σε καλύτερη επαφή με το σώμα μου. Όταν τρέχεις και σου αρέσει, το κάνεις με την ψυχή σου. Δεν καταλαβαίνεις τον πόνο, αφού ο πόνος του δρομέα δεν προκαλεί άσχημο συναίσθημα. Δεν είναι ο πόνος που θα επηρεάσει την καθημερινότητά σου -εκτός φυσικά αν πρόκειται για τραυματισμό. Το τρέξιμο αποτελεί ένα φοβερό τρόπο να ακούσεις το σώμα σου, να μάθεις τον μηχανισμό του και να ξέρεις πώς να προστατευτείς και τι να δουλέψεις για να γίνεις καλύτερος».

Όσο για την πρώτη εμπειρία από Μαραθώνιο: «Ήταν στη Ρώμη. Το κίνητρο ήταν ταξίδι, αλλά έζησα έναν συγκλονιστικό Μαραθώνιο, μια διαδρομή μέσα στην πόλη. Δεν κατάλαβα πότε πέρασε. Ο Μαραθώνιος της Αθήνας είναι μια πολύ πιο δύσκολη η διαδρομή. Βέβαια, όποιος ξεκινήσει να τρέχει, πρέπει να κάνει τον Μαραθώνιο της Αθήνας οπωσδήποτε. Το συναίσθημα ξεκινώντας από τον Μαραθώνα και τα τελευταία 300 μέτρα είναι ανεπανάληπτα. Δεν το ξεχνάς ποτέ»

Αυτά τα τελευταία 300 μέτρα στο Παναθηναϊκό Στάδιο -και οποιοσδήποτε άλλος τερματισμός ενός αγώνα σαν αυτόν- δημιουργούν μια έκρηξη συναισθημάτων: «Είναι συναρπαστικό. Έχεις ολοκληρώσει κάτι που μοιάζει με άθλο. Για να το κάνεις, βέβαια, είναι βασική προϋπόθεση να επενδύσεις στην προπόνησή σου. Δεν έχεις να αντιμετωπίσεις μόνο την κούραση, αλλά κυρίως το μυαλό σου. Το σώμα θα αντέξει σίγουρα.

Η δύσκολη ώρα φτάνει συνήθως, εκεί, γύρω στα 30 χιλιόμετρα. Το “κόλπο” που έχω βρει είναι οι σκέψεις που με κάνουν να ξεφύγω από το τρέξιμο. Σκέφτομαι συνθήματα, τραγουδάω, προσπαθώ να αποφορτίσω το μυαλό μου από το τρέξιμο. Δεν κοιτάζω τα χιλιόμετρα, ούτε μετράω βήματα. Ελέγχω μόνο τους παλμούς και συνεχίζω.



Κάτι ακόμα που βοηθάει είναι ο κόσμος. Οι φωτογράφοι, οι κάμερες, οτιδήποτε υπάρχει στο περιβάλλον και μπορεί να απασχολήσει το μυαλό σου. Και φυσικά η εμψύχωση, ένας δικός σου άνθρωπος. Μπορεί να φαίνονται όλα αυτά μικρά, αλλά βοηθούν πολύ. Τα αγωνίσματα αντοχής, άλλωστε, είναι θέμα εγκεφάλου. Στο τρίαθλο, για παράδειγμα, υπάρχουν εναλλαγές. Ξεφεύγεις από το ένα αγώνισμα στο άλλο, σαν να κάνεις επανεκκίνηση. Το πιο δύσκολο αγώνισμα που έχω κάνει είναι ο Μαραθώνιος».

Ειρήνη Παπαναγιώτου: «Ο Μαραθώνιος είναι μια πολύ προσωπική υπόθεση»

Η αφοσίωση στο τρέξιμο έφερε τον πρώτο Μαραθώνιο για την Ειρήνη Παπαναγιώτου. Συνεχόμενες αγωνιστικές προκλήσεις και απαιτητικές προπονήσεις συνδυάστηκαν με τις επαγγελματικές και προσωπικές υποχρεώσεις της καθημερινότητας και το αποτέλεσμα, φυσικά, τη δικαίωσε πλήρως.

«Στον πρώτο Μαραθώνιο που ολοκλήρωσα, ήμουν τόσο περήφανη… Ένιωσα ότι έχω κάνει κάτι τεράστιο. Ήταν κάτι που ολοκλήρωσα αποκλειστικά με τις δίκες μου δυνάμεις, μια απίστευτη εμπειρία. Για να το καταφέρεις, μπορείς να βασιστείς καθαρά στην προσωπική σου δουλειά και αυτό που μπορεί να κάνει το σώμα σου. Είναι μια πολύ προσωπική υπόθεση. Άλλωστε, το τρέξιμο είναι μια συνεχόμενη κίνηση, που δεν σταματάει μέχρι το τέλος του αγώνα. Κάτι πολύ συγκεκριμένο, που δεν μπορείς να σταματήσεις ούτε λεπτό, για να φτάσεις στον τερματισμό.



Ξεκίνησα να τρέχω από τις μικρότερες χιλιομετρικές αποστάσεις. Όσο ανέβαιναν οι χρόνοι μου, αναζητούσα μεγαλύτερες προκλήσεις. Κάποια στιγμή δεν μου αρκούσε ένας καλός χρόνος και άρχισα να ανεβάζω σταδιακά τα χιλιόμετρα, μέχρι που έφτασα στα 21χλμ. Μετά από αυτό ο Μαραθώνιος ήταν μονόδρομος».

Η συμμετοχή σε μία τόσο απαιτητική διαδρομή ξεκινάει πολύ καιρό πριν από την ημέρα του αγώνα, με σκληρή προετοιμασία που δεν απέχει από αυτήν που κάνει ένας επαγγελματίας αθλητής: «Απαιτεί μεγάλη υπομονή η περίοδος της προετοιμασίας. Χρειάζεται απόλυτη αφοσίωση σε αυτό που κάνεις, δεν μπορείς να παρεκτραπείς. Γύρω στις 16 εβδομάδες η προετοιμασία ήταν καθαρά αθλητική, με διπλή προπόνηση καθημερινά και τα Σαββατοκύριακο long run. Ξεκίνησα να προετοιμάζομαι στις αρχές του Αυγούστου».

Κατά τη διάρκεια του αγώνα, βέβαια, οι δυσκολίες δεν αφορούν μόνο τα πόδια, αλλά και... το κεφάλι. «Παίζει πολλά παιχνίδια το μυαλό. Αυτό που μπορείς να κάνεις εκείνη τη στιγμή, για να ξεγελάσεις το μυαλό σου, είναι να μετρήσεις τα βήματα, να ελέγξεις το περιβάλλον, να παρατηρήσεις ό,τι κινείται γύρω σου, να ακούς την καρδιά σου. Πρέπει να δουλέψεις πολύ με τον εαυτό σου. Δεν είναι τυχαίο αυτό που λένε πολλοί, ότι το τρέξιμο αποτελεί μια από τις καλύτερες ψυχοθεραπείες. Τα βρίσκεις τόσο πολύ με τον εαυτό σου, ηρεμείς και παίρνεις τόση χαρά σε κάθε προπόνηση και σε κάθε αγώνα... ».

Σημαντικό ρόλο σε αυτή τη διαδρομή παίζει και η συμπαράσταση από τον κόσμο που παρακολουθεί των αγώνα – και ιδιαίτερα από τους κοντινούς σου ανθρώπους, που γίνονται συνοδοιπόροι σε αυτήν την προσπάθεια: «Η εμψύχωση από τον κόσμο σίγουρα δίνει μεγάλη ώθηση. Όπως και η υποστήριξη από τους δικούς σου ανθρώπους. Είναι μια πολύ δύσκολη διαδικασία και, όταν καταφέρεις να τερματίσεις, υπάρχει μεγάλη συναισθηματική φόρτιση. Σε διάφορα σημεία της διαδρομής ξέρω ότι με περιμένει κάποιος δικός μου. Ένας φίλος για να μου δώσει κάτι να πιω ή η αδερφή μου για να μου δώσει το τελευταίο τζελάκι. Με αυτόν τον τρόπο μοιράζεται η διαδρομή στο μυαλό μου. Μετράω τον χρόνο μέχρι να τους δω. Είναι σαν να έχω δημιουργήσει πολλούς μικρούς τερματισμούς κατά τη διάρκεια της συνολικής διαδρομής και κάθε ένας από αυτούς με βοηθάει να φτάσω στον επόμενο. Ο στόχος είναι εντελώς προσωπικός, δεν μπορεί να σε βοηθήσει κανείς για να τον φτάσεις, όμως δίνει μια μικρή ώθηση».



Τα συναισθήματα μέχρι τον τερματισμό συνεχώς αλλάζουν και το μεγαλύτερο όπλο σε αυτό είναι η υπομονή: «Ναι, μπορεί να περάσει από το μυαλό σου να τα παρατήσεις. Τότε είναι που χρειάζεται η υπομονή. Είναι τόσο σημαντική η επιβράβευση που θα ακολουθήσει, που σε σπρώχνει συνεχώς να συνεχίσεις. Όταν, δε, φτάσεις προς τον τερματισμό και τα χιλιόμετρα γίνουν μονός αριθμός, σβήνουν όλα. Σαν να βγάζεις φτερά, ξέρεις ότι μπορείς να τερματίσεις».

Σάββας Σπανούδης: «Αν φτάσεις ως τον Μαραθώνα έχεις ήδη τερματίσει»

Ο Σάββας Σπανούδης γεννήθηκε… τρέχοντας. Πολλά χρόνια πριν καθίσει στα δημοσιογραφικά γραφεία (σήμερα αρχισυντάκτης της KingBet), ο αθλητισμός είχε κυρίαρχο ρόλο στη ζωή του. Από πολύ μικρή ηλικία του άρεσε το τρέξιμο και από δέκα ετών συμμετείχε στους γύρους της Αθήνας. Δεν είναι περίεργο, λοιπόν, που στα 24 αποφάσισε να συμμετέχει στον πρώτο του Μαραθώνιο.



«Τρέχω από 8 ετών. Στα 10-14 κατέβαινα στους Γύρους της Αθήνας -Τρίτσης, Μπέης, Εβερτ. Στα 24 έτρεξα τον πρώτο μου μαραθώνιο. Προσπάθησα δηλαδή. Πριν από την εκκίνηση είχαν βραχεί όλα: σορτς, μπλουζάκι, εσώρουχο, κάλτσες. Στην πρώτη λακκούβα -είχε λακκούβες τότε- και τα παπούτσια.

Στο 21ο χλμ. -μέχρι εκείνο το σημείο έτρεχα κανονικά- έκανα να πιάσω τα μαλλιά μου και δεν κατάλαβα τα δάχτυλά μου. Στο 35ο με μάζεψε τρεμάμενο ένα ΙΧ τζιπ και με πήγε στο Σωτηρία. “Υποθερμία”, είπαν στους γονείς μου “Αν αργούσε, μπορεί να πέθαινε”».

Η «τρέλα» για το τρέξιμο δεν έφυγε και, φυσικά, ακολούθησαν πολλοί ακόμα αγώνες. Η λίστα περιλαμβάνει γύρω στους 80 ημιμαραθώνιους σε διάφορους προορισμούς, όπως Βίλνιους, Βρέμη, Βιέννη, Βαρκελώνη, Βελιγράδι, Βουκουρέστι, Βερολίνο, Παρίσι, Ρώμη, Λονδίνο… Μέχρι που έφτασε η ώρα για Μαραθώνιο -και μαζί της επέστρεψε το… σοκ που θα συνόδευε κάτι τέτοιο, μετά την πρώτη του εμπειρία:

«Το 2013 ήμουν στην Κοπεγχάγη για να παρακολουθήσω τη Eurovision και την Κυριακή είχε Μαραθώνιο. Το αποφάσισα μια μέρα πριν. Γράφτηκα 20 ώρες πριν από τον αγώνα. Έβρεχε από το 1ο μέχρι το 40ό. Τερμάτισα. Δεν ήξερε κανείς τίποτα. Τηλέφωνο: “Έλα πατέρα, έτρεξα μαραθώνιο”. Σοκ!».

Τα χιλιόμετρα μέχρι τον πρώτο Μαραθώνιο ήταν ήδη πολλά. Το μόνο που έλειπε, από κει και πέρα, ήταν … ακόμα περισσότερα χιλιόμετρα, σε αγώνες εντός και εκτός συνόρων. Η εμπειρία του Αυθεντικού Μαραθωνίου, πάντως, αποτελεί πάντα την πιο ιδιαίτερη.

«Η Κοπεγχάγη είναι ένα σεργιάνι στην ευθεία. Το Εδιμβούργο, που έτρεξα 2019, μια επίμονη βόλτα. Ο Αυθεντικός είναι μία αναθεματισμένη πορεία προς την κόλαση. Στους 4 από τους 5 δεν άντεξα, έπρεπε να σταματήσω. Για ένα, δύο χιλιόμετρα, πάντα μετά το 31ο. Στο τέλος, στην κατηφόρα. Στο κατηφορικό τελευταίο 10άρι, που δεν παύει όμως να είναι ψηλότερα από εκεί που ξεκίνησες. Το 2019 πλέον ήξερα: ανεφοδιασμός σε κάθε “σταθμό”, τζελ, μπάρες, ό,τι χρειάζεται για να μην στεγνώσω, να μην πεινάσω, να μην ζητιανεύω από το περίπτερο για μία σοκοφρέτα που θα μου σώσει τη ζωή -όπως το 2013. Και πάλι βέβαια, πέρασαν αλλεπάλληλες σκέψεις “δεν μπορώ άλλο”».



Όσο για τη συμβουλή που θα έδινε σε κάποιον εντελώς αρχάριο που θα αποφάσιζε να τρέξει τη συναρπαστική διαδρομή του Μαραθωνίου, η απάντηση είναι ξεκάθαρη: «Να γραφτεί στον αγώνα. Αν γραφτεί, θα αρχίσει να τρέχει. Αν αρχίσει να τρέχει, θα χάσει παραπανίσια κιλά αν έχει, θα κόψει σιγά σιγά το κάπνισμα αν καπνίζει, θα ελαττώσει τα κόκκινα κρέατα αν τα τρώει και θα γεμίζει χιλιόμετρα.

Το σημαντικότερο είναι να πας το πρωί της Κυριακής στον Μαραθώνα. Αν πας, έχεις ήδη τερματίσει, και ας μην τερματίσεις. Αν θεωρούταν σίγουρο ότι θα φτάναμε κάθε φορά στο Καλλιμάρμαρο, δεν θα ήμασταν κάθε Νοέμβρη στον Μαραθώνα γεμάτοι ευφορία, ανυπομονησία και αγωνία για τις ώρες που θα ακολουθήσουν»!

Μανώλης Δασκαλάκης: «Δεν είναι τα χιλιόμετρα που θα κάνεις στον αγώνα, αλλά αυτά που έχουν προηγηθεί»

Η συμμετοχή στον Αυθεντικό Μαραθώνιο έγινε η αφορμή για τον Μανώλη Δασκαλάκη να αρχίσει το τρέξιμο. Με ελάχιστη αθλητική εμπειρία ως τότε, άρχισε να γράφει τα πρώτα χιλιόμετρα, έχοντας ως στόχο να τερματίσει έστω για μια φορά.

Η μια φορά έγινε δύο και οι δύο έγιναν επτά! Λίγο πριν τη συμμετοχή στον όγδοο Μαραθώνιο, θεωρείται δεδομένο πως το… κοντέρ θα γράψει πολλά χιλιόμετρα ακόμα.



«Είναι η όγδοη φορά που συμμετέχω σε Μαραθώνιο. Τρέχω κάθε χρόνο από το 2013, μόνο πέρυσι δεν έτρεξα που αναβλήθηκε λόγω κορωνοϊού. Το 2013 δεν ήταν μόνο η πρώτη συμμετοχή σε Μαραθώνιο, αλλά και η πρώτη εμπειρία από αγωνιστικό τρέξιμο γενικά. Είχα ως στόχο αυτά τα χιλιόμετρα και ξεκίνησα αμέσως προετοιμασία για να τα καταφέρω. Για 3-4 μήνες προετοιμαζόμουν, με ένα εντατικό πρόγραμμα προπονήσεων, για να μπω στον αγώνα».

Στην απορία αν είναι εφικτός ο τερματισμός για κάποιον που τρέχει για πρώτη φορά, η απάντηση ήταν αφοπλιστική: «Φυσικά τερμάτισα. Πολλοί τα παρατάνε την πρώτη φορά, αλλά πρόκειται για μια καθαρά πνευματική διαδικασία. Η αρχική μου σκέψη ήταν ότι θα το κάνω μια φορά και… τέλος, θα σταματήσω. Αν το κάνεις, όμως, δεν είναι εύκολο να σταματήσεις. Άρχισα τις προπονήσεις, δικτυώθηκα, γνώρισα κι άλλους ανθρώπους που ασχολούνται με αυτό και έτσι το συνέχισα πιο ζεστά».

Άλλωστε, παρότι το τρέξιμο είναι μια καθαρά ατομική –και εσωτερική- υπόθεση, οι δρομείς διατηρούν τον δικό τους κώδικα επικοινωνίας. «Είναι φοβερό. Άνθρωποι με διαφορετική κουλτούρα έχουν τις ίδιες σκέψεις γύρω από το τρέξιμο. Μπορεί να μη μιλάς την ίδια γλώσσα, να μην έχεις κανένα κοινό με κάποιον πέρα από το τρέξιμο, αλλά αν τον παρατηρήσεις μπορείς να μάθεις από αυτόν. Βλέπεις πώς τρέχει, τις κινήσεις του και βελτιώνεται. Εννοείται πως όσο συζητάς για το τρέξιμο, προχωράς, μαθαίνεις πράγματα και γίνεσαι καλύτερος».



Η ανάπτυξη του δρομικού κινήματος -ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια- έχει βγάλει πολλούς ανθρώπους στον δρόμο με μια φόρμα και ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια. Παρόλα αυτά, ο στόχος ενός Μαραθωνίου φαντάζει πολύ μακρινός, ακόμα και για ανθρώπους που θα ήθελαν να το δοκιμάσουν. Σαφώς, δεν θα έπρεπε να είναι έτσι.

«Την πρώτη φορά έτρεξα 500 μέτρα και νόμιζα πως θα σκάσω. Το τρέξιμο χρειάζεται υπομονή, να αυξάνεις συνεχώς τα χιλιόμετρά σου, για να φτάσεις εκεί που θέλεις. Αυτό είναι και το μεγαλύτερο “όπλο”. Κάθε άνθρωπος μπορεί να τρέξει, αρκεί να έχει κάνει την κατάλληλη προετοιμασία. Άλλωστε, οι προπονήσεις αποτελούν το πιο ενδιαφέρον κομμάτι. Δεν είναι τα 5-10 χιλιόμετρα που θα τρέξεις στον αγώνα, αλλά τα βήματα που θα κάνεις για να φτάσεις σε αυτόν. Το τρέξιμο, άλλωστε, σου καλλιεργεί την υπομονή. Έχω υπάρξει πολύ ανυπόμονος στη ζωή μου κι αυτό είναι κάτι που διδάχτηκα τρέχοντας».

Οι σκέψεις στο μυαλό ενός δρομέα, κατά τη διάρκεια του αγώνα, είναι πολλές. Κάπως, άλλωστε, πρέπει να απασχοληθεί το μυαλό, ώστε το σώμα να αντέξει για 42 χιλιόμετρα. Υπάρχει μια σκέψη που είναι απαγορευτική: Το να τα παρατήσεις. «Αν το σκεφτείς, θα σταματήσεις. Αυτό που έχω στο μυαλό μου όσο τρέχω είναι ο τερματισμός. Πρέπει να δεις τον εαυτό σου να τερματίζει, μόνο έτσι θα καταφέρεις να το κάνεις πραγματικότητα. Πολλές φορές σου έρχεται -εκεί γύρω στο 30ο χιλιόμετρο, αυτή η σκέψη, πολλοί εγκαταλείπουν σε εκείνο το σημείο».

Η τρέλα για το τρέξιμο, βέβαια, έχει οδηγήσει σε πολλούς ακόμα αγώνες, πέρα από αυτόν του Μαραθωνίου: «Έχω τρέξει και σε αρκετούς αγώνες ανώμαλου δρόμου, θα ξεχώριζα αυτόν στον Όλυμπο. Έχεις πολλές εικόνες σε μια τέτοια διαδρομή, φεύγει η κούραση. Έχεις ένα άλλο περιβάλλον γύρω σου, μπορείς να κόψεις ταχύτητα για να απολαύσεις».