Ανάκαμψη με πειστικές νίκες!(Λάμπρος Γκαραγκάνης)

Η ήττα από τη Ρωσία βγάζει πλέον και επίσημα στην επιφάνεια τα προβλήματά της. Όσο μία ομάδα κερδίζει, πόσο μάλλον όταν είναι η Εθνική της χώρας μας με τις τόσες διακρίσεις και επιτυχίες, είναι δύσκολο να υποστεί την κριτική. Ό,τι πρόσωπο και αν παρουσιάζει, όποιες αγωνιστικές χτυπητές αδυναμίες κι αν έχει. Από τα φιλικά προετοιμασίας η κατάσταση στο στρατόπεδο της Ελλάδας δεν θύμιζε το πρόσφατο παρελθόν. Ακόμη και η πιο δυνατή αλυσίδα από ατσάλι αν χάσει έναν κρίκο της, δεν είναι πια τόσο ανθεκτική. Η απουσία του Φώτση είναι αισθητή και στο σκοράρισμα και στα ριμπάουντ. Η δυσχέρεια αυτή προέκυψε ως αρνητική ακολουθία σε μία σειρά μέτριων εμφανίσεων στα φιλικά, τα οποία αποτέλεσαν προπομπό των ασυνήθιστων, για τα δεδομένα της, παρουσιών στην πρώτη φάση των ομίλων του Ευρωμπάσκετ της Ισπανίας. Η ψυχολογία δεν είναι και στο καλύτερο σημείο, ανεξάρτητα κι αν ήρθε (όπως στο παρελθόν) νίκη στο τέλος, κόντρα στη Σερβία. Η Ρωσία έπαιξε λιγότερο από το πενήντα τοις εκατό αναλογικά με τα προηγούμενα παιχνίδια της στη διοργάνωση. Κι όμως επί της ουσίας δεν απειλήθηκε σε καμία στιγμή του αγώνα, ενώ είχε παίκτες της σε μέτρια ημέρα.

Ο Χόλντεν έκανε πολλά αψυχολόγητα σουτ, ο Κιριλένκο ήταν μία κλάση ανώτερος όλων των υπολοίπων στο παρκέ, αλλά και πάλι όχι διαστημικός! Το ότι έχει κρατήσει χαμηλά στο σκορ τους αντιπάλους της, δεν αποτελεί κατάκτηση για την Ελλάδα. Αυτό το γνώριζε να το κάνει και απλά το διατηρεί, όχι στον επαρκή βαθμό του παρελθόντος. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς επιστήμονας του μπάσκετ για να διαπιστώσει πως περάσαμε στην επόμενη φάση, με επιθετική συγκομιδή αντίστοιχης της Πορτογαλίας, της Τσεχίας, της Πολωνίας, που αποκλείστηκαν και θεωρούνται και έτη φωτός πίσω στο εν λόγω σπορ. Η έλλειψη τακτικής αποτελεί απόρροια άσκοπων πρωτοβουλιών των ονομάτων της Εθνικής. Ένας Διαμαντίδης, κάποιες εκλάμψεις του Ντικούδη, ο φιλότιμος Τσαρτσαρής και ο Σπανούλης, που τουλάχιστον σε μία από τις πέντε ενέργειες που επιχειρεί είναι αποτελεσματικός, δεν καλύπτουν την απουσία των Παπαλουκά, Παπαδόπουλου που είναι κομβικοί παίκτες.

Ίσως αναλώθηκαν στο πολύ «μπλα-μπλα» οι παίκτες μας, κάποιοι ίσως να άλλαξαν συμπεριφορά (και αυτό βγαίνει στο παρκέ) λόγω των παχυλών συμβολαίων τους, τα οποία δικαίως κέρδισαν. Το ανησυχητικό είναι πως στην ατμόσφαιρα δεν υπάρχει η εμπιστοσύνη του κόσμου και αυτό ίσως το εισπράττουν τα παιδιά. Πέρυσι επτά στους δέκα πίστευαν πως είμαστε ικανοί να νικήσουμε την Αμερική, όπως κι έγινε και παραμονές του αγώνα με τους Ρώσους το ίδιο ποσοστό αντιλαμβανόταν πως η πρώτη ήττα έρχεται, όπως επίσης έγινε. Να μιμείσαι κάποιον, όταν έχεις να πάρει από αυτόν στοιχεία, δεν είναι κακό. Σε βελτιώνει! Η παρουσία των Ντιρκ Νοβίτσκι και Αντρέι Κιριλένκο στα τρία ματς ως τώρα, είναι υποδειγματική και μπούσουλας για όποιον αποκλίνει της πορείας του. Τα πράγματα δεν θα είναι απλά στη συνέχεια και απαιτείται ανασυγκρότηση. Πολύ φιλολογικό μοιάζει αυτό, αλλά ποτέ δεν είναι αργά για την αγωνιστική ανάκαμψη. Ένα ενδεχόμενο το οποίο αν φέρει πειστικές νίκες και για τους ίδιους τους παίκτες, είναι ικανό να αλλάξει και την ψυχολογία τους.

Είναι παράμετρος αυτή που θα τους οδηγήσει στο να μην κάνουν πάνω από είκοσι λάθη ανά παιχνίδι, να μη χαρίζουν επιθέσεις και ν΄ αποτελέσουν και πάλι τον φόβο των αντιπάλων τους. Ο Παναγιώτης Γιαννάκης σε αυτό πρέπει να πρωτοστατήσει. Είναι ο μόνος που γνωρίζει το πρόβλημα στο βάθος του. Γνωρίζει τι ακριβώς έχει γίνει και τίποτα σχεδόν δεν μοιάζει με τις προηγούμενες ομάδες που διακρίθηκαν σε Σερβία και Ιαπωνία. Η άποψη πως ο τελευταίος χρόνος αποχής από τον πάγκο κάποιου συλλόγου έχει επηρεάσει την αντίληψή του στο παιχνίδι είναι ακραία και δεν μπορεί να καλύψει πλήρως ορισμένες ελεγχόμενες λάθος επιλογές του και στην εμμονή του σε κάποιους παίκτες, που δεν είναι φορμαρισμένοι. Και δεν αναφέρομαι στην επιλογή τους για την αποστολή, αλλά στο χρόνο που τους μερίζει μέσα στον αγώνα.