Δεκτά τα μαθήματα του… ΕΝΟΣ και των καλυτέρων! (Λάμπρος Γκαραγκάνης)

Τελικά πουθενά δεν κερδίζει πάντα ο καλύτερος! Ο τελικός του 35ου Ευρωμπάσκετ είναι το προφανές παράδειγμα που αποδεικνύει αυτό το συμπέρασμα. Διακόσιες φορές να ξαναπαίξουν Ισπανία και Ρωσία, από τις έδρες τους έως την Αλάσκα και τον Πλανήτη Δία, οι Ίβηρες θα νικήσουν τις 190 τουλάχιστον. Ως ρόστερ αυτό που είχε στα χέρια του να διαχειριστεί ο Πέπου Ερνάντεθ ήταν το ποιοτικότερο από όλες τις απόψες. Η τελευταία του λύση στη θέση του πλέι-μέικερ για παράδειγμα, ο Σέρχι Ροντρίγκεθ είναι αναπληρωματικός στο Πόρτλαντ. Για Γκαρμπαχόθα, Πάου Γκασόλ, Ναβάρο, Καμπέθας, Καλντερόν, Φερνάντεθ τι να πει κανείς; Είναι γνωστοί για τις ικανότητές τους και την καριέρα τους. Από την άλλη οι Ρώσοι με Αμερικανό προπονητή, τον Ντέιβιντ Μπλατ (ποιος να φανταζόταν πριν χρόνια πως το ρωσικό μπάσκετ θα το έφερνε ξανά στην επιφάνεια σε εθνικό επίπεδο ένα Αμερικανός), με έναν νατουραλιζέ εξ Αμερικής, τον Χόλντεν και με ακόμη έξι ενεργούς παίκτες (Κιριλένκο, Μοργκούνοφ, Κριάπα, Μόνια, Πονκρασόφ, Ζεβροσένκο) θα μπορούσε ν΄ ανατρέψει όλα τα προγνωστικά και να σκαρφαλώσει με τον πιο εμφατικό τρόπο στην κορυφή της Ευρώπης, μετά από αλλεπάλληλα χαστούκια τα τελευταία χρόνια.

Υπήρξαν παίκτες της Ρωσίας (Μπίκοφ και Σαμπάλκιν) που δεν μπορώ αυτή τη στιγμή να μπω στη διαδικασία να μετρήσω πόσα δευτερόλεπτα αγωνίστηκαν στο θεσμό, αν αυτό φυσικά έγινε! Η επιτυχία, όμως, είναι ένας συνδυασμός πολλών πραγμάτων και κυρίως έρχεται σε συνάρτηση με παραμέτρους που δεν περιορίζονται σε παρελθόντα επιτεύγματα, τα οποία έχουν φτιάξει ένα γενικό προφίλ. Ένα μεγάλο προσόν είναι τα πόδια να πατούν στη γη και τα μυαλά να είναι στα κεφάλια. Για τους Ισπανούς ή ακόμη και για την Ελλάδα δεν θα πω τι ίσχυσε και τι όχι σε αυτή τη διοργάνωση. Θα είναι εύκολο, όσοι έχετε δει ορισμένους έστω αγώνες, να το πάρετε χαμπάρι. Η έπαρση των διοργανωτών και ο σνομπισμός τους, η προκλητική συμπεριφορά τους και η κάψα τους για την πρωτιά ήταν κακοί σύμβουλοι. Η διαμαρτυρία προς τους διαιτητές σε στιγμές αφόρητης εύνοιας αποτέλεσαν τουλάχιστον αντιαισθητική εικόνα, από παίκτες της κλάσης των Γκαρμπαχόθα και Γκασόλ.

Αγωνιστικά τελικά ίσως να μην είναι πάντα καλό να υπάρχουν δύο-τρεις μπροστάρηδες. Η έννοια αυτή ταιριάζει στον έναν, στον μοναδικό, σε αυτόν που κάνει τη διαφορά. Ο Αντρέι Κιριλένκο ενέπνευσε τη Ρωσία, τους συμπαίκτες του που τον σέβονταν και αποτέλεσε τον ακρογωνιαίο λίθο της επιτυχίας. Ακόμη κι εμείς, που έχουμε κάνει διαδοχικές υπερβάσεις, μάλλον θα πρέπει να πάρουμε ορισμένα μαθήματα από τον Μπλατ και τον τρόπο που έστησε την ομάδα του. Δεν είναι κακό να επηρεάζεσαι από τους, ανά στιγμή, πιο επιτυχημένους και να βελτιώνεσαι από αυτούς. Το μόνο κρίμα σε αυτή τη διοργάνωση αφορά τον Σαρούνας Γιασικεβίτσιους, ο οποίος έδωσε τα πάντα, έπαιξε τραυματίας και απέδειξε αυτό που γράφω παραπάνω: πως ο ένας είναι ικανός να κάνει τη διαφορά, αρκεί να είναι «Ο ΕΝΑΣ»! Του άξιζε κάτι παραπάνω από την τρίτη θέση, την οποία την πανηγύρισε σαν μικρό παιδί…