Πέρασε ανεπιστρεπτί η εποχή του Σάκη Ρουβά;

Ανάμεσα στη μόδα και τη διάρκεια υπάρχει η ειδοποιός διαφορά του προσωρινού με το μόνιμο. Όποιος χαρακτηρίσει την Εθνική Ελλάδας «πυροτέχνημα» είναι εμπαθής, γιατί ακόμη και λίγο χρονικά να θεωρηθεί το διάστημα της «βασιλείας» της τα όσα πέτυχε σε αυτό και αντικειμενικά δύσκολα επαναλαμβάνονται ακόμη και από ποιοτικότερες, διαχρονικά, ομάδες με πιο βαριές φανέλες, ενώ συν τοις άλλοις δεν είναι και λίγα. Αυτό, μάλλον, που δύσκολα θα ξαναδούμε είναι «διασημότητες» στα εντός έδρας παιχνίδια και κοριτσάκια να κυκλοφορούν, ακόμη και στις νυκτερινές τους εξόδους, με τα άσπρα φανελάκια στρασαρισμένα με τη σημαία της χώρας μας. Το μεγάλο στοίχημα που χάθηκε, μετά το 2004, για την Εθνική είναι το γεγονός πως δεν μπόρεσε να δημιουργήσει ένα μεγάλο και «σκληρό» πυρήνα φιλάθλων, που θα την ακολουθεί νοητικά, όπως για παράδειγμα οι Σκωτσέζοι την Εθνική τους.

Όχι απαραίτητα να γυρνά όλη την Ευρώπη για να την παρακολουθήσει, αλλά να τη στηρίζει ασχέτως αποτελεσμάτων και πάνω απ΄ όλα να την αγαπά, ακόμη κι όταν αυτή απογοητεύει. Για ένα διάστημα, ηθοποιοί, τραγουδιστές, πολιτικοί είχαν κάνει… δεύτερο σπίτι τους το «Καραϊσκάκη». Δεν είναι και… πυρηνική φυσική να καταλάβει κανείς, πως η προσωπική τους προβολή υπερσκέλιζε τα πάντα. Ναι, και την αγάπη τους για το ποδόσφαιρο και την Εθνική!! Αυτό που σταμάτησε το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα ν΄ απολαμβάνει είναι οι τάσεις της μόδας, οι οποίες δεν την έχουν ψηλά, λόγω της φθίνουσας πορείας που εξακολουθεί να έχει. Η χαμένη αίγλη δεν γνωρίζει κανείς αν μπορεί ν΄ αποκτηθεί ξανά, αλλά απαραίτητο για να συμβεί κάτι τέτοιο είναι ακόμη μία κούπα ή ένας τελικός Μουντιάλ ή Ευρωπαϊκού.

Πράγματα άπιαστα, για τα αγωνιστικά δεδομένα της περιόδου. Ο Ότο Ρεχάγκελ θα είναι για πάντα ίσως, η μεγαλύτερη μορφή στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, αυτό που δεν μπόρεσε ποτέ να πετύχει, όμως, είναι η δημιουργία ενός ελκυστικού, στον κόσμο, συνόλου. Μιας ομάδας, που θ΄ ανάγκαζε ακόμη και το… Σάκη Ρουβά να συνεχίσει να πηγαίνει στο γήπεδο, τώρα που δεν είμαστε πια Πρωταθλητές Ευρώπης. Η αποτυχία «καταπίνεται» πιο εύκολα από τον κόσμο, όταν βλέπει και λίγο καλό ποδόσφαιρο. Κάτι που η Εθνική δεν μπορεί να το προσφέρει. Όσο κι αν το τραβούν απ΄ τα μαλλιά, με κολακευτικά σχόλια, συνάδελφοι ρεπόρτερ λάτρεις των μαγευτικών ταξιδιών και των αποστολών (!), η Ελλάδα και με την Ελβετία και με τη Μολδαβία ήταν αποκρουστική.

Μηδέν θέαμα, μηδέν εντέλει ουσία! Την ίδια ώρα που η Εθνική μπάσκετ, νέα ομάδα όπως αποκάλεσε ο Κώστας Κατσουράνης την αντίστοιχη του ποδοσφαίρου στο NovaSport FM 94,6, έβαζε στα… καλάθια και τους Ισραηλινούς, την ώρα που η Εθνική βόλεϊ έπαιζε εντυπωσιακά (κι ας έχανε) με τους Γάλλους για το Eurovolley της Τουρκίας, η αντίστοιχη του ποδοσφαίρου σερνόταν απέναντι στην ανίσχυρη Μολδαβία. Για την Ελλάδα δεν αποτελεί ηθικό άλλοθι αν μείνει έξω η Αργεντινή από το Μουντιάλ, ή αν δεν τα καταφέρουν (σύμφωνα με την παρούσα βαθμολογία) Πορτογάλοι, Τούρκοι, Ουκρανοί, Νορβηγοί.

Ούτε ακόμη αν κληθεί να παίξει μπαράζ μαζί με τις Σουηδία, Ρωσία, Κροατία, Γαλλία. Ο όμιλός της ήταν, ίσως, πιο βατός από τους εννέα της ευρωπαϊκής ζώνης και αυτό δεν το εκμεταλλεύτηκε. Άλλοθι αποτελούν ορισμένες επιλογές του Ρεχάγκελ, ο ποίος δεν υπάρχει περίπτωση ν΄ απαρνηθεί όσο είναι στον πάγκο της Ελλάδας, ορισμένα από τα αγαπημένα του παιδιά (σε όποια κατάσταση κι αν βρίσκονται), αδιαφορώντας για εξαιρετικές περιπτώσεις παικτών, που, όμως, είτε είναι ομολογουμένως άπειροι είτε δεν παίζουν σε ομάδες του κέντρου, άντε και της Θεσσαλονίκης.