Από εδώ και μπρος, τι γίνεται με Νιόπλια;

Σ΄ ένα ιδανικό, για την Ελλάδα, σκηνικό, θα έπρεπε από σήμερα κιόλας να έχει κληθεί ο Νίκος Νιόπλιας για ανανέωση του συμβολαίου του, πέραν του προκαθορισμένου εξαμήνου, για το οποίο ανέλαβε. Ο Παναθηναϊκός είναι, σχεδόν, πρωταθλητής, η δουλειά του είναι κοινώς αποδεκτή και η σοβαρότητά του εμφανής από χιλιόμετρα. Σέβομαι όσα προσυπογράφουν οι συνάδελφοι, που τον γνωρίζουν σαφώς καλύτερα, και κάνουν λόγο για έναν επαγγελματία, κανονικό, προπονητή, που ζει και αναπνέει για το ποδόσφαιρο. Που ασχολείται με τη δουλειά του όσο κανείς, που δεν χάνει ματς ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων, που, που, που…!

Από την αρχή είχα ενστάσεις για το αν μπορεί να κάνει τη διαφορά στον πάγκο του «τριφυλλιού», πέρα από τα στοιχειώδη που καλείται και πρέπει να εφαρμόσει, κάτι που το κάνει ήδη. Σε σχέση με τον προκάτοχό του, απλώς πράττει τα λογικά. Ο Χενκ Τεν Κάτε πειραματιζόταν, ήταν εμπαθής και ιδιόρρυθμος. Ο Νίκος Νιόπλιας δεν παριστάνει τον mentalist, είναι ήρεμος και σοβαρός. Το μόνο που μένει να δούμε είναι πώς θα διαχειριστεί την πρώτη κρίση, που κάποια στιγμή, με βάση τη λογική εξέλιξη των πραγμάτων, θα του τύχει. Πώς θα μπορέσει να κουμαντάρει τα ονόματα των «πρασίνων», όταν δεν θα είναι όλα ρόδινα, όπως τώρα. Και το σημαντικότερο απ΄όλα που αναρωτιέμαι, είναι πώς θα τον αντιμετωπίσει η διοίκηση του αθηναϊκού κλαμπ, σε περίπτωση κατάκτησης του τίτλου. Θα τον εμπιστευτεί και για τη νέα σεζόν ή θα επιλέξει να ρισκάρει πάλι με κάποιον ξένο;

Ο Νιόπλιας έχει αρπάξει, από την πλευρά του, την ευκαιρία και όσο ο Ολυμπιακός είναι ανύπαρκτος, οι πόντοι που μετρούν γι΄ αυτόν είναι πολλοί και δικαιολογημένα. Η προσφορά του στην Ελπίδων δεν επιδέχεται αμφισβήτησης, όμως είναι διαφορετικό να είσαι προπονητής δέκα φορές το χρόνο και άλλο πράγμα κάθε μέρα, σε τόσο υψηλό συλλογικό επίπεδο. Ως τώρα τα καταφέρνει παραπάνω από καλά, πετυχαίνοντας, βέβαια, τον τραγικότερο Ολυμπιακό της δεκαετίας. Είμαι εξαιρετικά περίεργος για το τι θα γίνει το καλοκαίρι με το συμβόλαιό του. Δεν θα εικάσω τι μπορεί να γίνει, αν και έχω βγάλει ένα πρώτο συμπέρασμα για το τι είναι πιθανότερο να συμβεί, έρθει δεν έρθει ο τίτλος.

Διότι, όταν εμπιστεύεσαι κάποιον, δεν περιμένεις τα τυπικά αποτελέσματα ώστε να δεις αν σου κάνει! Αυτό που μου αρέσει και δεν το περίμενα, ομολογώ, είναι η εμπιστοσύνη που έχει στον εαυτό του και στο έργο που παράγει. Η δήλωσή του στη συνδρομητική τηλεόραση, μετά το τέλος του αγώνα με τον Άρη, ήταν ό,τι απολαυστικότερο έχει πει προπονητής εσχάτως. Και τέτοιους ανθρώπους τούς χαίρεσαι! Κατ΄ αντιστοιχία, αναφοράς χρίζει και ο ΠΑΟΚ του Φερνάντο Σάντος, ο οποίος στην Ελλάδα, τώρα, σιγά-σιγά καταξιώνεται στη συνείδηση του κόσμου. Για την ακρίβεια, μάλλον, από χθες!

Τον θυμάμαι στην Αυστρία, ως προπονητή του Παναθηναϊκού, να λέει σε όσους, τότε, καλύπταμε την προετοιμασία της ομάδας, πως υπάρχει ένας τερματοφύλακας που θα είναι ο επόμενος του Νικοπολίδη, για ακόμη περισσότερα χρόνια. Ο Αλέξης Τζόρβας είχε τραβήξει την προσοχή του πολύπειρου Πορτογάλου, όπως αποδεικνύεται, εύστοχα. Και τα τρία πρόσωπα στα οποία αφιερώθηκαν οι παραπάνω γραμμές ήταν πρωταγωνιστές όχι μόνο στην πιο πρόσφατη αγωνιστική της Σούπερ Λιγκ, αλλά γενικά φέτος. Λείπει ένας, σύμφωνα με την ταπεινή μου γνώμη: ο Μιχάλης Σηφάκης είναι μαζί με τον Τζόρβα, ό,τι καλύτερο υπάρχει στη θέση του τερματοφύλακα. Αυτή η ακτύπητη δυάδα κάτω από τα δοκάρια, μαζί με τον έμπειρο Χαλκιά, είναι από τα ατού της Εθνικής ομάδας, ενόψει Μουντιάλ.