Ελλείψει διάδοχης κατάστασης, ο Ότο δεν είναι λύση!

Υπεράνω κριτικής δεν είναι κανείς, αφού πάντα κρίνονταν ακόμη και θρησκείες, ακόμη και Θεοί. Ωστόσο, ανάλογα με το τι μπαίνει στη διαδικασία να κριθεί, πρέπει να γίνεται και η προσέγγιση που αρμόζει στην περίσταση. Ήταν άκομψη, για παράδειγμα, η αντιμετώπιση-κριτική εφημερίδας, προσκείμενης στον Παναθηναϊκό, αλλά και ανθρώπου της ομάδας μπάσκετ, προς τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς και τους παίκτες, μετά την ήττα από το Μαρούσι για την Ευρωλίγκα. Περισσότερο γιατί δεν γίνεται να φτύνεις, εκεί που γλύφεις, ειδικά όταν πρόκειται για την πιο πετυχημένη ομάδα, σε συλλογικό επίπεδο, ίσως και σε όλη την ιστορία του ελληνικού αθλητισμού.

Ο Ότο Ρεχάγκελ είναι μία προσωπικότητα, που ακόμη και μετά από πενήντα χρόνια θα μνημονεύεται με σεβασμό, διότι πρωταγωνίστησε σ΄ έναν άθλο, σ΄ένα θαύμα, που παρόμοιό του μπορεί να χαρακτηρισθεί μονάχα η πρώτη θέση στο Ευρωμπάσκετ του 1987 από την Εθνική μπάσκετ. Εκείνο το χρυσό μετάλλιο έμαθε μπάσκετ σε όλη την Ελλάδα, από τα αστικά κέντρα μέχρι και τα πιο απομακρυσμένα χωριά. Σίγουρα, δεν μπορέσαμε να επωφεληθούμε, κοινωνικά και αθλητικά, τους καρπούς της πρωτιάς το 2004, στην Πορτογαλία. Αυτό, όμως, σε καμία περίπτωση δεν μικραίνει την προσφορά του Γερμανού εκλέκτορα και στο ποδόσφαιρό μας και στην τόνωση της εθνικής μας συνείδησης.

Έκτοτε έχουν περάσει πεντέμιση χρόνια και ο Ρεχάγκελ έχει περάσει από χίλια κύματα, όσον αφορά ακόμη και την αποδοχή του από το κοινό που τον αποθέωνε! Μηδενιστές με τέτοιους ανθρώπους και τέτοιες προσφορές δεν πρέπει να γινόμαστε. Τα παραδείγματα στην ελληνική και παγκόσμια ιστορία, και όχι μόνο σ΄ αυτήν αλλά και σε άλλους τομείς, προσωπικοτήτων που λατρεύτηκαν και μετά γνώρισαν την αποκαθήλωση είναι πάμπολλα. Οι συνέπειες υπήρξαν καταστροφικές για την εξέλιξη των! Ο Ρεχάγκελ μάς χάρισε ένα απίστευτο ταξίδι, πολύτιμη παρακαταθήκη για πάντα, έκτοτε, όμως, δεν έχει τη συνέχεια που προσδοκούσαμε. Δεν θ΄ απαριθμήσω τα λάθη που έχουν γίνει από την πλευρά του ομοσπονδιακού μας τεχνικού μέχρι και την τελευταία διαδικασία, που μετείχαμε, τα προκριματικά του Μουντιάλ στη Νότιο Αφρική.

Το να εξετάζετε από την ΕΠΟ η ανανέωση του συμβολαίου του είναι μία απροσδόκητη και καθόλου προοδευτική εξέλιξη. Μόνη δικαιολογία μπορεί να είναι η απουσία από τη λίστα της Ομοσπονδίας ενός ονόματος, το οποίο να πληροί τις προϋποθέσεις να συνεχίσει το έργο του Γερμανού προπονητή. Ο Μπάγεβιτς είναι φθαρμένος, πλέον, για μία τόσο δύσκολη νέα πρόκληση στην καριέρα του, όσο κι αν φαίνεται πως είναι κρυφός του πόθος, ο Σάντος είναι προπονητής ημέρας και ψυχολογίας και δύσκολα να μπορέσει ν΄ ανταπεξέλθει σ΄αυτό το επίπεδο, ενώ ο οποιοσδήποτε ξένος είναι μεγάλο ρίσκο. Οι προαναφερθείσες δυσκολίες, σαφώς, και δεν μπορούν ν΄ αποτελέσουν ψήφο εμπιστοσύνης στον Ρεχάγκελ. Καλύτερο είναι το μεταβατικό στάδιο, μ΄ έναν κόουτς τύπου Νιόπλια, που ξέρει απ΄ έξω και ανακατωτά το πώς δουλεύουν οι εθνικές ομάδες, παρά η στασιμότητα.

Θα προτιμούσα ο προπονητής της Εθνικής ομάδας να επέλεγε να φύγει όταν ήταν στην κορυφή, πριν την κατιούσα, την οποία κανείς δεν την αρνείται! Πλέον, έχει μπει στη διαδικασία να πετύχει, ίσως, κάτι παρόμοιο πριν αποχωρίσει. Ίσως (και αναφέρομαι με υποθέσεις, διότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος εξαγωγής συμπερασμάτων για τον τρόπο σκέψης ΕΠΟ και Ότο!) και η Ομοσπονδία πιστεύει το ίδιο. Αυτήν τη στιγμή (και δεν είναι ειρωνικό αυτό που ακολουθεί) ο Ότο Ρεχάγκελ προσδίδει σαφώς κύρος στον πάγκο της Ελλάδας και είναι χρήσιμη και η τύχη του στις κληρώσεις! Ποδοσφαιρικά, δεν θα υπεραμυνθώ του «τίποτα άλλο», θ΄ αρκεστώ, όμως, σε μία χρυσή μετριότητα. Και το «χρυσή» μοιάζει με κατάλοιπο της Πορτογαλίας.