Η αβάσταχτη… βαρύτητα της κούπας! (Λάμπρος Γκαραγκάνης)

Το χρήμα φέρνει ή δεν φέρνει την ευτυχία; Απόλυτη απάντηση δεν υπάρχει, μιας και τα δύο ισχύουν και δεν ισχύουν παράλληλα. Η ψυχολογία τι ρόλο παίζει στην επίτευξη ενός στόχου; Σημαντικό, αλλά δεν μπορεί κανείς να βασιστεί στο ότι αντιμετωπίζει έναν αντίπαλο και τον βλέπει ως γίγαντα και ως μυρμήγκι ταυτόχρονα, μιας και ο παράγοντας αυτός δεν εγγυάται αποτέλεσμα. Ο διαχωρισμός ποσότητας και ποιότητας χρειάζεται; Δεν θα το έλεγα, αφού η ιδανική εξέλιξη απορρέει από τη σύμπτυξη αυτών. Το τριήμερο 4-6 Μαΐου, απέδειξε με διαφορά λίγων ωρών, πως η επιτυχία κοστίζει μεν, χρειάζονται, όμως και άλλα πράγματα για να φθάσεις σε αυτή. Η αντίθεση συναισθημάτων των φίλων των Παναθηναϊκού, με την αντιστρόφως ανάλογη πορεία ποδοσφαιρικού και μπασκετικού τμήματος, φανερώνει την κατάληξη στόχων, οι οποίοι επιδιώκονται με παντελώς διαφορετική προσέγγιση. Η χρονιά κλείνει για τον «ποδοσφαιρικό» Παναθηναϊκό, πρωταγωνιστή σε μία τραγωδία ικανή να πλήξει το πρεστίζ του και την ιστορία του, σε σημαντικό βαθμό. Με μόνο θετικό στοιχείο την επικράτηση στα περισσότερα ντέρμπι, ο Γιάννης Βαρδινογιάννης είδε τα χρήματα που επένδυσε (και αυτό είναι κοινή παραδοχή) να γίνονται κουρνιαχτός μέσα σε δύο μήνες.

Το πρωτάθλημα χάθηκε από τον Ολυμπιακό, ο οποίος στάθηκε στο ύψος του ονόματός του στα ματς με υποδεέστερες ομάδες, η δεύτερη θέση και το επόμενο Τσάμπιονς Λιγκ από την ΑΕΚ, που παρουσίασε μία αξιοζήλευτη αποτελεσματικότητα και αγωνιστική σταθερότητα, ενώ το Κύπελλο Ελλάδος από μία σημαντική επαρχιακή ομάδα μεν, η οποία, όμως και κατώτερους (θεωρητικά) παίκτες είχε, ενώ στη Σούπερ Λίγκα μάχεται για την παραμονή της. Ουσιαστικά τι πέτυχε ο Παναθηναϊκός; Ό,τι θα πετύχαινε αν ο Γιάννης Βαρδινογιάννης επένδυε ακόμη και τα μισά χρήματα από αυτά που έχει ξοδέψει τα τελευταία χρόνια. Το «τριφύλλι» για να βγει τρίτο στο πρωτάθλημα, του αρκεί να κατεβάσει και ένδεκα σκαμπό με πράσινες φανέλες στο χόρτο και δεν χωρά αντίρρηση επ΄ αυτού. Στην προκειμένη περίπτωση ο ιδιοκτήτης της αθηναϊκής ομάδας, πρέπει να πάρει γενναίες αποφάσεις. Κομπλεξικός δεν είναι, τα λάθη του τα παραδέχεται και αυτό φαίνεται από τις πράξεις αναγνώρισης των σφαλμάτων του (βλ. πρόωρη λύση συμβολαίου με Κονσεϊσάο). Ο Γιάννης Βαρδινογιάννης είναι ένας επιχειρηματίας απόλυτα πετυχημένος, που προσπαθεί να μάθει μπάλα με φιλοτιμία. Για αυτούς που τον συμβουλεύουν έχω ενστάσεις και είναι οι πρώτοι που πρέπει να την κάνουν, αρχικά από μόνοι τους, αν έχουν τσίπα. Αυτός που πληρώνει και μάλιστα πληρώνει καλά, καλείται να έχει τον πρωτεύοντα λόγο.

Δεν μπορώ να γνωρίζω τι μπλοκάρει τον Τζίγκερ να ντύσει τον Μπάγεβιτς στα πράσινα, αλλά εφόσον το λέει ο Μίμης Δομάζος κάτι θα ξέρει. Εφόσον ο «στρατηγός» βλέπει τον Ντούσαν ως μόνη λύση, γιατί να μην τον ακούσει ο Γιάννης Βαρδινογιάννης; Γιατί να μην ακούσει ανθρώπους που αγαπούν τον Παναθηναϊκό, γνωρίζουν και μπορούν να φανούν χρήσιμοι; Ποια η διαφορά του Μουνιόθ με τον Πεσέιρο, για παράδειγμα; Καμία… Τα όσα έχουν πετύχει οι Παύλος και Θανάσης Γιαννακόπουλος είναι μπούσουλας για τον Τζίγκερ. Κι αυτοί έφαγαν κατραπακιές, έμαθαν κι έχτισαν παλεύοντας μία δυναστεία. Δεν μπορεί ο Γιάννης Βαρδινογιάννης να μη ζήλεψε την κούπα της Κυριακής! Το οικονομικό υπόβαθρο για να δομήσει κάτι παρόμοιο το έχει, όπως και τη διάθεση να πετύχει. Βασικό είναι να δώσει την απόλυτη τύχη της ομάδας σ΄ έναν άνθρωπο, που δεν είναι άλλος από τον προπονητή και να του εμπιστευτεί και την… αναπνοή του! Να του λέει θα σου φέρω τον Ροναλντίνιο και να του απαντά όχι, θέλω τον τάδε…

Όπως ο Ομπράντοβιτς στους Γιαννακοπουλαίους για τον Γκραντ Χιλ, τον οποίο είχαν σκοπό να φέρουν στην Ελλάδα. Ένας προπονητής είναι μάγκας όταν γνωρίζει που πονάει η ομάδα του και προσπαθεί να την ενισχύσει πραγματικά και όχι στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Την ευρωκούπα ο «Ζέκο» την πήρε με Αμερικανό τον Μπατίστ. Ο Μπάγεβιτς έχει αποδείξει πως μπορεί να αναστήσει μία ομάδα, όσο φθαρμένος κι αν είναι πλέον. Μπορεί να δημιουργήσει ένα σύνολο, που να μη φοβάται να πάρει μία κούπα, μπας και του πέσει… η μέση! Αρκεί να έχει το «εν λευκώ», όπως ο Ομπράντοβιτς, που δεν δουλεύει με άγχος παραμονής, αλλά με τη λογική του «όσο θέλεις μένεις». Και τι έχει να χάσει τελικά; Μπαίνουν οι εγωισμοί στην άκρη, ενώ δεν ρισκάρει ούτε τα πολλά πρωταθλήματα και τις ευρωπαϊκές διακρίσεις τελευταία. Η λύση είναι μία επιταγή κι ένα συμβόλαιο «tabula rasa» στον άνθρωπο που είναι ικανός να αναδομήσει τον Παναθηναϊκό και γνωρίζει τι πρέπει να κάνει, εφόσον αναλάβει. Ο Πεσέιρο άλλωστε δεν είναι μικρότερο ρίσκο! Και σημειολογικά να το πάρει κανείς, ίσως ο Παναθηναϊκός να χρειάζεται τον δικό του Σέρβο…