Κρίμα για τους παίκτες οι «γκρι ήρωες»! (Λάμπρος Γκαραγκάνης)

Δύο από τα μεγαλύτερα μπάτζετ στην Ευρώπη φιγουράρουν στη σειρά των τελικών του ελληνικού πρωταθλήματος μπάσκετ. Παίκτες που σε οποιαδήποτε άλλη ομάδα θα ήταν σούπερ σταρ, όπως συμβαίνει βέβαια σε Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό. Δύο προπονητές με περγαμηνές και τίτλους, οι οποίοι στα μεταξύ τους ματς προσφέρουν δυνατές συγκινήσεις. Με βάση τη δυναμική και το όνομα αμφοτέρων κρίνεται η συμμετοχή τους στον τελικό, η πιο δίκαια και επιθυμητή εξέλιξη για τους φίλους του αθλήματος. Κι όμως υπάρχει μία μερίδα κόσμου, οπαδοί και των δύο ομάδων, που μπαίνει στη διαδικασία λεπτολογικής ανάλυσης της διαιτησίας, όταν «πράσινοι» και «κόκκινοι» έρχονται αντιμέτωποι. Το μπάσκετ είναι άλλωστε σπορ, λόγω της συχνής επαφής των αντιπάλων από την οποία χαρακτηρίζεται, που προσφέρεται για διαιτητικά άλλοθι στους χαμένους των αναμετρήσεων.

Μετά την ολοκλήρωση του δεύτερου τελικού, που βρήκε νικητή τον Ολυμπιακό, έγινα μάρτυρας στο ραδιόφωνο, μιας αντίδρασης που δεν είναι υγιής και αδικεί την αντικειμενική αξία των δύο μονομάχων. Δεν είναι δυνατό χωρίς να έχει γίνει η κραχτή φάση, το μεγάλο φαλτσοσφύριγμα, να μπαίνει μία σημαντική μερίδα κόσμου στη διαδικασία να αξιολογεί σε δευτερεύουσα μοίρα το αγωνιστικό κομμάτι και να προτάσσει τις αποφάσεις των ανθρώπων που είναι αρμόδιοι να τηρούν τους κανονισμούς. Το παιχνίδι του ΣΕΦ θύμισε παλιές εποχές μέσων δεκαετίας του 1990 που οι συναντήσεις των δύο αντιπάλων μονοπωλούσαν το ενδιαφέρον. Σίγουρα ο καθένας συνηγορεί υπέρ των συμφερόντων της ομάδας του. Επειδή, όμως, το ραδιόφωνο είναι ένα Μέσο που δίνει τη δυνατότητα στην ελεύθερη έκφραση του ακροατή, μέσω της ζωντανής συζήτησης, διαμορφώνεται ένα κλίμα και μία συνολική ατμόσφαιρα, η οποία δεν ευνοεί το ίδιο το άθλημα.

Είναι άδικο να στέκονται όλοι αυτοί στον αριθμό των βολών που εκτελεί η κάθε ομάδα, χωρίς να γνωρίζουν πιθανώς πως αμύνονται οι ομάδες και πως αγωνίζονται τακτικά για το λόγο αυτό. Είναι άδικο να περνά σε δεύτερη μοίρα η απόδοση του Μασιγιάουσκας και του Βούγιανιτς, δύο τεραστίων ονομάτων, που πέρασαν σοβαρά προβλήματα τραυματισμών. Είναι άδικο να υποτιμώνται τα χρήματα που έχουν δοθεί από τις διοικήσεις Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού και να παίρνει δημοσιότητα ο Πιτσίλκας και ο Μαστραφτσής, οι οποίοι στο ΝΒΑ θα φορούσαν απλά το νούμερο 44 και το νούμερο 62, χωρίς να είναι καν γνωστά τα ονόματά τους.

Ειδικά σε μία στιγμή, που ο Ολυμπιακός δείχνει ικανός να συναγωνιστεί και να χτυπήσει μέχρι το τέλος το πρωτάθλημα από τους πρωταθλητές Ευρώπης. Οι οπαδοί των δύο ομάδων, που ασχολούνται με τη διαιτησία αδικούν τις ίδιες τις ομάδες τους και δίνουν δημοσιότητα που δεν πρέπει στους «γκρι ήρωες». Δεν ευθύνονται, όμως, μόνο αυτοί. Και από την πλευρά των χρωματισμένων Μέσων, η αντιμετώπιση είναι ίδια, σε μεμονωμένες περιπτώσεις. Αυτές, βέβαια, θα έπρεπε να πληγούν και να πνιγούν από τον ίδιο τον κόσμο, μερίδα του οποίου, αν είναι δυνατόν, τη… βρίσκει έτσι!