Ο ΠΑΟ χρειάζεται επιθετικό… ΤΕΛΟΣ!(Λάμπρος Γκαραγκάνης)

Η ευκαιρία του Βαγγέλη Μάντζιου να φέρει τον τελικό του Κυπέλλου στα ίσια, στις 5 Μαΐου με τη Λάρισα, δεν μπορεί να έχει ξεχαστεί μέσα σ΄ ένα καλοκαίρι! Τα 47 γκολ στο περυσινό πρωτάθλημα, έναντι των 62 του Ολυμπιακού και των 60 της ΑΕΚ επίσης… Το γεγονός πως ο Παναθηναϊκός δεν μπόρεσε να πετύχει ένα τέρμα κόντρα στη χειρότερη ομάδα της Σούπερ Λίγκας τη δεύτερη αγωνιστική (0-2 με Ιωνικό), η αγχωτική νίκη επί της Ξάνθης και πάλι στο ΟΑΚΑ την τρίτη αγωνιστική (1-0 με πέναλτι του Παπαδόπουλου στο 82΄), η όμοια εξέλιξη την τέταρτη αγωνιστική στη Νέα Σμύρνη με τον Πανιώνιο (0-1 με πέναλτι του Παπαδόπουλου στο 87΄), το ένα γκολ του Σαλπιγγίδη με τον Ηρακλή στο «Καυταντζόγλειο», το 0-1 με τη σουτάρα του μέσου Μπόβιο στο Ηράκλειο με τον ΟΦΗ, το μηδέν ενεργητικό στη Θεσσαλονίκη με τον Άρη (ήττα 1-0), το δια πυρός και σιδήρου 1-0 με τη Λάρισα στο Μαρούσι (88΄ Σαλπιγγίδης), το 1-0 με το Αιγάλεω στο ΟΑΚΑ (81΄ Μάντζιος), το 0-0 με την Ξάνθη εκτός, τα δύο οδυνηρά 0-1 με Εργοτέλη και Άρη, το ένα μόνο τέρμα στη Θεσσαλία με τη Λάρισα (1-1 αντί για 1-3 τουλάχιστον), το ένα γκολ που σημειώθηκε στην κατραπακιά με τον Ατρόμητο (1-2), δεν μπορεί να έχουν ξεχαστεί τόσο εύκολα!

Το «τριφύλλι» τώρα χτίζεται και η ανάγκη για έναν ακόμη επιθετικό που να βρίσκει δίχτυα εύκολα και να είναι ικανός να καθαρίσει όλα τα μικρά (αλλά επικίνδυνα για τους «πράσινους») παιχνίδια είναι επιβεβλημένη. Ένα από τα μαθήματα που παρέδωσε… απλόχερα το προηγούμενο πρωτάθλημα είναι πως οι τίτλοι δεν κρίνονται μονάχα στα ντέρμπι. Οι χρυσοί βαθμοί είναι και στους αγώνες με υποδεέστερους αντιπάλους, που θα έρθουν στην έδρα του υποτιθέμενου ισχυρού με τη λογική «ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξουμε»! Κόντρα στις ομάδες αυτές που αμύνθηκαν υποτυπωδώς καλά, η αθηναϊκή ομάδα είχε σημαντικό πρόβλημα πέρυσι. Σε κάποιες περιπτώσεις δεν έκανε καν ευκαιρίες, σε κάποιες άλλες ναι μεν δημιούργησε αλλά η αστοχία των επιθετικών του κόστισε. Και αυτό γιατί πέραν του Σαλπιγγίδη δεν υπήρχε άλλη αξιόπιστη λύση μπροστά και όταν ο «Σάλπι» πέρασε το ντεφορμάρισμά του, τα πάντα νέκρωσαν στη γραμμή κρούσης. Θα είναι κρίμα και άδικο αν αυτή η μεσαία γραμμή που φτιάχνει ο Παναθηναϊκός δεν βρει έναν ακόμη εκφραστή μετουσίωσης των προσπαθειών της για σκοράρισμα. Οι Καραγκούνης, Μάτος, Νίνης, Ίβανσιτς, Γκονζάλες (όταν γυρίσει) και Εντογιέ υπόσχονται ασίστ και όμορφο ξεδίπλωμα της ομάδας.

Ο Σαλπιγγίδης είναι ο μόνος αυτή τη στιγμή στον οποίο ο Ζοσέ Πεσέιρο μπορεί να κλείσει τα μάτια και να βασιστεί επάνω του για πολλά γκολ. Η όμορφη ιστορία που έχει να κάνει με την επιθετική συνεισφορά των μέσων παικτών είναι ιδανική να τη φαντάζεσαι κάτω από τον ήλιο, στην παραλία, αλλά δεν εγγυάται επιτυχία, πραγματοποίηση και αποτελεσματικότητα στο χορτάρι. Ίσως αναμένονται περισσότερα από τον Δημήτρη Παπαδόπουλο, κάτι που βρίσκεται και στο μυαλό των πλέον δύσπιστών, αν οριστεί αρχηγός ο Γιώργος Καραγκούνης και βγάλει από το χέρι του, αυτό το ρημάδι το περιβραχιόνιο που τον βαραίνει ξεκάθαρα. Ο «Παπ» είναι παικτάρα και αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς, όμως αυτήν την ψυχική απαλλαγή (όσο κι αν ο ίδιος την επιζητά) πρέπει να του την παρέχουν οι ίδιοι του οι συμπαίκτες, όταν ψηφίσουν αρχηγούς! Ο Τσίγκας και καλά να είναι, δεν μπορεί να πάρει πρωτεύοντα ρόλο, ενώ ο Μάντζιος με την περυσινή του παρουσία δεν πείθει πως μπορεί να γίνει ο μεγάλος γκολτζής που τόσο χρειάζεται ο Παναθηναϊκός. Αυτό το «κάτι εξαιρετικό» δεν μπορώ να το οριοθετήσω… Επιβάλλεται να παρθεί επιθετικός που θα βρίσκει δίχτυα, για να μην λερώνουν τα καθίσματα της «Λεωφόρου», πλέον, οι φίλοι των «πρασίνων» από το διαρκές χτύπημα του κεφαλιού τους!