Το όνομα του αντιπάλου δίνει επιπλέον κίνητρο

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Η Τουρκία θα είναι λοιπόν το (υψηλό) εμπόδιο που θα κληθεί να υπερπηδήσει η Ελλάδα για να φτάσει στα ημιτελικά του Ευρωμπάσκετ της Πολωνίας. Και μάλλον από τις άλλες δύο υποψήφιες αντιπάλους, Σλοβενία και Ισπανία, ήταν σαφώς προτιμότερη η αναμέτρηση με τους γείτονες στους «8». Όχι επειδή είναι εύκολη λεία ή λιγότερο καλή από τις άλλες δύο. Κάθε άλλο. Αλλά γιατί το άκουσμα και μόνο του ονόματος «Τουρκία» μπορεί να ξυπνήσει... συνειδήσεις.

Είναι αλήθεια πως η ψυχολογία και η αυτοπεποίθηση στις τάξεις της Εθνικής έχει κλονιστεί τις τελευταίες ημέρες, χωρίς πραγματικά να συντρέχει κάποιος ουσιαστικός λόγος για αυτό. Οι δύο ήττες και οι τρεις κακές εμφανίσεις στη δεύτερη φάση, σε αντίθεση με τους «περιπάτους» της πρώτης, ίσως έκαναν και τους ίδιους τους παίκτες να αναρωτιούνται μήπως τελικά η ομάδα δεν είναι τόσο καλή όσο άρχισαν να πιστεύουν τις πρώτες ημέρες στο Πόζναν. Η αλήθεια ως συνήθως βρίσκεται κάπου στη μέση. Ούτε η Εθνική είναι τόσο καλή όσο έδειχναν οι υπερβολικοί τίτλοι των πρώτων ημερών έπειτα από το 3/3 της πρώτης φάσης, αλλά ούτε και τόσο... προβληματική όσο άρχισαν να μουρμουρίζουν κάποιοι μετά τις εμφανίσεις στο Μπίντγκοζ. Απλώς είναι μία «θνητή» ομάδα, με τις αδυναμίες και τα προτερήματά της, που παλεύει να βρει το δρόμο της σε μία μεταβατική περίοδο.

Δίχως ίχνος εθνικιστικής διάθεσης και χωρίς να περιμένει κανείς οι διεθνείς να φορέσουν φουστανέλες και να μπουν στο παρκέ φωνάζοντας «αέρα», η Τουρκία σαν όνομα αντιπάλου μπορεί να «ατσαλώσει» το ηθικό των Ελλήνων παικτών, πολύ περισσότερο από ό,τι για παράδειγμα η... αδιάφορη Σλοβενία-που αντιθέτως θα είχε η ίδια επιπλέον κίνητρο για ρεβάνς μετά τον αλησμόνητο προημιτελικό του 2007-ή η Ισπανία-η οποία έχει πάρει τον αέρα της Εθνικής τα τελευταία χρόνια και φαίνεται να βρίσκει το δρόμο της μετά τα δύο ανώδυνα «χαστούκια». Ανάλογα ευεργετικές επιδράσεις στην ψυχολογία είχαν και τα... καμώματα των Σκοπιανών πριν το παιχνίδι της πρεμιέρας αφού τελικά το μόνο που κατάφεραν είναι να «αγριέψουν» τους παίκτες της Εθνικής και να μη δείξουν κανέναν οίκτο απέναντί τους.

Είναι σαφές και αποδεδειγμένο πολλάκις πως τέτοια παιχνίδια όπως ο προημι-τελικός της Παρασκευής κρίνονται πρωτίστως στο χαρακτήρα και το μέταλλο της ομάδας και κατά δεύτερο λόγο στην τακτική ή την ποιότητα. Το πάθος και το «eye of the tiger» θα υπάρχει δεδομένα στο παιχνίδι της Ελλάδας στο παιχνίδι απέναντι στην Τουρκία, αλλά επειδή τα ίδια κίνητρα θα έχουν και οι αντίπαλοι, ας μιλήσουμε και για... μπάσκετ.

Η Τουρκία διακρίνεται από το πολύ δυνατό και ομαδικό παιχνίδι της κι όχι τόσο για την ποιότητα της. Με εξαίρεση τον Ιλιάσοβα και τον Τούρκογλου-από τους οποίους όμως μόνο ο πρώτος κάνει πολύ καλό τουρνουά-το συγκρότημα του Μπόγκνταν Τάνιεβιτς δεν διαθέτει κάποιον παίκτη που να αποτελεί φόβητρο. Το πρόβλημα έγκειται στο γεγονός ότι αμφότεροι οι σούπερ σταρ της ομάδας μπορούν να αγωνιστούν στις θέσεις «3» και «4», όπου υπάρχει έλλειψη λύσεων και επιλογών στην Εθνική. Ένας επιπλέον κίνδυνος είναι η πληρότητα των αντιπάλων σε αθλητικά κορμιά και δυνατά παιδιά, που μπορούν να παίξουν πολύ-κάποιες φορές και πέραν του επιτρεπτού-με τις επαφές και να προβληματίσουν στο αμυντικό ριμπάουντ. Από την άλλη όμως, οι Τούρκοι δεν διαθέτουν γκαρντ κλάσης και στηρίζονται σε 6-8 παίκτες, πράγμα που σημαίνει πως δεν διαθέτουν μεγάλο βάθος ως ομάδα.

Αν οι Έλληνες γκαρντ με πρώτο τον Σπανούλη εκθέσουν τις αδυναμίες των αντιπάλων περιφερειακών, αν Περπέρογλου, Φώτσης, Πρίντεζης και Καϊμακόγλου περιορίσουν τη δράση των Ιλιάσοβα και Τούρκογλου, αν Μπουρούσης, Σχορτσανίτης και Κουφός αξιοποιήσουν το επιθετικό τους ταλέντο απέναντι στους ογκώδεις αλλά λιγότερο ποιοτικούς «ψηλούς», αν όλοι οι υπόλοιποι βοηθήσουν με το δικό τους τρόπο και όποτε τους ζητηθεί από τον Γιόνας Καζλάουσκας, μα πάνω από όλα αν πιστέψουμε πως μία θέση στην τετράδα μάς ανήκει, το βράδυ της Παρασκευής θα κάνουμε σχέδια για... βάθρο.

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο chrobolis@yahoo.com