Η μεγάλη διαφορά των δύο «αιωνίων»

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Η αλήθεια είναι πως Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός μέχρι τώρα δεν ικανοποιούν με τις εμφανίσεις τους και δεν παίζουν μπάσκετ ανάλογο της ποιότητας και του ρόστερ τους. Σημασία βέβαια δεν έχει να το κάνουν τώρα, αλλά σε δύο μήνες, όταν και θα αρχίσουν τα κρίσιμα ματς, αρχής γενομένης από τον τελικό του Κυπέλλου (20 Φεβρουαρίου). Η μεγάλη διαφορά ανάμεσα στους δύο «αιώνιους» βρίσκεται εκτός αγωνιστικού χώρου και εντοπίζεται στην κερκίδα και τη συμπεριφορά της. Από τη μία ο Παναθηναϊκός έχει την απόλυτη εμπιστοσύνη του κόσμου του και από την άλλη ο Ολυμπιακός δείχνει να μην έχει «κερδίσει» ακόμη τους δικούς του φιλάθλους.

Ο Παναθηναϊκός έχασε πριν από μία εβδομάδα σε ένα καθοριστικό παιχνίδι Ευρωλίγκας από τη Ρεάλ Μαδρίτης κάνοντας άσχημη εμφάνιση. Απομονώνοντας το κλίμα στις κερκίδες και μη γνωρίζοντας κάποιος τι γινόταν εντός παρκέ, όπου οι Ισπανοί (άσχετα από τη βοήθεια της διαιτησίας) ήταν καλύτεροι, θα θεωρούσε πως οι «πράσινοι» οδεύουν σε ένα θρίαμβο. Το χειροκρότημα ήταν ζεστό ακόμη και με τη λήξη της συνάντησης, το αποτέλεσμα της οποίας πιθανότατα θα αφήσει τον Παναθηναϊκό στη δεύτερη θέση ορθώνοντας εμπόδια στο δρόμο του προς το φάιναλ φορ του Παρισιού.

Αντίθετα, στην κερκίδα του Ολυμπιακού μονίμως μυρίζει... μπαρούτι. Η γκρίνια στις κερκίδες δεν λείπει όχι μόνο όταν η ομάδα βρίσκεται πίσω στο σκορ, αλλά κι όταν έχει ένα «νεκρό» διάστημα επιτρέποντας στον αντίπαλο να πλησιάσει. Οι παίκτες βρίσκονται υπό διαρκή κρίση και περισσότερο από όλους ο Παναγιώτης Γιαννάκης, ο οποίος είναι μονίμως στο στόχαστρο και του χρεώνεται από τον κόσμο σχεδόν ολόκληρο το βάρος της ευθύνης ενός αρνητικού αποτελέσματος.

Ασφαλώς ούτε οι «πράσινοι» οπαδοί είναι... τρελοί, ούτε οι «ερυθρόλευκοι» γεννημένοι για να γκρινιάζουν. Η ψυχολογία της κερκίδας είναι κάτι που «χτίζεται» με το χρόνο και αποτελεί απόρροια όσων έχουν προηγηθεί.

Ο φίλος του Παναθηναϊκού νιώθει ευγνωμοσύνη απέναντι στην ομάδα μπάσκετ, η οποία του πρόσφερε την τελευταία δεκαετία ένα... καταφύγιο χαράς και μία έτοιμη απάντηση στην καζούρα των αντιπάλων για τις αποτυχίες του ποδοσφαιρικού τμήματος. Γνωρίζει καλά πως παρά τις ήττες που μοιραία θα γνωρίσει η ομάδα του και τις κακές εμφανίσεις που θα πραγματοποιήσει, βρίσκεται σε στιβαρά χέρια, που εγγυώνται την επιτυχία. Κανείς δεν διανοείται όχι να αποδοκιμάσει, αλλά έστω και να ασκήσει κριτική στον Ζέλικο Ομπράντοβιτς, ο οποίος απολαμβάνει το... αλάθητο. Όλα αυτά είναι βέβαια παράπλευρα κέρδη των τίτλων που έχει κατακτήσει ο Παναθηναϊκός όλα αυτά τα χρόνια.

Όπως παράπλευρη απώλεια της έλλειψης τίτλων στις τάξεις του Ολυμπιακού είναι η αμφισβήτηση. Ο καλομαθημένος από την κυριαρχία στο ποδόσφαιρο φίλος των «ερυθρόλευκων» δεν αντέχει να βλέπει την ομάδα του να κοιτά συνεχώς την πλάτη του Παναθηναϊκού. Η υπομονή του έχει εξαντληθεί και ζητεί ή μάλλον απαιτεί τίτλο εδώ και τώρα. Οτιδήποτε λιγότερο συνιστά αποτυχία. Οι εκάστοτε παίκτες ή προπονητές της ομάδας καλούνται όχι απλώς να βάλουν τέλος στην αυτοκρατορία του Παναθηναϊκού, αλλά και να σηκώσουν στους όμως τους όλο αυτό το ψυχολογικό βάρος, παρότι δεν ευθύνονται-τουλάχιστον για το μεγαλύτερο μέρος-των άγονων χρόνων.

Κι επειδή η ψυχολογία διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο στους αγώνες που κρίνουν τίτλους, σε αυτό το κομμάτι ο Παναθηναϊκός έχει πλεονέκτημα έναντι του Ολυμπιακού.

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο chrobolis@yahoo.com