Σαν να είναι άλλη ομάδα...

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Το «αντίο» του Παναθηναϊκό στην Ευρωλίγκα ήταν πικρό, αλλά καθ’όλα δίκαιο, βάσει της εικόνας τους στη δεύτερη φάση της διοργάνωσης. Οι «πράσινοι» απώλεσαν τα δύο από τα τρία διαμάντια του περσινού τους τριπλ κράουν μέσα σε διάστημα πέντε ημερών και αυτό δεν αποτελεί τυχαίο γεγονός.

Απέναντι στην Μπαρτσελόνα οι παίκτες του Ζέλικο Ομπράντοβιτς έδειξαν απαράμιλλο πάθος, αλλά αυτό δεν αρκούσε για να καμουφλάρει τις αγωνιστικές τους αδυναμίες. Προβλήματα που είχαν αρχίσει να φαίνονται από το Νοέμβριο (παραδόξως ο καλύτερος Παναθηναϊκός ήταν αυτός του Οκτωβρίου) και δεν ξεπεράστηκαν, αφού το πολυαναμενόμενο φορμάρισμα της ομάδας δεν ήρθε, τουλάχιστον ως τώρα.

Η αχίλλειος πτέρνα αυτού του Παναθηναϊκού βρίσκεται στο κομμάτι που πέρυσι, με τους ίδιους σχεδόν παίκτες ήταν ασυναγώνιστος: στην επίθεση. Οι ιδέες λείπουν, η συνεχής τροφοδότηση του Πέκοβιτς έχει γίνει ανεξήγητη εμμονή, τα σπλιτ άουτ δεν φέρνουν αποτέλεσμα λόγω της αστοχίας στα τρίποντα, ενώ βασικά επιθετικά ατού της ομάδας που πέρυσι «τράβηξαν κουπί», όπως οι Σπανούλης, Νίκολας και Γιασικεβίτσιους, φέτος είναι σε ρηχά νερά. Αποτέλεσμα όλων αυτών ο Παναθηναϊκός να γίνεται προβλέψιμος και «αντιμετωπίσιμος» με συνέπεια να μην έχει κερδίσει φέτος κανένα πραγματικά σπουδαίο ματς: δύο ήττες από τον Ολυμπιακό, δύο ήττες από τη Ρεάλ Μαδρίτης, δύο ήττες από την Μπαρτσελόνα, δύο οδυνηρές ήττες από Παρτιζάν και Μαρούσι στην Ευρωλίγκα. Και ήδη δύο χαμένοι τίτλοι...

Το πρόβλημα όμως δεν είναι μόνο αγωνιστικό, αλλά και ψυχολογικό. Ο γεννημένος για τα δύσκολα περσινός Παναθηναϊκός, που πήρε πρωτάθλημα «σπάζοντας» την έδρα του Ολυμπιακού, που στα προημιτελικά της Ευρωλίγκας απάντησε στο «διπλό» της Σιένα στο ΟΑΚΑ με δύο νίκες στην Ιταλία, που έδειξε χαρακτήρα στο φάιναλ φορ και στον τελικό του Κυπέλλου, φέτος δείχνει απρόσμενα λιγόψυχος. Ακόμη κι όταν «χτίζει» διαφορές και έχει το μομέντουμ του νικητή, αυτές «γκρεμίζονται» μέσα σε λίγα λεπτά, όπως έγινε απέναντι στην Μπαρτσελόνα, στην Παρτιζάν ή στο Μαρούσι στο ΟΑΚΑ.

Εξήγηση είναι αδύνατο να δοθεί. Ο Παναθηναϊκός έχει το ίδιο και καλύτερο υλικό σε σχέση με πέρυσι, τον ίδιο σπουδαίο προπονητή στον πάγκο, αλλά και την ανιδιοτελή αγάπη και άνευ όρων εμπιστοσύνη διοίκησης και κόσμου. Παρ’ολα αυτά, το αγωνιστικό του πρόσωπο είναι εντελώς διαφορετικό, σαν να πρόκειται για μία άλλη ομάδα, σκιά της περσινής.

Ασφαλώς η χρονιά δεν είναι χαμένη και ενδεχόμενη κατάκτηση του πρωταθλήματος θα αφήσει γλυκιά γεύση στους «γεμάτους» από κούπες, αλλά πάντα διψασμένους για περισσότερες φίλους της ομάδας. Όμως για να συμβεί αυτό θα πρέπει να πέρα από το πάθος, που δεδομένα θα έχει ο πεισμωμένος Παναθηναϊκός μετά την απώλεια δύο τίτλων, να παρουσιάσει κι ένα καλό αγωνιστικό πρόσωπό. Μέχρι τα τέλη Μαΐου ο Ομπράντοβιτς και οι παίκτες του έχουν το χρόνο για να βρουν τι φταίει και να το διορθώσουν.

* Ένα ακόμη μεγάλο «μπράβο» στο Μαρούσι για τη μεγάλη εμφάνιση στη «Χάλα Πιονίρ» απέναντι στην Παρτιζάν. Η ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα συνεχίζει να παραδίδει μαθήματα συνοχής και ομαδικού μπάσκετ σε άμυνα και επίθεση. Η μοίρα τα έφερε έτσι, ώστε η πρόκρισή του στα προημιτελικά να περνά από τα χέρια του αδιάφορου πλέον Παναθηναϊκού. Όμως και τέταρτο να τερματίσει πλέον το Μαρούσι, θα είναι καταξιωμένο στις συνειδήσεις όλων.

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο chrobolis@yahoo.com