Greek Madness

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Μελαγχολία και ένα μεγάλο «γιατί;»! Τι τις ήθελε και φέτος το συνδρομητικό τις μεταδόσεις του «March Madness», της τελικής φάσης του κολεγιακού πρωταθλήματος των ΗΠΑ; Καλά δεν είμαστε στον δικό μας μικρόκοσμο και την άγνοιά μας;

Ανοίγεις το δέκτη σου και βλέπεις μία πραγματική γιορτή του μπάσκετ, με τους Αμερικανούς και όχι μόνο φοιτητές να είναι για δύο με τρεις εβδομάδες το επίκεντρο μίας ολόκληρης χώρας, η οποία παύει να ασχολείται με τον Λεμπρόν και τον Κόμπι και τους δίνει την προσοχή που τους αξίζει. Να τους συμπεριφέρονται όλοι σαν αυτό που αντιπροσωπεύουν, το μέλλον όχι απλώς του μπάσκετ, αλλά κι ενός έθνους που μπορεί να έχει χίλια δυο κακά, αλλά είναι αξεπέραστο στην αθλητική παιδεία. Να τους δίνεται η ευκαιρία να λάμψουν στη μεγαλύτερη «σκηνή», έστω και για ένα δευτερόλεπτο, έστω κι αν αυτή η στιγμή αποτελέσει το Έβερεστ της μπασκετικής τους καριέρας και ούτε καν ασχοληθούν επαγγελματικά με το μπάσκετ.

Οι συγκρίσεις μοιραίες και άδικες, όχι για την Ελλάδα, αλλά για τα παιδιά της. Αυτά που μετά βίας έχασαν από τους συνομήλικούς τους Αμερικανούς στον τελικό του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Εφήβων το καλοκαίρι και λίγο μετά κατάκτησαν, ως Νέοι, το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στη Ρόδο. Την ώρα που οι συνάδελφοι τους στις ΗΠΑ ζουν το όνειρο, εκείνοι μάλλον βιώνουν τον εφιάλτη και περιμένουν το καλοκαίρι και τις διοργανώσεις των «μικρών» εθνικών ομάδων για να... ξυπνήσουν.

Με εξαίρεση τον Νίκο Παππά και τον Βαγγέλη Μάντζαρη, που έχουν ξεκάθαρο-έστω και περιορισμένο-ρόλο στις ομάδες τους (Κολοσσό και Περιστέρι αντίστοιχα), οι υπόλοιποι παίκτες παραμένουν στο περιθώριο. Κι αν για τον Μπόγρη, τον Παπανικολάου και τον Σλούκα, που αγωνίζονται στους «αιωνίους», αυτό είναι κάπως φυσιολογικό, για τους υπόλοιπους είναι μάλλον... ανεξήγητο. Ιδιαίτερα από τη στιγμή που αγωνίζονται ως επί το πλείστον σε ομάδες με σοβαρά οικονομικά αλλά και αγωνιστικά προβλήματα, οι οποίες όμως επιμένουν να διεκδικούν τους στόχους τους με απίθανους ξένους ή κοινοτικούς περαστικούς, κι όχι με τα παιδιά που ματώνουν τη φανέλα και από τα οποία μόνο κέρδος μπορούν να έχουν αργά ή γρήγορα.

Δυστυχώς και στο μπάσκετ η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της. Αυτή είναι η Greek Madness!

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο chrobolis@yahoo.com