Ο θρυλικός «μπέμπης» και η μεγάλη αδικία

Γράφει ο Νίκος Ζέρβας

Αναμφίβολα, ήταν ένας από τους δύο-τρεις πιο ταλαντούχους παίκτες που ανέδειξε ποτέ το ελληνικό μπάσκετ. Με οξυδέρκεια και αγωνιστική αξία που ξεπερνούσε κάθε φαντασία, ο Φάνης Χριστοδούλου, άφησε ανεξίτηλο το στίγμα του σε όλους τους Έλληνες φιλάθλους. Κατάφερε να δώσει άλλη διάσταση στο άθλημα και συμμετείχε σε μερικές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της Εθνικής ομάδας. Ο Πανιώνιος, έστω και με καθυστέρηση δώδεκα χρόνων, τίμησε το πιο λαμπρό αστέρι που είχε ποτέ στις τάξεις του. Στη σεμνή τελετή-φιλικό που διοργανώθηκε στο μπασκετικό σπίτι του «μπέμπη», η συγκίνηση ήταν μεγάλη, οι παρουσίες παλαιών συμπαικτών, αντιπάλων και μελών της οικογένειάς του, έδωσαν το «χρώμα» και ο ίδιος ο Φάνης Χριστοδούλου, παρά τα περιττά κιλά του, την λάμψη.

Σε μας ξύπνησε μνήμες, θύμησες και νοσταλγία. Και κάποια ερωτήματα που θα παραμείνουν αναπάντητα για πάντα. Πολλά «γιατί;» ή αλλιώς, πώς θα είχε εξελιχθεί ο πιο ολοκληρωμένος Έλληνας παίκτης, αν στο μυαλό του είχε αποκλειστικά την καριέρα του και όχι ένα μέρος αυτής και πολλών άλλων εξωγηπεδικών απολαύσεων. Το έχει παραδεχθεί και ο ίδιος άλλωστε. «Ωραίος ο αθλητισμός, αλλά υπάρχει και η ζωή και οι άλλες πτυχές της. Και μάλιστα αυτές είναι λιγότερο επίπονες. «Δεν μετανιώνω για τίποτα αν και ξέρω ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να πάνε και καλύτερα» δήλωσε στον NovaΣπορ Fm, με αφορμή το φιλικό, προτρέποντάς μας ουσιαστικά να σβήσουμε από τη μνήμη τα παραπάνω ερωτήματα και να επικεντρωθούμε στο μεγαλείο του «μπέμπη».

Και αυτό θα πράξουμε... Γιατί ο,τι κατάφερε ο Φάνης το κατάφερε με το «σπαθί» του. Παρά το τεράστιο μέγεθος της αξίας του, έβαζε πάντα το «εγώ» κάτω από το συμφέρον της ομάδας. Έγινε ο παίκτης ορόσημο, ή αν προτιμάτε η «σημαία» του Πανιωνίου, που αν οι ιστορικοί επιχειρήσουν να ταξινομήσουν τα πιο χρυσά κομμάτια της πορείας του συλλόγου, θα κατατάξουν τον Χριστοδούλου στα πρώτα κεφάλαια. Η σοφή επιλογή των «κυανέρυθρων» να τον αποκτήσουν από την Δάφνη, έδωσε, εκτός των άλλων, στην ομάδα την μεγαλύτερη διάκριση της σύγχρονης ιστορίας της που φυσικά δεν είναι άλλη από την κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδας το 1991, σε εκείνο τον αλησμόνητο τελικό του ΣΕΦ με τον ΠΑΟΚ

Επί των ημερών του, χιλιάδες κόσμου αγάπησε τον Πανιώνιο και έκανε μέρος της καθημερινότητάς του τις προσπάθειες της ομάδας, αφού λειτουργούσε ως πόλος έλξης. Άλλωστε η ιστορία και η προσφορά δεν μετριέται μόνο με τους τίτλους. Η αυταπάρνησή του στο Ευρωμπάσκετ του 1987, μας γεμίζει συγκίνηση ακόμη και σήμερα, αφού ο «μικρός» παίζει με κατεστραμμένο γόνατο που χρειάζεται επέμβαση, αλλά «σφίγγει» τα δόντια. Το άθλημα από μονόστηλο στις εφημερίδες, γίνεται πρωτοσέλιδο και γνωρίζει πρωτοφανή ακμή. Χιλιάδες παιδιά ασχολούνται με την πορτοκαλί θεά και μία από τις αιτίες είναι και ο Φάνης. Ο Χριστοδούλου, που μπορούσε να παίξει με επιτυχία από πλέι-μέικερ μέχρι σέντερ και να αμυνθεί κόντρα σε παίκτες από το «1» έως το «5», κυρίως λόγο του τετραπέρατου μυαλού του, που συνδυάζονταν με στοιχεία όπως, καλή πάσα, άριστο σουτ και φοβερή για το ύψος (2.02) και τα τότε δεδομένα του αθλήματος ντρίμπλα.

Το εύστοχο τρίποντο στον ημιτελικό με την Σοβιετική Ένωση στο Ευρωμπάσκετ του 1989 στο Βελιγράδι, ίσως η κορυφαία στιγμή στην καριέρα του, στην οποία με το εθνόσημο, μέτρησε 219 συμμετοχές και 2.225 πόντους. Το μονοετές πέρασμά του από τον Παναθηναϊκό (1997), βοήθησε τους «πράσινους» να επιστρέψουν στα πρωταθλήματα και τον ίδιο, να βάλει στο παλμαρέ του το μοναδικό μετάλλιο της συγκεκριμένης διοργάνωσης. Το βράδυ της Μεγάλης Δευτέρας, από το 1998 και έπειτα, φόρεσε για πρώτη φορά αθλητική περιβολή. Δεν θέλει να ασχολείται ενεργά με κανένα πόστο και η απόφασή του είναι σεβαστή. Εκτός από το μεγάλο ευχαριστώ που το οφείλουμε όμως, υποχρεούμαστε να του το βροντοφωνάξουμε μήπως και μας ακούσει. «Φάνη μας λείπεις».

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο nikosze2001@yahoo.com