Όταν υπάρχει μεράκι...

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Η αρχή έγινε με το Μαρούσι, η συνέχεια δόθηκε από τον Πανελλήνιο και η κορύφωση ήρθε από τον Αθηναϊκό. Σε περίοδο παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και με την Ελλάδα στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, το ελληνικό μπάσκετ αποδεικνύει πως υπάρχει ελπίδα και για τους «φτωχούς». Αρκεί να υπάρχει το μεράκι, το οποίο μπορεί να υπερκαλύψει τη διαφορά στους προϋπολογισμούς.

Η γυναικεία ομάδα μπάσκετ του Αθηναϊκού δεν είναι πλούσια και ούτε πρόκειται να γίνει. Δεν έχει μεγάλη λαϊκή βάση πίσω της, ούτε έσοδα από εισιτήρια (λόγω της μικρής λαϊκής της βάσης) ή από τηλεοπτικά δικαιώματα. Όμως διαθέτει ανθρώπους που με προσωπικές θυσίες έφεραν μία μικρή τοπική ομάδα στην κορυφή της Ευρώπης.

Ο δήμαρχος Βύρωνα Νίκος Χαρδαλιάς, μέσα στις... σκοτούρες του για το Δήμο και τα προβλήματά του, μαζί με τους συνεργάτες του παρέδωσαν μαθήματα μάνατζμεντ μίας σύγχρονης ομάδας, που δεν βασίζεται στις ορέξεις ενός επενδυτή, ο οποίος σήμερα πληρώνει και αύριο μπορεί να πει πως βαρέθηκε και να αποχωρήσει. Βρήκαν εναλλακτικές πηγές χρηματοδότησης προχωρώντας σε συμφωνίες με δεκάδες χορηγούς, οργάνωσαν άψογα το σύλλογο και παρείχαν στον προπονητή και τα κορίτσια του όλες τις προϋποθέσεις για να φτάσουν στην επιτυχία. Πάντα βέβαια με προσωπικές θυσίες και χωρίς την υλική επιβράβευση ή την προβολή που θα άξιζαν οι κόποι τους.

Ο Τζώρτζης Δικαιουλάκος κατάφερε να δημιουργήσει μία ομάδα με εξαιρετικό ελληνικό κορμό, ο οποίος αποτελεί τη ραχοκοκαλιά της Εθνικής ομάδας, πολύ καλές ξένες, αλλά και αρκετές «μικρές» που σύντομα θα πάρουν τη σκυτάλη. Το κράμα που έχει δημιουργήσει παίζει σωστό και σύγχρονο μπάσκετ, πολύ καλύτερο από αυτό που επέτρεψαν να φανεί το άγχος και η νευρικότητα των αθλητριών του στον τελικό της Πέμπτης με τη Ναντέζντα. Πρόκειται για έναν άριστο γνώστη του αθλήματος και της μετεξέλιξής του μέσα στα χρόνια, που μετά από πολλά χρόνια ως δεύτερος προπονητής (υπήρξε συνεργάτης του Λευτέρη Σούμποτιτς στον Ολυμπιακό, του Γιώργου Καλαφατάκη στον Πανελλήνιο και του Κώστα Μίσσα στη Δάφνη, τον Πανιώνιο και πλέον στην Εθνική) ήρθε η ώρα να επιβραβευτεί ως πρώτος κι ενδεχομένως να «προαχθεί» στο ανδρικό μπάσκετ, αν φυσικά το θέλει και ο ίδιος.

Ομοίως και για τα κορίτσια του Αθηναϊκού. Καμία τους δεν θα λύσει το οικονομικό πρόβλημα της ζωής της παίζοντας μπάσκετ. Ενδεχομένως δε να κέρδιζαν πολύ περισσότερα χρήματα από ένα άλλο επάγγελμα. Σε μία κοινωνία που επιβραβεύει πλουσιοπάροχα την ελαφρότητα, που έχει γεμίσει με «wannabe» ηθοποιούς, μοντέλα, τραγουδίστριες, παρουσιάστριες και πορνοστάρ, όπου πολλά κορίτσια της ηλικίας τους ενδιαφέρονται αποκλειστικά για κουτσομπολιό, shopping, μπουζούκια ή clubbing και η μεγαλύτερη φιλόδοξα τους είναι να «τυλίξουν» έναν πλούσιο γαμπρό, η Τούλα, η Όλγα, η Πόλυ, η Λολίτα και οι υπόλοιπες κοπέλες απέδειξαν πως υπάρχει και αυτή η... Ελλάδα. Εκεί όπου η αγάπη, η επένδυση του χρόνου και οι προσωπικές θυσίες για αυτό που κάνεις, με μία λέξη το μεράκι, επιβραβεύονται.

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο chrobolis@yahoo.com