When the going gets tough…

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Ήρθε η ώρα που ξεχωρίζουν οι άνδρες από τα παιδιά, οι μεγάλοι παίκτες από τους μικρομεσαίους και οι σπουδαίες ομάδες από τις υπόλοιπες. Κοινώς ήρθε η ώρα για τα play-offs στο ΝΒΑ. Κι όπως πολύ εύστοχα λένε οι Αμερικανοί «...When the Going Gets Tough, the Tough Get Going».

Κλίβελαντ Καβαλίερς-Σικάγο Μπουλς: Απίθανο μοιάζει οι Μπουλς να αντισταθούν στον διψασμένο για τίποτε άλλο όσο ένα πρωτάθλημα Λεμπρόν Τζέιμς και την παρέα του. Οι Καβαλίερς εξασφάλισαν άνετα και νωρίς το απόλυτο πλεονέκτημα έδρας και είχαν την πολυτέλεια να δώσουν ανάσες σε βασικούς παίκτες οδεύοντας στην τελική ευθεία της κανονικής περιόδου. Ο «βασιλιάς» πλέον δεν είναι μόνος του, αλλά πλαισιώνεται από ένα εξαιρετικό supporting cast που τα μέλη του έχουν συμβιβαστεί με τους δεύτερους και τρίτους ρόλους τους: Σακίλ, Τζέιμισον και Μο Ουίλιαμς κατά πρώτο λόγο, αλλά και οι Γουέστ, Βαρεζάο, Ιλγκάουσκας, Χίκσον, Πάρκερ και Γκίμπσον κατά δεύτερο, συνθέτουν μία πλήρη ομάδα, που συν τοις άλλοις μετρά μόλις έξι ήττες φέτος στην έδρα της. Οι Μπουλς εξασφάλισαν την πρόκριση κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή (41-41) και παρά το βάρος της φανέλας τους δύσκολα θα προβάλουν σθεναρή αντίσταση στους «ιππότες». Το αναμφισβήτητο ταλέντο του Ντέρικ Ρόουζ δεν αρκεί για να υπερκαλύψει αδυναμίες όπως η έλλειψη ενός σέντερ που θα τα βάλει με τα θηρία του Κλίβελαντ.

Ορλάντο Μάτζικ-Σάρλοτ Μπόμπκατς: Η δεύτερη πιο συνεπής ομάδα του πρωταθλήματος είναι οι Μάτζικ (59-23). Παρά τις σημαντικές αλλαγές στο ρόστερ της, με κυριότερη την αποχώρηση του Χέντο Τούρκογλου, η ομάδα του Ορλάντο έκανε τις κατάλληλες κινήσεις και εμφανίζεται εξίσου αν όχι καλύτερη από την περσινή που έφτασε στους τελικούς του ΝΒΑ. Ο «σούπερμαν» Ντουάιτ Χάουαρντ είναι το σημείο αναφοράς των «μαγικών» και πλαισιώνεται από εξαιρετικούς φόργουορντ, τον Βινς Κάρτερ και τον Ρασάρντ Λιούις, αλλά και ικανότατους γκαρντ με πρώτο τον Τζαμίρ Νέλσον. Παράλληλα ο Σταν Βαν Γκάντι, που μπορεί να θυμίζει εμφανισιακά ιδιοκτήτη ταβέρνας αλλά είναι εξαιρετικός προπονητής, διαθέτει αρκετές αξιόπιστες επιλογές από τον πάγκο. Οι Μπόμπκατς (44-38) έκαναν ήδη τη δική τους υπέρβαση φτάνοντας στα play-offs για πρώτη φορά στη σύντομη ιστορία τους (ιδρύθηκαν το 2004) και θα περιοριστούν σε αυτό. Η αύρα του Μάικλ Τζόρνταν στην προεδρία και του κορυφαίου Λάρι Μπράουν στον πάγκο δεν αρκεί για να τους οδηγήσει παραπέρα. Η έλλειψη λύσεων από τον πάγκο και η παρουσία μόνο δύο παικτών που μπορούν να παίξουν το ρόλο του ηγέτη, του Τζέραλντ Ουάλας και του υπερ-ταλαντούχου αλλά ασταθούς και απρόβλεπτου Στίβεν Τζάκσον, βάζουν όρια στα όνειρα των «αγριόγατων».

Ατλάντα Χοκς-Μιλγουόκι Μπακς: Υπό άλλες συνθήκες θα μιλούσαμε για το πλέον ισορροπημένο ζευγάρι της Ανατολής, όμως η κακοδαιμονία των Μπακς δίνει τον πρώτο λόγο στους Χοκς, που επιπλέον έχουν και το πλεονέκτημα της έδρας. Τα «ελάφια» δέχτηκαν το πρώτο πλήγμα τον Ιανουάριο όταν έχασαν τον Μάικλ Ρεντ, ίσως τον καλύτερο σουτέρ του πρωταθλήματος, και παρότι κατάφεραν με εντυπωσιακή πορεία το τελευταίο τρίμηνο να φτάσουν στα play-offs, δύσκολα θα βρουν αντίδοτο στην απώλεια του βασικού τους σέντερ, Άντριου Μπόγκουτ. Τα «γεράκια» (53-29) φτάνουν υγιή και με την πιο αθλητική ομάδα του πρωταθλήματος στα play-offs, με τον Τζο Τζόνσον να αποτελεί σταθερά τον ηγέτη της ομάδας και τους υπόλοιπους να προσφέρουν θέαμα και ουσία. Όμως δεν πείθουν πως μπορούν να ξεπεράσουν τον περσινό εαυτό τους και να φτάσουν στους τελικούς της Ανατολής. Οι Μπακς (46-36) δεν διαθέτουν ούτε την πείρα, ούτε τις λύσεις, ούτε τον άνθρωπο που θα τους πάρει από το χέρι, συνεπώς η συμμετοχή τους στα play-offs μοιάζει να έχει ημερομηνία λήξης μέσα στις επόμενες δύο εβδομάδες.

Μπόστον Σέλτικς-Μαϊάμι Χιτ: Πρόκειται για το πιο αμφίρροπο ζευγάρι της Ανατολής. Οι Σέλτικς (50-32) δεν θυμίζουν σε τίποτα τη διψασμένη ομάδα που προ διετίας κατέκτησε πανάξια το πρωτάθλημα. Ο κορμός παραμένει ο ίδιος, η Αγία Τριάδα («Big Three» κατά τους Αμερικανούς) των Πολ Πιρς, Ρέι Άλεν και Κέβιν Γκαρνέτ παραμένει στη θέση της, αλλά η ομάδα της Βοστώνης δείχνει κουρασμένη και κορεσμένη. Αν η ενέργεια του πολυμήχανου Ρόντο σταθεί αρκετή να συμπαρασύρει τους υπόλοιπους και αν ο εγωισμός των σταρ της ομάδας, συμπεριλαμβανομένου και του μπαρουτοκαπνισμένου Ρασίντ Ουάλας, ξυπνήσει στα play-offs, είναι δύο ερωτήματα που θα απαντηθούν προσεχώς. Πάντως η ανάγκη για ανανέωση στο τέλος της περιόδου μοιάζει επιβεβλημένη. Οι Χιτ (47-35) στον αντίποδα ολοκλήρωσαν εντυπωσιακά την κανονική περίοδο. Ο Ντουέιν Ουέιντ θυμίζει και πάλι τον άνθρωπο που προ διετίας και κόντρα σε όλα τα προγνωστικά πήρε σχεδόν μόνος του το πρωτάθλημα με το Μαϊάμι, αλλά σε πολλά παιχνίδια μοιάζει απελπιστικά μόνος του, δίχως στηρίγματα από τους συμπαίκτες του ή τον πάγκο.

Λος Άντζελες Λέικερς-Οκλαχόμα Σίτι Θάντερ: Δίχως να εντυπωσιάσουν, αλλά και να δυσκολευτούν ιδιαίτερα, οι Λέικερς (57-25) τερμάτισαν πρώτοι στη Δύση. Ο Κόμπι Μπράιαντ στη διάρκεια της κανονικής περιόδου είχε εκλάμψεις, αλλά και αρκετές μέτριες εμφανίσεις, πράγμα φυσιολογικό αν αναλογιστεί κανείς πως αγωνίζεται σχεδόν ασταμάτητα την τελευταία διετία. Τα play-offs όμως είναι η ώρα των μεγάλων παικτών και ο Κόμπι Μπράιαντ είναι τέτοιος. Και όχι μόνος. Το δεύτερο βιολί της ομάδας Γκασόλ, ο υγιής Μπάινουμ, ο σκληρός Ρον Αρτέστ, ο εργάτης Όντομ και τα υπόλοιπα «παιδιά» του Φιλ Τζάκσον δικαιούνται να φέρουν τον τίτλο του φαβορί για να φτάσουν στους τελικούς μέσα από την «άγρια» Δύση. Η Θάντερ μάλλον έφτασε στο ταβάνι της και ίσως να είχε μεγαλύτερη τύχη αν τερμάτιζε έκτη ή έβδομη, θέσεις που έχασε στην ισοβαθμία με Μπλέιζερς και Σπερς. Το άστρο του κορυφαίου σκόρερ του πρωταθλήματος, Κέβιν Ντουράντ, έχει χρόνο μπροστά του για να λάμψει σε αυτό το επίπεδο. Όχι όμως απέναντι στον «γαλαξία» των Λέικερς.

Ντάλας Μάβερικς-Σαν Αντόνιο Σπερς: Σούπερ ντέρμπι διεξάγεται στο far west ανάμεσα σε δύο ομάδες του Τέξας. Οι Μάβερικς (55-27) επέδειξαν αξιοθαύμαστη και μάλλον πρωτοφανή για τα δεδομένα τους συνέπεια και σταθερότητα στην κανονική περίοδο. Ο Ντιρκ Νοβίτσκι δείχνει όχι απλώς διψασμένος, αλλά... λυσσασμένος για τον πρώτο του μεγάλο ομαδικό τίτλο βλέποντας τα χρόνια να περνούν και τον κίνδυνο να μπει στη λίστα με τους σούπερ σταρ που έμειναν με άδεια χέρια στην καριέρα τους να γίνεται όλο και πιο ορατός. Αυτή τη φορά ο Γερμανός δεν νιώθει μοναξιά. Πέραν του Κιντ, που επίσης αναζητεί τον πρώτο τίτλο στην καριέρα του στα 37 του χρόνια, ο τρελο-πρόεδρος της ομάδας, Μαρκ Κιούμπαν, σε συνεργασία με τον προπονητή Ρικ Καρλάιλ και τον τζένεραλ μάνατζερ Ντόνι Νέλσον πρόσθεσαν στο παζλ πολύτιμα κομμάτια όπως οι Μάριον, Μπάτλερ και Χέιγουντ. Όμως οι «Μαβς» είχαν την ατυχία να πέσουν πάνω στους Σπερς (50-32), που μπαίνουν με φόρα στα play-offs. Ο Μάνου Τζινόμπιλι έδειξε να αναγεννάται στο δεύτερο μισό της σεζόν, ίσως και από τη στιγμή που κέρδισε περισσότερα λεπτά στο παρκέ και πιο πολύ χρόνο με την μπάλα στα χέρια μετά τον τραυματισμό του (υγιούς πλέον) Τόνι Πάρκερ. Ο Τιμ Ντάνκαν έκανε εμφανώς οικονομία δυνάμεων στην κανονική περίοδο για να ανέβει στα δύσκολα, οι ρολίστες της ομάδας είναι αξιόλογοι, ο Γκρεγκ Πόποβιτς δεν χρειάζεται συστάσεις και τα «σπιρούνια» δείχνουν ικανά για την πρόκριση.

Φίνιξ Σανς-Πόρτλαντ Τρέιλ Μπλέιζερς: Η απόφαση των Σανς (54-28) να μην ενδώσει στις πιέσεις των Καβαλίερς για παραχώρηση του Στούντεμαϊρ τον Φεβρουάριο διατήρησε πολύ ανταγωνιστική την ομάδα της Αριζόνα. Το σήμα κατατεθέν της, γρήγορο μπάσκετ με υψηλή παραγωγικότητα στην επίθεση, αλλά και μεγάλο παθητικό στην άμυνα, έχει αποδειχτεί τα προηγούμενα χρόνια πως δεν μπορεί να την οδηγήσει ψηλά στα play-offs, όπου τα πράγματα... ζορίζουν. Ποιος όμως μπορεί να ξεγράψει από την υπόθεση τίτλο τον πυραυλοκίνητο Νας, τον δυναμίτη Στούντεμαϊρ και την παρέα τους; Οι Μπλέιζερς (50-32) θα είχαν βάσιμες ελπίδες πρόκρισης, ωστόσο το βαρόμετρο της ομάδας, Μπράντον Ρόι, τραυματίστηκε στο δεξί γόνατο προ πέντε ημερών και δεν θα αγωνιστεί στα play-offs, ενώ η ρακέτα έχει αδειάσει μετά τις απώλειες των Πρτσμπίλα και Όντεν νωρίτερα στη διάρκεια της περιόδου.

Ντένβερ Νάγκετς-Γιούτα Τζαζ: Κάθε πρόβλεψη είναι παρακινδυνευμένη. Οι δύο ομάδες τερμάτισαν με το ίδιο ρεκόρ (53-29) και ανάλογη αστάθεια, με πολλά limit up και πολλά limit down στην κανονική περίοδο. Η μονομαχία (δύο εκ) των κορυφαίων πλέι μέικερ του πρωταθλήματος, του Τσόνσεϊ Μπίλαπς με τον Ντερόν Ουίλιαμς, θα κρίνει πολλά. Το Ντένβερ, που έχει το δεύτερο καλύτερο εντός έδρας ρεκόρ (34-7), διαθέτει πληρότητα σε όλες τις θέσεις, εμπειρία και τις προσωπικότητες που μπορούν αποδεδειγμένα να το οδηγήσουν και φέτος τουλάχιστον ως τους τελικούς της Δύσης. Οι Τζαζ θα πρέπει να αποδείξουν πως διαθέτουν ανάλογα στοιχεία, αλλά καλούνται να μάθουν να κερδίζουν μεγάλα ματς μακριά από το «Delta Center» (21-20 φέτος).

* Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο chrobolis@yahoo.com