Απεριόριστος σεβασμός γι' αυτό τον κόσμο του Παναθηναϊκού

Του Διονύση Δεσύλλα

Αν κάποιος πιστεύει ότι ποδόσφαιρο είναι μόνο τα όσα γίνονται στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου ή μέσα στις ομάδες – εταιρείες, αλλά και στο πάρε – δώσε σε μια πανάκριβη αγορά στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο, τότε αγνοεί τη χαρά του… πραγματικού ποδοσφαίρου. Για την ακρίβεια, αγνοεί τα πάντα. Διότι, πώς να το κάνουμε. Ποδόσφαιρο χωρίς κόσμο, χωρίς φίλαθλο ή οπαδό, χωρίς πάθος, χωρίς έντονα συναισθήματα στην κερκίδα, χαρές, λύπες, δάκρυα, χαμόγελα και συνθήματα δεν υπάρχει. Το ένα παίρνει «αγκαλιά» το άλλο. Και απ’ αυτή την «αγκαλιά» δημιουργείται το μεγαλείο αυτού του σπορ, που δικαίως είναι το πιο λαοφιλές παγκοσμίως

Τα όσα ζήσαμε αυτό το τριήμερο στο Αμστερνταμ και στην αναμέτρηση του Παναθηναϊκού με τον Αγιαξ είναι πολλά. Αγωνιστικά και μη. Η ομάδα παρουσιάστηκε κατώτερη των προσδοκιών. Ήταν για πρώτη φορά φέτος σε εκτός έδρας ευρωπαϊκό παιχνίδι κακή και ακίνδυνη, δέχθηκε δυο γκολ από ατομικά λάθη (Στιλ, Χουλτ) και το κυριότερο έδειξε πάρα πολύ κακή νοοτροπία, στο θέμα της διαχείρισης του παιχνιδιού. Δεν είναι κακό να χάνεις, κανείς δεν ισχυρίστηκε ποτέ κάτι τέτοιο. Το θέμα είναι πώς χάνεις. Και ο κόσμος του Παναθηναϊκού που επισκέφθηκε την πρωτεύουσα της Ολλανδίας και βρέθηκε στο πλευρό της ομάδας περίμενε, τουλάχιστον, μια μαχητικότητα, ένα άλλο πνεύμα και έναν σεβασμό. Σεβασμό και στην ιστορία του συλλόγου και σε αυτούς που, παρά τις συνεχείς απογοητεύσεις, ήταν εκεί. Θαρρείς και η ομάδα τους κυνηγούσε κάποια πρόκριση.

Ηταν πραγματικά εντυπωσιακό αυτό που έγινε από τους φίλους του «τριφυλλιού» στο Αμστερνταμ Αρένα. Εξωπραγματικό, θα μπορούσε να πει κανείς. Στην Ελλάδα της κρίσης, με τα οικονομικά όλων να είναι στενά, με την απογοήτευση από την πορεία της ομάδας να είναι μεγάλη, και με τον Παναθηναϊκό να πηγαίνει στο ματς, ελπίζοντας απλά σε ένα ποδοσφαιρικό θαύμα για πρόκριση, πάνω από 3.500 φίλαθλοι ταξίδεψαν και «έγραψαν» ιστορία. Ναι, ναι, βραδιές όπως η 24η Νοεμβρίου του 2016 θα είναι ιστορική για τον Παναθηναϊκό και τον κόσμο του. Όχι για το 2-0 του Αγιαξ και την κάκκιστη απόδοση των παικτών του Αντρεά Στραματσόνι. Είπαμε, όμως: Ποδόσφαιρο δεν ήταν, δεν είναι και δεν θα είναι ποτέ, μόνο τα όσα συμβαίνουν από 22 ποδοσφαιριστές στο χορτάρι. Το αντίθετο…

Αν κάτι μένει από όλα όσα ζήσαμε στο Αμστερνταμ και γενικότερα απ’ όλα όσα ζούμε το τελευταίο διάστημα στην Παναθηναϊκή πραγματικότητα, είναι η απίστευτη στήριξη του κόσμου, παρά τις απανωτές απογοητεύσεις. Οφείλουμε όλοι μας και πάνω απ’ όλα η ίδια η ΠΑΕ Παναθηναϊκός να κάνουμε μια βαθιά υπόκλιση σεβασμού σε αυτούς τους ανθρώπους. Σ’ αυτούς τους ωραίους τύπους, που, όπως έλεγε και το σύνθημά τους, κάπου στα μέσα του δευτέρου ημιχρόνου στο Αμστερνταμ Αρένα κι ενώ το σκορ ήταν 2-0 υπέρ του Αγιαξ, κάθε μέρα αγαπούν πιο πολύ τον αγαπημένο τους Παναθηναϊκό. Respect από κάθε άποψη.

Ένα βίντεο από τον κεντρικό δρόμο του Αμστερνταμ, τον damrak, πριν από το παιχνίδι που «μαρτυρά» τα παραπάνω



Υ.Γ: Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά αν ο Αντρέα Στραματσόνι «παίζει το κεφάλι του» στη Νέα Σμύρνη. Ακούγεται λίγο υπερβολικό το παραπάνω. Το σίγουρο είναι ότι δεν απολαμβάνει, πλέον, τη στήριξη που είχε. Ο Ιταλός είναι υπό κρίση και ανάλογα με τα αποτελέσματα στο επόμενο διάστημα, θα κριθεί και η παραμονή του. Ο ίδιος, πάντως, δηλώνει αποφασισμένος να αλλάξει πράγματα…