Ολυμπιακός vs Παναθηναϊκός ή μηχανή vs ενστίκτου

Η διαφορά μεταξύ Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού τη δεδομένη χρονική στιγμή μοιάζει να είναι κάτι περισσότερο από τις δύο νίκες στην Ευρωλίγκα ή το προβάδισμα για το πλεονέκτημα έδρας στην Α1. Οι «ερυθρόλευκοι» έχουν εκκινήσει τη σεζόν με αρκετά μέτρα προβάδισμα έναντι των «πράσινων», για τους οποίους το πλέον ανησυχητικό στοιχείο (πλην της ήττας) είναι πως αυτό το χάντικαπ μοιάζει να έχει μειωθεί από ελάχιστα ως καθόλου έχοντας μπει πλέον στον Ιανουάριο και φτάνοντας στα μέσα της σεζόν.



Οι μεν (Ολυμπιακός) παρουσιάζονται ομάδα με περισσότερες σταθερές. Έχουν παγιωμένη-όχι φέτος, αλλά εδώ και χρόνια πλέον-φιλοσοφία, συγκεκριμένους αυτοματισμούς και περισσότερο από κάθε άλλη φορά την τελευταία τετραετία διακριτούς ρόλους, που όμως δεν απαγορεύουν σε ρολίστες να προάγονται σε πρωταγωνιστές και σε ηγέτες να υποτάσσονται στο συμφέρον της ομάδας. Ακόμη και σε μια βραδιά με μέτριους Σπανούλη-Γκριν και μάλλον κακούς Πρίντεζη-Λοτζέσκι, οι λύσεις βρέθηκαν. Κι αυτό γιατί ο Γιάννης Σφαιρόπουλος έχει κατορθώσει να παίρνει πράγματα από ΟΛΟΥΣ και σταδιακά να έχει πείσει κάθε παίκτη του πόσο πολύτιμος μπορεί να είναι ακόμη και με ελάχιστη συμμετοχή (έστω κι αν χρειάστηκε να τραβήξει αυτά, όπως του Γκριν και του Αγραβάνη). Συν τοις άλλοις, η διαδρομή ως τώρα τον βγάζει απόλυτα δικαιωμένο σε επιλογές όπως να μην αποκτηθεί τεσσάρι πίσω από τον Πρίντεζη (βρήκε χώρο και χρόνο να «λάμψει» σε νέα θέση ο Παπαπέτρου), να στηρίξει μέχρι εσχάτων τον Γιανγκ (μέχρι να θυμίσει ξανά τον προ τραυματισμού εαυτό του) και να φέρει τον Γουότερς (που δεν είναι Χάκετ, αλλά προσφέρει ουσιώδη πράγματα σε διαφορετικούς τομείς από τον Ιταλό).



Οι δε (Παναθηναϊκός) δίχως να υστερούν καθόλου σε ταλέντο και λύσεις, μοιάζουν ακόμη να πασχίζουν να μάθουν τι μπάσκετ θέλουν να παίξουν, ενώ μειονεκτούν σε χημεία, αυτοματισμούς και ρόλους. Ο Τσάβι Πασκουάλ φαίνεται πελαγωμένος στην προσπάθειά του να κάνει ταχύρρυθμα μαθήματα σε ένα ρόστερ που δεν στελέχωσε ο ίδιος και που αλλάζει διαρκώς από τη στιγμή που ανέλαβε, με συνέπεια αυτό το over-coaching να έχει αρνητικά αποτελέσματα. Παραδόξως στη χειρότερη βραδιά του, ο Καλάθης αποδείχτηκε πόσο πολύτιμος είναι για τον Παναθηναϊκό (αλλά και πόσο ανέτοιμος είναι να γίνει ολοκληρωμένος ηγέτης), καθώς μπλοκαρίστηκε και δεν υπήρχε συντεταγμένο εναλλακτικό σχέδιο δράσης. Είναι εντυπωσιακό ότι οι μοναδικές στοχευμένες επιθέσεις των «πράσινων» στο ντέρμπι ήταν το ποστάρισμα του Τζεντίλε στο ξεκίνημα, ωστόσο κι αυτό δεν απέφερε ουσία. Κατά τα άλλα, ο συνήθως αναρχοαυτόνομος Τζέιμς έμοιαζε άλλοτε μοναχικός καβαλάρης κι άλλοτε βασικός υπαίτιος για την «ακυβερνησία» στο παρκέ, ο δε Ρίβερς υποχρεώθηκε να βγει εκτός πλάνων και συστημάτων γιατί… δεν γινόταν αλλιώς. Με μπάσκετ αλάνας, ωστόσο, καμία ομάδα δεν σταδιοδρόμησε. Αυτή η νοοτροπία μπορεί να σου κερδίσει κάποια ματς, αλλά σε διάρκεια δεν βγάζει πουθενά.

Επί της ουσίας είδαμε στο παρκέ του ΣΕΦ μια άνιση κόντρα μεταξύ μηχανής και ενστίκτου. Και αυτή η μάχη είναι άνιση σε βάθος χρόνου. Η συζήτηση αυτή μοιάζει με αντίστροφη διαδρομή της ιστορίας των προηγούμενων ετών. Τότε που ο Παναθηναϊκός ήταν η καλοκουρδισμένη μηχανή, που άφηνε το λιγότερο δυνατό στην τύχη και το ένστικτο των σπουδαίων παικτών του, που διέθετε ισχυρό κορμό και έντονο ελληνικό στοιχείο, ενώ ο Ολυμπιακός ήταν η ομάδα με το πολύ πλούσιο ατομικό ταλέντο, αλλά την έλλειψη χημείας, «σταθερών» και προσανατολισμού.

Το τέλος της ημέρας βρίσκει τον Ολυμπιακό να πατά γερά στην τετράδα, αλλά διόλου εφησυχασμένο καθώς τα προηγούμενα παθήματα έχουν γίνει καλά μαθήματα και οι σερί νίκες επί του «αιωνίου» αντιπάλου δεν εξασφαλίζουν από τώρα κανέναν τίτλο. Ο δε Παναθηναϊκός οφείλει, επί της παρούσης να κοιτάζει περισσότερο πίσω του παρά μπροστά και δίχως καταστροφολογίες ή αφορισμούς (για κάποιους ο Καλάθης ξανάγινε… Στεφάνης και ο Μπουρούσης… ανήμπορος) να αντιληφθεί πως ζητούμενο δεν είναι το πλεονέκτημα έδρας αλλά να φτάσει σε ένα τέτοιο επίπεδο απόδοσης που να είναι ανταγωνιστικός στα play offs ακόμη και με μειονέκτημα έδρας.

Για αμφότερους, τα σπουδαία είναι μπροστά τους…

ΥΓ: Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος έχει τεράστια συμβολή στην πορεία του Ολυμπιακού. Δεν νοείται, ωστόσο, ο άνθρωπος που βγάζει τεράστια ψυχραιμία (και τη μεταφέρει και στους παίκτες του) στη διαχείριση μεγάλων αγώνων και ντέρμπι να αντιδρά άσχημα όταν δεν του αρέσει κάποια ερώτηση δημοσιογράφου.

Follow @ChristosRobolis