Attaboy… Ataman: Ο προπονητής της χρονιάς στην Ευρωλίγκα. Κι ας μην τα έκανε όλα σωστά

Το ταμείο γίνεται πάντα στο τέλος της σεζόν, ωστόσο τα βραβεία, τόσο στην Ευρωλίγκα όσο και στο ΝΒΑ, μοιράζονται στο τέλος της κανονικής περιόδου. Ανεξάρτητα από αυτό, ωστόσο, αλλά και όποια κι αν είναι η κατάληξη της σεζόν, ο Εργκίν Αταμάν αξίζει το βραβείο του προπονητή της χρονιάς στην Ευρωλίγκα. Όχι γιατί τα έκανε όλα σωστά ή επειδή απέφυγε τα λάθη, αλλά γιατί παρά τις όποιες ανορθογραφίες δικαιώθηκε πανηγυρικά εκ του αποτελέσματος μεταμορφώνοντας τον Παναθηναϊκό, που από τη 17η θέση εκτοξεύτηκε στη δεύτερη.

Η αυτοπεποίθηση που «πότισε» όλο τον οργανισμό

Αγωνιστικά είναι πολύ δύσκολο να σκαρφαλώσεις 15 ολόκληρες θέσεις και από δεύτερος από το τέλος να γίνεις δεύτερος… σκέτο. Πνευματικά όμως είναι σχεδόν αδύνατο να γίνει μια τέτοια μεταστροφή. Ο Παναθηναϊκός κατάφερε να γίνει από μια ομάδα που έβρισκε πολλούς τρόπους να χάνει, σε μια που έμαθε και πάλι να κερδίζει. Κι αυτό το οφείλει στην αυτοπεποίθηση που «μετάγγισε» σε όλο τον οργανισμό ο Εργκίν Αταμάν. Όταν στις 21 Νοεμβρίου, με την ομάδα του στο μόλις 5-4 εκείνος δήλωνε «κλείστε εισιτήρια για Βερολίνο, θα διεκδικήσουμε την Ευρωλίγκα», πολλοί τον χλεύασαν και τον χαρακτήρισαν από φαφλατά μέχρι αιθεροβάμονα. Ο Τούρκος όμως ήξερε τι έκανε…



Όχι, δεν έχει… κληρονομικό χάρισμα ή μαντικές ικανότητες, αλλά γνωρίζει καλά πως το παιχνίδι κερδίζεται πρώτα στο μυαλό και μετά στο παρκέ. Όπως το 2022 δήλωνε «θα πάρουμε την Ευρωλίγκα» με την Εφές έκτη στην κανονική περίοδο και το έκανε. Ασφαλώς, δεν θα του… βγαίνει πάντα, αφού και πέρσι έκανε ανάλογες προγραμματικές δηλώσεις αλλά η τουρκική ομάδα δεν έφτασε ούτε στα playoffs. Όμως είναι προφανές πως ο Αταμάν δεν το παίζει προφήτης και απλώς χρησιμοποιεί αυτά τα mind games για να γιγαντώσει την πίστη της ομάδας του στις δυνατότητές της. Έστω κι αν ενίοτε μπορεί να καλλιεργήσει υπερβολικές προσδοκίες προς το αδηφάγο φίλαθλο κοινό.

Μια αμυντική μηχανή χωρίς… εξολοθρευτές

Βλέποντας το παζλ του ρόστερ να συμπληρώνεται το καλοκαίρι, όλοι προεξοφλούσαν πως θα δούμε έναν Παναθηναϊκό με πολλή ποιότητα στην επίθεση αλλά αρκετά προβληματικό στα μετόπισθεν. Άλλωστε κανένας από τους παίκτες που αποκτήθηκαν δεν έφερε την ετικέτα του αμυντικού εξολοθρευτή, αλλά απεναντίας οι περισσότεροι θεωρούνταν από μέτριοι ως κακοί αμυντικοί. Κι όμως, από αυτά τα υλικά ο Εργκίν Αταμάν κατόρθωσε να δημιουργήσει μια εξαιρετικά αποτελεσματική άμυνα, δεύτερη καλύτερη της Ευρωλίγκας βάσει του πιο ασφαλούς δείκτη των πόντων σε βάρος της ανά 100 κατοχές.

Ο Τούρκος μετέτρεψε τον Γκραντ στα 31 του στον… Γουόκαπ του Παναθηναϊκού, φρόντισε να θωρακίσει τη ρακέτα του παρότι δεν διαθέτει κάποιο «σκιάχτρο» τύπου Ταβάρες ή Φαλ και κατάφερε να κάνει Σλούκα και Γκριγκόνις από αμυντικούς αδύναμους κρίκους σε πολύτιμα κομμάτια της αλυσίδας. Δημιούργησε μια εξαιρετική ομαδική αμυντική λειτουργία, με ανεπτυγμένο αίσθημα της ατομικής αλλά και συλλογικής υπευθυνότητας. Κάπως έτσι, ο Παναθηναϊκός έφτασε στη δεύτερη θέση της regular season έχοντας ως αφετηρία και βάση την άμυνα και όχι την πληθώρα ποιότητας στην επίθεση.

Ελευθερία έκφρασης στο ταλέντο

Ο Εργκίν Αταμάν δεν είναι ο προπονητής με… πολύτομο playbook όπως ο Πασκουάλ, αδιαπραγμάτευτες αρχές ομαδικού παιχνιδιού όπως ο Μπαρτζώκας, ξεσκόνισμα κάθε πτυχής του αντιπάλου όπως ο Ιτούδης, ξεκάθαρη στόχευση όπως ο Γιασικεβίτσιους ή προπονητικά τρικ όπως ο Ομπράντοβιτς. Ο Τούρκος προπονητής έχει ίσως το απλούστερο επιθετικό σχέδιο μεταξύ των προπονητών κορυφαίου επιπέδου στην Ευρωλίγκα, καθώς δίνει ελευθερία στο ταλέντο των παικτών του και βασίζεται σε διαδοχικά πικ εν ρολ ή στην ικανότητα στο ένας εναντίον ενός.

Η αλήθεια είναι πως ο Παναθηναϊκός συχνά μέσα στη σεζόν δεν… θάμπωσε με το επιθετικό του παιχνίδι, αφού ήταν κάτω από τη μέση του στατιστικού πίνακα σε δείκτες όπως οι πόντοι ανά 100 κατοχές ή οι πόντοι από ασίστ. Όμως δεν πρόκειται για κάποια αποτυχία του συστήματος, αλλά μάλλον για συνειδητή επιλογή του Αταμάν, ο οποίος ανέκαθεν βασιζόταν στις ελευθερίες που έδινε στο ταλέντο των παικτών του να εκφραστεί, ενώ παράλληλα πολύ λογικά δεν περίμενε από ένα ρόστερ με 12 καινούριους παίκτες να παράξει ένα πλήρως λειτουργικό κι αποτελεσματικό ομαδικό παιχνίδι στην επίθεση.

Έκανε λάθη, αλλά πέτυχε παρ' όλα αυτά

Ασφαλώς ο Εργκίν Αταμάν δεν τα έκανε όλα σωστά. Έκανε και κάνει λάθη, όπως και κάθε άνθρωπος, εν προκειμένω προπονητής, που καλείται να πάρει… χιλιάδες αποφάσεις και καθεμία εξ αυτών μπαίνει στο μικροσκόπιο όλων. Φυσικά και υπήρξαν αστοχίες στον σχεδιασμό. Ο Γκάι αποδείχτηκε περιττός, ο Μπαλτσερόφσκι δείχνει πως για την ώρα δεν μπορεί να σταθεί στο υψηλό επίπεδο ούτε ως δεύτερος σέντερ, ενώ ο Βιλντόσα και ο Χουάντσο δεν έχουν προσφέρει ούτε κατά προσέγγιση όσα προσδοκούσε από αυτούς, με ευθύνη όχι μόνο δική τους αλλά και του προπονητή. Αντίστοιχα, Μωραΐτης, Καλαϊτζάκης, πιθανώς και ο ξεχασμένος Μαντζούκας, πήραν πολύ λιγότερες ευκαιρίες από ό,τι άξιζαν. Κι όμως, παρότι σχεδόν το μισό ρόστερ δεν πρόσφερε ή… παραγκωνίστηκε, για τον έναν ή τον άλλο λόγο, ο Αταμάν κατάφερε με ένα ροτέισον… δεκαετίας 1980 να φέρει αυτά τα αποτελέσματα.



Ο Τούρκος επικρίθηκε, δικαίως τις περισσότερες φορές, για τη λιγοστή υπομονή απέναντι σε συγκεκριμένους παίκτες και τη δημόσια… διαπόμπευση σε όσους δεν ανταποκρίνονται στα θέλω του, με τελευταίο «θύμα» τον Βιλντόσα. Το ερώτημα «δεν αποδίδουν επειδή δεν τους δείχνει εμπιστοσύνη ο προπονητής ή ο προπονητής δεν τους δείχνει εμπιστοσύνη επειδή δεν αποδίδουν;», μοιάζει λίγο με το «η κότα έκανε το αβγό ή το αβγό την κότα».

Η ουσία είναι πως ο Αταμάν αγαπά περισσότερο από τους παίκτες του τη νίκη και είναι αποφασισμένος να πορευτεί με αυτούς που μπορούν να του την εξασφαλίσουν και ουδόλως διατεθειμένος να ρισκάρει περιμένοντας ορισμένους να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του και την περίσταση. Όμως ο φετινός Παναθηναϊκός, με όσα πέρασε τα τελευταία χρόνια, δεν έχει ανάγκη από παίκτες που θα νιώθουν καλά με τον ρόλο ή τον χρόνο τους, αλλά από μια ομάδα που θα κερδίζει. Κι ο Τούρκος προπονητής-με τα καλά και τα στραβά του-αποδεδειγμένα ξέρει τη συνταγή και φέρνει τα απαιτούμενα αποτελέσματα. Έστω κι αν στη διαδρομή κάποιοι παίκτες μπορεί να εξουθενώνονται και άλλοι να απογοητεύονται.

Όπως θα έλεγαν και οι αγγλομαθείς, «Attaboy, Ataman». Δηλαδή, σε ελεύθερη μετάφραση, «Μπράβο, Αταμάν! Συνέχισε έτσι!».

ΥΓ: Ο Γιώργος Μπαρτζώκας, πανάξια προπονητής της χρονιάς την προηγούμενη διετία, θα μπορούσε κάλλιστα φέτος να είναι… runner up. Κι αυτός με τα λάθη του μεν, αλλά διατήρησε τον Ολυμπιακό στην elite παρά την αποχώρηση των δύο πιο σημαντικών παικτών της επίθεσης της ομάδας του και παρά τις αρκετές ατυχίες με τραυματισμούς.