Η ανατριχιαστική εξομολόγηση του Μπαρτζάλι για τον Ντελ Πιέρο και τη σχέση του με τη Juve!

Μπορεί να μην εντάχθηκε από παιδί στις ακαδημίες της Γιουβέντους, μπορεί να μην φόρεσε την «μπιανκονέρα» από μικρός και να έγινε κάτοικος Τορίνο έχοντας κλείσει τα τριάντα, ο Αντρέα Μπαρτζάλι ωστόσο προκαλεί ρίγη με την εξομολόγησή του για την αγάπη που αισθάνεται για την «Μεγάλη Κυρία».

Ένας παίκτης ίσως υποτιμημένος, καθώς ποτέ δεν απασχόλησε τα Μέσα και δεν εκφράστηκε στο πρόσωπό του η αδυναμία των οπαδών όπως στον Μπονούτσι, ο οποίος όμως εξελίχθηκε όπως λένε οι ασπρόμαυροι «tifosi» σε προδότη. Ούτε καν ένιωσε ποτέ την αναγνώριση που απολαμβάνει ο Τζόρτζο Κιελίνι.

Ο «Μπάρτζα» ωστόσο είναι ένας πιστός στρατιώτης της Γιουβέντους, έχοντας συνδέσει το όνομά του με την ιστορία της «Vecchia Signiora», καθώς αποτελεί μέλος του ρόστερ που έχει καταφέρει έξι διαδοχικά scudetti, τρία συνεχόμενα κύπελλα και φυσικά ισάριθμα σερί νταμπλ, με τις συγκεκριμένες επιδόσεις, σε κάθε κατηγορία ξεχωριστά, να αποτελούν ρεκόρ στην ιστορία του calcio.

Τι κι αν χρειάστηκε να ωριμάσει πρώτα αγωνιζόμενος δύο χρόνια με τη φανέλα της Άσκολι, στη συνέχεια ένα χρόνο με την Κιέβο Βερόνα και ακολούθως τέσσερις σεζόν με τη Παλέρμο; Τι κι αν τα τρία χρόνια που ακολούθησαν στη Βόλφσμπουργκ, αν και μέτρησε συνολικά 75 παρουσίες στη Bundesliga, τον έκαναν να θέλει να κρεμάσει τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια;

Ο Αντρέα Μπαρτζάλι έφτασε στη Γιουβέντους, μετά από κάλεσμα του «Μέγα Αλέξανδρου» των «μπιανκονέρι», Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο, έχοντας κλείσει τα τριάντα και για όσα έζησε αισθάνεται απεριόριστη ευγνωμοσύνη.

Ο ίδιος, με επιστολή του, εξιστορεί το πώς έγινε μέλος του ρόστερ της «καλύτερης ομάδας» όπως χαρακτηρίζει τη Γιουβέντους, υποκλίνεται στον Ντελ Πιέρο και φανερώνει την αγάπη του για τον σύλλογο:

«Η πιο δύσκολη περίοδος της ζωής μου ήταν όταν βρισκόμουν μακριά από το σπίτι μου. Στο Παλέρμο ήμουν καλά. Ο Λίπι με ήθελε ως τρίτη επιλογή για το Μουντιάλ και στη συνέχεια ήρθε η Βόλφσμπουργκ, μια εξαιρετική ομάδα, ένα περιβάλλον λίγο δύσκολο. Στα 30 μου αισθανόμουν ένας ποδοσφαιριστής τελειωμένος, δεν είχα πλέον ερεθίσματα και αμυνόμουν ελάχιστα. Ήταν το 2011, βράδυ, σε δείπνο με μερικούς φίλους. Το τηλέφωνο μου χτυπάει αρκετές φορές, δεν απαντάω ποτέ διότι πιστεύω πως θα ήταν κάποιος από τη Βόλφσμουργκ, δεν είχα την νοοτροπία για να ακούσω κανέναν. Επιστρέφω στο σπίτι στις δέκα, κοιτάω ποιος είναι και ανακαλύπτω το νούμερο του Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο. Τον ξανακαλώ: «Άλεξ, σε ενοχλώ»; «Όχι Μπάρτζα, σε κάλεσα για να σου ζητήσω κάτι. Πως είσαι από πλευράς φυσικής κατάστασης»; «Όχι όπως όταν γίναμε πρωταθλητές». Γέλασε και στη συνέχεια μου ανέλυσε το σχέδιό του: «H Γιουβέντους μου ζήτησε να της προτείνω έναν αμυντικό για να έρθει εδώ και έδωσα το όνομά σου. Πρέπει να πάρεις το πρώτο αεροπλάνο και να έρθεις εδώ, χρειάζεται η εμπειρία σου». Στο πρώτο λεπτό έμεινα χωρίς να πω λέξη. Παρακολουθούσα τον Ντελ Πιέρο να «καταστρέφει» τον κόσμο όταν ήμουν μικρός, να τον ακούω από το τηλέφωνο ήταν ένα τεράστιο συναίσθημα. «Δεν μπορώ Άλεξ, ίσως αποσυρθώ» «Τι; Θέλεις να αποσυρθείς; Έχασες το μυαλό σου; Κουνήσου διότι στο Τορίνο πρέπει να αναγεννηθούμε και ένας ηγέτης στην άμυνα όπως εσύ χρειάζεται». «Μα είμαι 30 ετών και δεν έχω καμία όρεξη για να παίζω». «Στα 30 σου έχεις επιθυμία να κάνεις αξιοπρεπείς σεζόν, έλα στη Γιουβέντους». Δεν ευχαρίστησα ποτέ αρκετά τον Ντελ Πιέρο που έδωσε ένα νόημα στην καριέρα μου. Τα χρόνια με τη Γιουβέντους έχουν υπάρξει τα καλύτερα της καριέρας μου, έπαιξα σπουδαία παιχνίδια και δεν υπάρχει καλύτερη ομάδα. Μιλάτε για τη Ρεάλ, την Μπαρτσελόνα.. Η Γιουβέντους είναι μοναδική και κανείς δεν φαίνεται να το καταλαβαίνει. Η Φιορεντίνα προσπάθησε να με αποκτήσει προσφέροντάς μου 400 χιλιάδες ευρώ περισσότερα το χρόνο και απέρριψα την πρόταση. Η καριέρα μου είναι αφιερωμένη σε αυτή την ομάδα». Αντρέα Μπαρτζάλι.

Μπορεί να ζούμε σε εποχές άγριου ποδοσφαιρικού καπιταλισμού και ο ρομαντισμός να χάνεται καθημερινά, ο «βασιλιάς των σπόρ» ωστόσο αντιστέκεται σθεναρά. Για κάθε Νεϊμάρ θα ιστορία θα γράφει για ένα Τότι και για κάθε Μπονούτσι πάντα θα υπάρχει ένας Μπαρτζάλι.

Δημήτρης Λιαργκόβας