Τα ματς που καταφέρνουν να σε κρατούν καθηλωμένο

Ποιος θα κερδίσει το ντέρμπι; Ο πιο τυχερός, ο πιο ικανός, ο πιο ψύχραιμος, ο πιο ευνοημένος. Βάλτε όποια απάντηση θέλετε. Μπορεί και το «ο πιο φορμαρισμένος». Ενίοτε και ο καλύτερος. Τη δεδομένη στιγμή δηλαδή.

Σχεδόν ποτέ όμως σε παιχνίδια Παναθηναϊκού - Ολυμπιακού δεν ισχύει αυτό που λένε κάποιοι λογική. Γιατί, αν αυτή υπάρχει, καταργείται πάνω στο χορτάρι από αυτό που «βγάζουν» οι αντίπαλοι. Από αυτό που εκπέμπουν προς το κοινό. Η έδρα πάντα έπαιζε ρόλο, ειδικά αν μιλάμε για Καραϊσκάκη ή Λεωφόρο Αλεξάνδρας, αλλά στο ΟΑΚΑ τα πράγματα αλλάζουν. Εκείνο που δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανείς είναι η φόρα με την οποία μπαίνουν οι ομάδες. Ο Ολυμπιακός δείχνει λίγο «μαγκωμένος» ενώ αντίθετα μέσα σε μία εβδομάδα ο ΠΑΟ άλλαξε ψυχολογία με τη νίκη στη Νέα Σμύρνη και τη θριαμβευτική επικράτηση στη Βρέμη. Δεν θέλει ποτέ πολύ για να αλλάξουν τα κόζα και όσον αφορά αυτό δεν χρειάζεται να πάει κανείς μόνο σε αναμετρήσεις των «αιωνίων» για να βρει ενισχυτικά παραδείγματα. Στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος η ΑΕΚ πήγαινε με την ουρά στα σκέλια στο ντέρμπι με τον ΠΑΟ, ο οποίος μόλις είχε μπει στους ομίλους και θυμάστε τι συνέβη.

Το σίγουρο είναι ότι οι αντίπαλοι έχουν τη δυνατότητα να κάνουν το κοινό να απολαύσει ένα καλό ματς. Μιλάμε για αυτούς φυσικά που ενδιαφέρονται για το ποδόσφαιρο ως θέαμα και όχι για τους φανατικούς οι οποίοι νίκη θέλουν και αδιαφορούν για το πώς θα έρθει. Η ποιότητα και των δύο ομάδων με παίκτες που ξέρουν μπάλα και έχουν την ικανότητα να κάνουν κάτι διαφορετικό εγγυάται για να γίνει ένα γρήγορο ματς. «Κλειδί» θα είναι το κέντρο, όπως σε όλα τα ανάλογα παιχνίδια, με τον Παναθηναϊκό να έχει το δίλημμα αν θα αγωνιστεί με τρία αμυντικά χαφ και πάλι από τα οποία ίσως ένα να παίξει μαν του μαν. Ο Αντζας θα είναι μία σημαντική απώλεια και θα έχει σημασία για τον Βαλβέρδε τι τελικά θα επιλέξει για την επίθεση. Ενα μόνο κυνηγό (Ντιόγο) στην κορυφή, με τον Μπελούτσι να συνεπικουρεί ή δύο κανονικούς φορ με την ταυτόχρονη παρουσία του Κοβάσεβιτς δίπλα στον Βραζιλιάνο; Επίσης ο Τεν Κάτε καλείται να διαλέξει αν θα κάνει πολλές αλλαγές στην ενδεκάδα του, κάτι που στα τελευταία ματς σταμάτησε με εμφανές κέρδος.

Οποιος με ρωτάει ποιος θα νικήσει, νομίζει ότι υπεκφεύγω όταν λέω πως όλα είναι ανοιχτά. Αυτά τα ματς συνήθως δείχνουν από μακριά για ισόπαλα, αλλά η αλήθεια είναι ότι αρκεί ένα λάθος για να αλλάξουν όλα. Αγωνιστικά την τελευταία εβδομάδα ο Παναθηναϊκός δείχνει να βρίσκει τα πατήματά του ενώ αντίθετα μακριά από τον Πειραιά ο Ολυμπιακός του Βαλβέρδε έχει όλα τα περσινά συμπτώματα στην Ελλάδα, όπου θυμίζω πως, παρά τις νίκες του στην Ευρώπη, νίκησε στον δεύτερο γύρο τον Ατρόμητο για πρώτη φορά. Φέτος έχει καταφέρει να νικήσει μόνο στην Ξάνθη σε ένα ματς που όπως πήγαινε η ροή του δεν αποκλειόταν να μην τα κατάφερνε αν δεν μιλούσε η κλάση του Ντιόγο. Οι πέντε βαθμοί που έχει «μαξιλάρι» στη βαθμολογία από τον ΠΑΟ τού δίνουν το δικαίωμα να θεωρήσει σαν νίκη την ισοπαλία ενώ πιθανή επικράτησή του θα σημαίνει μισό πρωτάθλημα! Αν όμως χάσει, παρ' ότι ακόμα θα έχει διαφορά δύο πόντων από τον ΠΑΟ, τα προβλήματα θα βγουν στην επιφάνεια. Ο,τι και να συμβεί πάντως, είναι ένα ματς από αυτά που σε κρατάνε καθηλωμένο, κάτι σπάνιο στο φτωχό τοπίο της ελληνικής Σούπερ Λίγκας.

Ομορφαίνοντας τις βραδιές μας
Ηθελα να ασχοληθώ με την περίπτωση του Ντελ Πιέρο, αλλά με πρόλαβε με το συγκλονιστικό χτεσινό κείμενό του ο Αντώνης Καρπετόπουλος. Μέσα σε 1.000 λέξεις κατάφερε να «αιχμαλωτίσει» τη μοναδικότητα ενός ποδοσφαιριστή, ο οποίος χαράζει στιγμές στη μνήμη. Αδιάφορο αν αυτά που έχει κάνει αλλάζουν τελικά τη ροή της ιστορίας, τα θυμάσαι διότι είναι ξεχωριστά. Το τακουνάκι του για παράδειγμα στον τελικό του 1997 στο Μόναχο δεν βοήθησε τη Γιουβέντους να γλιτώσει την ήττα από την Ντόρτμουντ. Ομόρφυνε όμως τη βραδιά όλων μας. Και το κατάφερε σε μία καριέρα που κάποτε θα προσπαθείς να αναλύσεις τι σημαντικό είχε και ίσως να μη βρίσκεις. Γιατί πραγματικά αν κάνεις μία λίστα με τους μεγαλύτερους Ιταλούς παίκτες όλων των εποχών, θα μπει πίσω από τον Ριβέρα, τον Μπάτζιο, τον Ματσόλα, τον Μεάτσα, τον Πιόλα, τον Ρίβα, τον Μπέτεγκα και τον Μαντσίνι.

Ισως σε σειρά να πάει πίσω και από αμυντικούς (Μαλντίνι, Σιρέα, Μπαρέζι), οι οποίοι κατέκτησαν τίτλους ή είχαν σημαντική συμβολή στο πώς οι ομάδες τους έφτασαν ψηλά. Ομως ο Ντελ Πιέρο όπως και μερικοί άλλοι αδικημένοι αρτίστες (π.χ. ο Αντονιόνι, ο Καούζιο και ο Μπρούνο Κόντι) δεν αποτιμώνται ποδοσφαιρικά μόνο με τίτλους, αλλά με εικόνες. Για τις μοναδικές στιγμές που ήξεραν να χαρίζουν. Από το χτεσινό κείμενο του Αντώνη κρατάω ακόμη κάτι: «Αν σήμερα κάποιος μπορεί να υποστηρίζει τη Γιούβε, μία ομάδα που υποβιβάστηκε στη Β' Εθνική γιατί οι παράγοντές της έκαναν ό,τι γούσταραν παρασκηνιακά, είναι γιατί υπάρχει σε αυτή ο Αλεξ ντελ Πιέρο: αυτός υπήρξε το φως στο μεγάλο σκοτάδι -όταν αποφάσισε να μείνει για να παίξει μαζί της στη Β' Εθνική, όταν ανέβηκε τον Γολγοθά τής τιμωρίας της ήταν γιατί ήθελε να θυμίσει σε όλους ότι η Γιούβε δεν είναι η ομάδα του Μότζι, αλλά η ομάδα του Ντελ Πιέρο. Και είναι τρία χρόνια τώρα οι δικές του «μαγείες» ο λόγος για να την παρακολουθείς. Με τις εμφανίσεις του δεν την αθωώνει, την εξιλεώνει». Το προσυπογράφω απόλυτα.