O «Ντρογκμπά» πουλάει Louis Vouitton…

Βγήκα από το μπάνιο φορώντας το μαλακό μπουρνούζι που μύριζε έντονα «άρωμα αιγαίου» από το μαλακτικό που χρησιμοποιούσε η γιαγιά μου. Τίναξα τα μαλλιά μου να φύγουν τα νερά και άρχισα να στρώνω τα καθαρά σεντόνια στο κρεβάτι. Έβαλα τις πιτζάμες μου και ξάπλωσα. Επαναλαμβανόμενες κινήσεις συνήθειας. Άρχισα να σκέφτομαι τις δουλειές που είχα να κάνω την επομένη. Δουλειά, σουπερ μάρκετ, δώρα, φαγητό με τους φίλους μου και μετά ποτό.

Αυτή θα μπορούσε να είναι σχεδόν μια καθημερινότητα των περισσότερων από εμάς, από εσάς. Μια ζωή ήρεμη σε ένα εξατομικευμένο «κουτί», επανδρωμένο και αδιαπέραστο από οτιδήποτε θα μπορούσε να «σπάσει» τον όμορφο γυάλινο κόσμο του καθενός.

Όσο εγώ παλεύω κάθε βράδυ με τις φοβίες μου, καβάλα στο ροζ συννεφάκι, άλλοι παλεύουν για την ελευθερία τους, ενίοτε και για την επιβίωση τους. Η εμπορία ανθρώπων για τους περισσότερους είναι κάτι μακρινό, γεγονός παλαιότερων εποχών ή κάτι που συμβαίνει μόνο σε τριτοκοσμικές χώρες. Κι όμως… Από το κέντρο της Αθήνας ως τις απομακρυσμένες περιοχές της επαρχίας το trafficking ανθεί. Εξαναγκασμένη πορνεία και εργασία, διακίνηση οργάνων συμβαίνουν δίπλα μας, μπροστά μας.

Η σωματεμπορία αγγίζει όλα τα φάσματα. Ακόμα κι αυτό του ποδοσφαίρου. Ο τύπος που πουλάει τις μούφα Louis Vouitton στο Μοναστηράκι πιθανότατα να έφτασε στην Αθήνα ως ο νέος Ντιντιέ Ντρογκμπά.

Στην πρωτεύουσα της Γκάνας, την Άκρα, εκτιμάται ότι λειτουργούν πάνω από 500 παράνομες ακαδημίες. Χιλιάδες ακόμα υπάρχουν κατά μήκος της χώρας. Οι περισσότερες δεν διαθέτουν τις στοιχειώδεις υποδομές. Τα ονόματα που επιλέγουν έχουν συχνά βιβλικές καταβολές όπως «Γιοί του Μωυσή» ή «Λάτρεις του Χριστού». Η δε πλειοψηφία αυτών των «ακαδημιών» διοικούνται από ντόπιους άνδρες με περιορισμένη γνώση επί του ποδοσφαίρου που όμως συστήνονται ως πρώην παίκτες, χωρίς όμως να μπορούν να πιστοποιήσουν την «καριέρα» τους. Σκοπός τους να βρουν τον επόμενο Μίκαελ Εσιέν. Το επόμενο «μαύρο» διαμάντι τους.
Η διαδικασία που ακολουθείται είναι απλή. Οι «προπονητές» είτε αγοράζουν τα παιδιά από τις οικογένειες τους, ελπίζοντας να βγάλουν χιλιάδες δολάρια πουλώντας τα σε μεγάλους συλλόγους της Ευρώπης, είτε απαλλάσσουν τους φτωχούς και πολύτεκνους γονείς από ένα στόμα ακόμα αναλαμβάνοντας την πλήρη ευθύνη για την «ανατροφή» του μικρού ταλέντου ή ακόμα δέχονται κοσμήματα για τις υπηρεσίες που παρέχουν.

Κάποιους από τους μικρούς ποδοσφαιριστές είναι τυχεροί. Οι σκάουτερς τους ανακαλύπτουν και τους ζητούν για δοκιμή στο Παρίσι, στο Άμστερνταμ και σε άλλες πόλεις. Κάποιοι άλλοι δεν έχουν την ίδια τύχη . Το ταξίδι τους στο όνειρο και την ευκαιρία γίνεται παράνομα. Με βάρκες, από τις δυτικές ακτές της Αφρικής, πηγαίνουν ως τις Κανάριες Νήσους και από εκεί στην Ισπανία. Πριν περίπου δύο χρόνια μια τράτα με 130 παιδιά από την Αφρική εγκαταλείφθηκε στην Τενερίφη από τον καπετάνιο. Όταν τους βρήκαν κάποιοι είχαν υποθερμία και ήταν αφυδατωμένοι. Από αυτούς 15 έφηβοι πίστευαν πως ήταν «καθοδόν» για να αγωνιστούν για τη Μαρσέιγ και τη Ρεάλ Μαδρίτης.

Ενδεικτικό της επιθυμίας των νεαρών Αφρικανών να γίνουν επαγγελματίες ποδοσφαιριστές, είναι ο αριθμός των συμμετεχόντων στην «Aspire» (Ακαδημία του Κατάρ). Σε δοκιμές που έγιναν πέρυσι, 750.000 παιδιά από τη Γκάνα, την Κένυα, τη Νιγηρία, τη Νότιο Αφρική αλλά και άλλες χώρες της «μαύρης» ηπείρου, έλαβαν μέρος με στόχο να διεκδικήσουν μία από τις 23 θέσεις στην Ακαδημία!
Για τις οικογένειες των παιδιών, δεν υπάρχει μεγαλύτερη καταξίωση και οικονομική ανταμοιβή από την ποδοσφαιρική επιτυχία στην Ευρώπη. Συγκεκριμένα η Γκάνα, για τα δεδομένα της Δυτικής Αφρικής, τα πάει αρκετά καλά. Υπάρχει σταθερή ανάπτυξη της οικονομίας, δημοκρατικό πολίτευμα και στήριξη από τις … Μεγάλες Δυνάμεις. Παρόλα αυτά η φτώχια υφίσταται. Το ένα τρίτο του πληθυσμού της ζει με λιγότερο από ένα ευρώ την ημέρα, ο μέσος όρος θνησιμότητας είναι τα 60 χρόνια, και βασικές ανάγκες όπως το φως και το νερό κάθε άλλο παρά δεδομένα είναι. Για τους γονείς αυτών των αγοριών, η ιδέα του να πετύχει το βλαστάρι τους στο χώρο του ποδοσφαίρου είναι «πειρασμός», τέτοιος μάλιστα που αξίζει να ρισκάρουν τη μόρφωση του.

Το 2007, ο πρόεδρος της FIFA, Σεπ Μπλάτερ, κατηγόρησε μεγάλους Ευρωπαϊκούς συλλόγους για απαράδεκτη συμπεριφορά εμπλέκοντας τους σε «κοινωνικό και οικονομικό βιασμό» εις το όνομα του… ταλέντου

Ο πρώην παίκτης της Λοκομοτίβ Μόσχας και διεθνής με το Καμερούν, Αντρέ Μπικέι, εξομολογείται τη δική του ιστορία: «Δεν πήγα ποτέ σε κάποια ακαδημία. Έπαιζα μπάλα στο σχολείο και σε αλάνες κοντά στο σπίτι μου. Έπαιζα σε μια ομάδα τρίτης κατηγορίας και μόνο όταν με επέλεξαν να παίξω για την ομάδα των Κ-17 της χώρας μου άρχισα να παίρνω το ποδόσφαιρο στα σοβαρά. Κατά τη διάρκεια της διοργάνωσης, στην Ιταλία ο μάνατζερ της Εσπανιόλ με ζήτησε για δοκιμή. Τώρα; Έχω παίξει σε Ισπανία, Πορτογαλία, Μόσχα και Αγγλία.

Είναι πολλές οι ομάδες που πηγαίνουν στην Αφρική για να δουν αγόρια με προοπτική να τα εντάξουν στους συλλόγους τους. Παλιότερα ήταν μόνο μερικοί ποδοσφαιριστές, αλλά πλέον κάθε χρόνο πολλά παιδιά από το Καμερούν έρχονται για δοκιμές στην Ευρώπη.
Πολλοί νεαροί παίκτες στο Παρίσι δεν έχουν τίποτα. Τους φέρνουν από την Αφρική οι ατζέντηδες και αν δεν τα πάνε καλά τους παρατάνε στο δρόμο, τους εγκαταλείπουν».

Σήμερα το βράδυ, στην Αίγυπτο, η Γκάνα και η Βραζιλία θα διεκδικήσουν τον τίτλο του Παγκόσμιου Πρωταθλητή στην κατηγορία Κ-20. Ίσως η τελευταία ευκαιρία για κάποιους από τους παίκτες να ξεφύγουν από τις φαβέλες του Ρίο και από τα παραπήγματα της Άκρα και να κυνηγήσουν το όνειρο…



Πηγή: The Observer

Φλώρα Μιχαλοπούλου