Ταξίδι στο άγνωστο...

Ύστερα από ένα διήμερο δοκιμαστικών με τρεις ελεύθερες περιόδους, συνολικής διάρκειας 240 λεπτών, και δοκιμές κατάταξης ακόμα 45 λεπτών, ουδείς μπορεί να προβλέψει τι πρόκειται να συμβεί στον σημερινό αγώνα.

Στο πρώτο γκραν πρι της χρονιάς όλοι ταξιδεύουν στο άγνωστο με… βάρκα την ελπίδα. Για τον καθένα η ελπίδα έχει διαφορετική σημασία. Ο Σεμπαστιάν Φέτελ ελπίζει και εύχεται φέτος να είναι η χρονιά του. Πρόπερσι σημείωσε μία νίκη στη βροχερή Μόντσα με την Toro Rosso και πέρυσι, όταν προβιβάστηκε στη μητρική εταιρεία Red Bull, πήγε κόντρα στην Brawn GP, που είχε το πάνω χέρι από την αρχή της χρονιάς.

Σημείωσε 4 νίκες και έχοντας συνολικά καλά αποτελέσματα λίγο έλειψε να πάρει την μπουκιά μέσα από το στόμα του Μπάτον. Τώρα, ξεκινώντας με πολ ποζίσιον θέλει να μπει με το δεξί στο νέο πρωτάθλημα, γνωρίζοντας ότι με την αλλαγή στο σύστημα βαθμολόγησης η νίκη έχει υπερτριπλάσια σημασία από πέρυσι, διότι φέτος ο νικητής θα παίρνει 25 βαθμούς και ο δεύτερος 18, ενώ πέρυσι είχαμε 10 για τον πρώτο και 8 για τον δεύτερο. Άρα πολλοί θα παίξουν με στρατηγική νίκης.

Ελπίδα έχουν όλοι

Για τον πρωταθλητή του 2009, Τζένσον Μπάτον, η ελπίδα για φέτος σημαίνει τουλάχιστον να υπερασπιστεί τον τίτλο του και το Νο1 στο ρύγχος του μονοθεσίου. Μπορεί να μη στεφθεί ξανά πρωταθλητής, αλλά ελπίζει να παραμείνει ψηλά, διότι όπως γνωρίζουμε εύκολα φθάνεις στην κορυφή, δύσκολα όμως παραμένεις εκεί.

Για τον Λιούις Χάμιλτον ελπίδα σημαίνει αυτό το αστέρι που έλαμψε το 2008 και που πέρυσι έχασε τη λάμψη του με ψέματα (λόγια) και αργό σχετικά μονοθέσιο, να εκπέμψει πάλι λάμψη. Τον χρειάζεται το σπορ, όχι μόνο επειδή κάνει τη διαφορά ως ο πρώτος και μοναδικός μαύρος οδηγός στην ιστορία της Φόρμουλα 1, ούτε επειδή είναι ο νεαρότερος πρωταθλητής της F1, αλλά επειδή είναι γρήγορος.

Όσο για τον Μίκαελ Σουμάχερ, ελπίδα σημαίνει να μη μετανιώσει για την επιστροφή του στο γκριντ. Με επτά τίτλους και εκατοντάδες εκατομμύρια καταθέσεων, ούτε τα 7 επιπλέον που θα πάρει φέτος είχε ανάγκη ούτε να εκπληρώσει κάποιο σκοπό.

Γύρισε για να βοηθήσει μια εταιρεία (Mercedes) που του στάθηκε στο ξεκίνημα της καριέρας του, αλλά και να αποδείξει ότι στα 41 του χρόνια δεν είναι βετεράνος οδηγός (για να μην τρελαθούμε κιόλας) απέναντι σε 20χρονους. Για τον Αλόνσο η ελπίδα μεταφέρεται κυρίως προς τη Ferrari που άφησε ελεύθερο τον Κίμι Ραϊκόνεν, ο οποίος της έδωσε τίτλο το 2007, για να φέρει έναν πιο στρωτό οδηγό στην ομάδα, και μάλιστα δύο φορές πρωταθλητή (2005-06).

Ελπίδες τρέφουν πολλοί. Ο Μπαρικέλο να συνεχίσει ως «μαθουσάλας» του θεσμού χωρίς προβλήματα κι αν γίνεται με κάποια διάκριση, ο Ρόσμπεργκ να αποδείξει ότι στην 4ή του χρονιά με πιο ανταγωνιστική ομάδα φέτος μπορεί να αυξήσει τις συμμετοχές στο βάθρο (από 2), κι ο Γουέμπερ ότι τα 4 κιλά που έχασε και τον στέγνωσαν τελείως (1,85 μ. ύψος, 70 κιλά!) δεν πήγαν χαμένα...

Κι εμείς ελπίζουμε

Δεν ελπίζουν ούτε εύχονται μόνο οι οδηγοί. Κι εμείς ελπίζουμε να μη βαρεθούμε από νωρίς, να βλέπουμε περισσότερες μάχες στην πίστα και λιγότερη στρατηγική (ούτως ή άλλως θα συμβεί με την απαγόρευση των ανεφοδιασμών), να μην αποτελέσουν οι νέες ομάδες τροχοπέδη στην εξέλιξη του σπορ, να βγουν νέα ταλέντα οδηγοί και οι ρούκι να μην είναι απλώς για να συμπληρώνουν το γκριντ βγάζοντας φωτογραφίες σαν ωραία πλουσιόπαιδα.

Ελπίζουμε κάποτε να σταματήσει η εφαρμογή των κανονισμών μόνο με το γράμμα του νόμου και όχι με το πνεύμα. Τη μία χρονιά να μιλάμε για διπλό διαχύτη και την άλλη για τρύπα στο κόκπιτ που βοηθά την… αεροτομή. Ευχές και ελπίδες για ένα πρωτάθλημα που μόλις άρχισε.

Επιμέλεια: Δημήτρης Μπαλής