Νικοπολίδης: «Δεν μπορούν να ζήσουν o ένας χωρίς τον άλλο…»

Το « μαζί δεν κάνουν και χώρια δεν μπορούν» φαίνεται πως ταιριάζει γάντι στην περίπτωση του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού, όπως δήλωσε ο Αντώνης Νικοπολίδης σε συνέντευξή του στο διαδικτυακό κανάλι των «ερυθρολεύκων». Ο παλαίμαχος γκολκίπερ μίλησε για το πώς ζούσε τα ντέρμπι αγωνιζόμενος και στις δύο ομάδες, αλλά και στα πρώτα του ματς κόντρα στην παλιά του ομάδα μετά την… αλλαγή στρατοπέδου το 2004.

Αναλυτικά, ο Αντώνης Νικοπολίδης μίλησε για:

-την τελευταία φορά που ήταν θεατής σε ντέρμπι «αιωνίων»: «Τα τελευταία 18 χρόνια είτε αγωνιζόμουν, είτε ήμουν στον πάγκο μιας ομάδας σε ντέρμπι του Ολυμπιακού με τον Παναθηναϊκό».

-την ιδιαιτερότητα των ντέρμπι «αιωνίων»: «Αυτά τα ντέρμπι είναι κάτι διαφορετικό. Ντέρμπι είναι και με την ΑΕΚ και με τον ΠΑΟΚ, αλλά αυτά τα ματς είναι ξεχωριστά. Θέλεις να τα ζήσεις. Είναι οι δύο κορυφαίες ομάδες στην Ελλάδα, βασικό τους στόχος είναι η νίκη και το πρωτάθλημα, αν και πιστεύω πως βασικό ρόλο παίζει ο εγωισμός και το πρεστίζ σε αυτά τα ματς. Είναι κάτι που το περιμένει ο κόσμος και θέλει τη νίκη για να δείξεις στον αντίπαλό σου πως είσαι καλύτερος και αξίζεις το πρωτάθλημα».

-το άγχος πριν από το ντέρμπι: «Για αυτά τα ματς έχει μία προσμονή. Εγώ παρακαλούσα να σφυρίξει ο διαιτητής. Το άγχος υπήρχε πριν, μετά την έναρξη του αγώνα έφευγε όλο το άγχος. Κάθε ποδοσφαιριστής ζει διαφορετικά το παιχνίδι. Άλλοι παίκτες είναι πολύ νευρικοί, άλλοι πολύ ήρεμοι, άλλοι ακούνε μουσική. Καθένας προσπαθεί να διώξει το άγχος του με το δικό του τρόπο».

-την πρώτη του εμπειρία σε ντέρμπι: «Το πρώτο ντέρμπι που έπαιξα στο παλιό Καραϊσκάκη δεν θέλω να το θυμάμαι, για τα επεισόδια και τον τραυματισμό μου. Ο Ολυμπιακός περνούσε από μία φάση αναδιοργάνωσης και είχε προβλήματα. Όταν είσαι σε μικρή ηλικία δεν έχεις τόσο άγχος κι εσύ νιώθεις προστατευμένος. Έτσι κι εγώ δεν είχα άγχος. Μια καλή εμφάνιση μπορεί να σου δώσει την προοπτική για τη συνέχεια, αλλά έχω δει ποδοσφαιριστές να έχουν ιδιαίτερα καλή απόδοση σε τέτοια ματς και να μην έχουν στη συνέχεια ανάλογη πορεία».

-τις διαφορές σε ένα ντέρμπι ως παίκτης του ΟΣΦΠ ή του ΠΑΟ: «Η αγωνία και η προσμονή είναι ακριβώς η ίδια, είτε αγωνίζεσαι στη μία ομάδα, είτε στην άλλη. Δεν μπορούν να ζήσουν οι δύο ομάδες η μία χωρίς την άλλη. Ούτε ο Ολυμπιακός χωρίς τον Παναθηναϊκό, ούτε ο Παναθηναϊκός χωρίς τον Ολυμπιακό».

-τις πρώτες εμπειρίες ως παίκτης του ΟΣΦΠ κόντρα στον ΠΑΟ: «Το δυσκολότερο παιχνίδι για μένα ήταν το 1-0 στο ‘Καραϊσκάκη’, το πρώτο μου απέναντι στους πρώην συμπαίκτες μου. Με πολλά από αυτά τα παιδιά είχαμε μεγαλώσει μαζί, ήμασταν 15 χρόνια μαζί. Ήμασταν δεμένοι και για πρώτη φορά ήμουν αντίπαλός τους. Όλα αυτά συν την αγωνία που είχα για να κερδίσω και να αποδείξω ό,τι ήθελα να αποδείξω. Στο ματς της Λεωφόρου ήμουν απόλυτα προετοιμασμένος για το τι θα συμβεί. Δεν πολυέδωσα σημασία τι γινόταν γύρω μου, αλλά ήμουν συγκεντρωμένος να βοηθήσω την ομάδα μου. Δυστυχώς χάσαμε, δεν ήθελα να χάσω ειδικά στο συγκεκριμένο ματς. Γενικά, πάντως, η παρουσία μου με τον Ολυμπιακό απέναντι στον Παναθηναϊκό ήταν πολύ καλή».

-την ώθηση που δίνει στην ομάδα ο κόσμος του Ολυμπιακού: «Το ‘Καραϊσκάκη’ είναι έδρα και ο κόσμος σού δίνει δύναμη. Είναι το αίσθημα πως αγωνίζεσαι μέσα στο σπίτι σου και ξέρεις πως ό,τι και να πάει στραβά, μπορείς να το αλλάξεις. Ο κόσμος είναι δίπλα σου μέχρι το τελευταίο λεπτό. Αυτό είναι το πιο σημαντικό. Οι παίκτες αντιλαμβάνονται πως αν αγωνιστούν με πάθος και αυταπάρνηση, έστω κι αν χάσεις, ο κόσμος το καταλαβαίνει, δείχνει κατανόηση και σου συμπαραστέκεται. Όμως τιμωρεί την αδιαφορία και πολλές φορές σε τέτοιες περιπτώσεις υπάρχουν αποδοκιμασίες. Όταν μπεις στο γήπεδο και βλέπεις τον ενθουσιασμό στην εξέδρα, νιώθεις πως ο κόσμος είναι δίπλα σου. Πολλές φορές οι παίκτες δεν νιώθουν κούραση και πρεσάρουν σαν παλαβοί. Νιώθεις τη δύναμη και όταν στο τέλος κουράζεσαι, το χειροκρότημα και οι ιαχές των φιλάθλων σε βοηθούν να τα ξεπεράσεις όλα».