Οι γλυκιές φαντασιώσεις της Άνοιξης

Ήρθε η ώρα που μπορούμε επιτέλους να κοιτάξουμε πίσω μας και να πούμε ότι αυτός ο παλιοχειμώνας πέρασε και δεν θα ξαναέρθει. Γιατί μπροστά μας είναι η Άνοιξη. Ναι. Η εποχή που μας βάζει όλους σε mode ευφορίας και μας κάνει να βλέπουμε τα πράγματα εντελώς διαφορετικά και πιο αισιόδοξα.

Μαλακίες.

Ακόμα παγωνιά έχει, ακόμα βρέχει, ακόμα προσπαθεί να χιονίσει αλλά δεν τα πολυκαταφέρνει και με λίγα λόγια ο πιο κρύος χειμώνας που θυμάμαι, εγώ προσωπικά, παραμένει. Παρόλα αυτά το διασκεδάζω. Νομίζω ότι είναι για όλους μας ένα μεγάλο τεστ, αλλά αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση σε μια χώρα που δεν αντέχει το κρύο για πάνω από ένα μήνα, μας βλέπω να μετονομάζουμε τη χώρα σε κάτι πιο «σιβηρικό» και να αρχίζουμε να φοράμε αυτά τα ρώσικα γούνινα καπέλα στην καθημερινότητα μας, χωρίς το άγχος μήπως κάποιος μας χαρακτηρίσει υπερβολικούς ή απλά μαλάκες.

Σε αντίθεση με τον περισσότερο κόσμο που ασχολείται με το γράψιμο και τους τελευταίους μήνες πάσχει από μια σπάνια μορφή συλλογικής κατάθλιψης και δεν μπορεί να γράψει τίποτα αισιόδοξο, αφού τα περισσότερα κείμενα ξεκινάνε με προτάσεις του τύπου «Αυτή την περίοδο νιώθω άδειος» ή «Νιώθω ότι δεν έχω τίποτα σημαντικό να πω, μπροστά στα τόσα σημαντικά που μας συμβαίνουν» ή «Κάποτε έπαιρνα περισσότερα λεφτά και ασχολιόμουν με το να κάτσω να γράψω, αλλά τώρα που μου τα έκοψαν σίγα μην ασχοληθώ», εγώ νιώθω πιο αισιόδοξος.

Νομίζω ότι παρά τα προβλήματα είναι μια τρομερά καλή συγκυρία για δημιουργικότητα. Είναι μια εποχή που μας βοηθάει να ξεπεράσουμε τους εαυτούς μας. Μια εποχή που μας κάνει να σκεφτόμαστε διαφορετικά και μας κάνει να ψάχνουμε νέους τρόπους για να λύνουμε τα προβλήματα μας.

Τίποτα δεν είναι έτοιμο, τίποτα δεν έρχεται εύκολα και όλα θέλουν προσπάθεια για να επιτευχθούν. Αλλά αν και όταν έρθει η επιτυχία θα είναι πιο γλυκιά.

Πιο γλυκιά από οποιαδήποτε είσοδο στο δημόσιο ή αγορά ακριβού αυτοκινήτου ή κολύμβησης σε χρυσάφι και ευρώ που ήταν κάποτε της μόδας.

Ξέρω ότι μια τέτοια back to basics προσέγγιση ίσως να μην είναι το όνειρο κάποιων αλλά εναλλακτική λύση δεν υπάρχει και όποιος πιστεύει ότι σε λίγο καιρό θα επιστρέψουμε απλά στην προ πενταετίας ζωή μας, έχει περισσότερες αυταπάτες ακόμα και από αυτό τον τύπο.

Προς θεού, ο Χρήστος Παπουτσής δεν είναι ο μοναδικός πολιτικός με αυταπάτες. Το να πιστεύεις όμως ότι στην κατάσταση που βρίσκεται η χώρα και με τα γεγονότα του τελευταίου μήνα που κανονικά θα έπρεπε να σε οδηγήσουν σε παραίτηση, είναι η κατάλληλη στιγμή για να δηλώσεις υποψηφιότητα για την προεδρία του κόμματος σου θέλει φαντασία μεγαλύτερη και από του Stephen King.

Απόσπασμα από τις σημειώσεις του ιστορικού του μέλλοντος

Ο Χρήστος Παπουτσής βγήκε στην ταράτσα του ψηλότερου κτιρίου της Αθήνας. Ήταν λίγο μετά τις 10 το βράδυ και ο ορίζοντας ήταν κρυμμένος πίσω από τους πυκνούς καπνούς που έβγαζαν οι φλόγες. Οι φλόγες που είχαν τυλίξει όλα αυτά τα κτίρια του κέντρου. Φύσηξε ελαφρά και με το χέρι του απομάκρυνε από το πρόσωπο του τον καπνό που δημιουργήθηκε από την κρύα ανάσα του.

Εκείνη ακριβώς τη στιγμή ο Χρήστος Παπουτσής κατάλαβε κάτι σημαντικό. Κάτι που δεν αφορούσε μόνο τον ίδιο αλλά και όλους τους έλληνες. Έτσι όπως απομάκρυνε τον καπνό από μπροστά του ανακάλυψε ότι είναι ικανός να απομακρύνει και τα σύννεφα που κάλυπταν τη χώρα. Μπορούσε να μετατρέψει τη μιζέρια σε χαρά. Τον πόνο σε ευτυχία. Να οδηγήσει τη χώρα στο φως. Να γεμίσει τις άδειες τσέπες, να μετατρέψει τις κατεψυγμένες πατάτες σε ζεστές έτοιμες για σερβίρισμα λιχουδιές με ελάχιστα λιπαρά.

Αυτό θα έκανε. Δεν θα δήλωνε την παραίτηση του άμεσα. Δεν θα εγκατέλειπε τη μάχη σαν ένα μικρό τσιουάουα. Θα περίμενε λίγες ημέρες για να μην το καταλάβουν. Και όταν το έκανε τελικά θα ανακοίνωνε την υποψηφιότητα του για πρόεδρος. Χιλιάδες κόσμου θα πλημμύριζαν τους δρόμους ανακουφισμένοι φωνάζοντας το όνομα του στο πιο μεγάλο πάρκο της χώρας.

Τέλος

Ξύπνα Χρήστο. Και διάβασε μόνο τα bold.

Υπάρχει πάντα χρόνος για να προλάβεις να αγχωθείς.

— Thanasis Rallis (@ThanasisRallis) February 24, 2012