Δεν είμαι γυναικολόγος, αλλά θα ρίξω μια ματιά…

«Δεν πήρα ακόμη κείμενο σου για το Αβάπτιστο». Το μικρό αφεντικό μου έριξε μια υποτιμητική ματιά και συνέχισε. «Ούτε την προηγούμενη εβδομάδα θυμάμαι να έγραψες τίποτα».

«Αφεντικό, καλημέρα και σε σένα. Κοίτα, έχω πρόβλημα. Χάλασε ο υπολογιστής και δεν μπορώ να ετοιμάσω κάτι», τόλμησα να πω.
«Άστα αυτά, τόσα pc έχει εδώ μέσα κι εσύ κάθεσαι οχτώ ώρες. Κάτσε και γράψε κάτι ρε φίλε», συνέχισε.

Κατάλαβα το λάκκο της φάβας και προσεκτικά τον απέφυγα. «Μα δεν θα τολμούσα ΠΟΤΕ την ώρα της δουλειάς να ασχοληθώ με κάτι άλλο αφεντικό», απάντησα και έδειξα απερίγραπτα προσβεβλημένος.

Του Νικόλα Ακτύπη

Ήπιε μια γουλιά από τον καφέ του που δεν μπορούσα να καταλάβω εάν επρόκειτο για φρέντο μέτριο με γάλα και σιρόπι καραμέλα ή φραπέ σκέτο με γάλα. Αυτός ο άνθρωπος προστάτευε καλά τα μυστικά του. Πριν προλάβω να αναλύσω περαιτέρω το ρόφημα, με είχε αποστομώσει.

«Ξέρεις υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος που απενεργοποιήσαμε facebook και youtube την εβδομάδα που ήρθες. Θες να συνεχίσω;»

Φυσικά δεν χρειαζόταν να μπούμε σε λεπτομέρειες.

«Κοίτα φίλε, έχουν περάσει πολλοί σαν και σένα από τα χέρια μου, μη νομίζεις ότι διαφέρεις από αυτούς. Αν θέλεις να τα πάμε καλά θα πρέπει να μου έχεις ένα θέμα κάθε εβδομάδα για το Αβάπτιστο, αλλιώς θα έχεις κακά ξεμπερδέματα».

Είχε αρχίσει να ακούγεται σαν εκπαιδευτής επιλοχίας στο στρατό.

«Αν δεν κάνεις αυτό που σου λέω, θα σου μετατρέψω τη ζωή σε κόλαση. Θα σε βάλω σε βάρδιες που δεν φαντάζεσαι ότι υπάρχουν, θα…»

Σταμάτησε ξαφνικά και απέδειξε για μια ακόμη φορά τον κυκλοθυμικό του χαρακτήρα.

«Παιδί μου», είπε με σαφώς πιο γλυκιά φωνή και έναν πατρικό τόνο. «Μπορείς να με εμπιστευθείς, πες μου την αλήθεια. Γιατί δεν έγραψες για το περιοδικό την προηγούμενη εβδομάδα. Περίμενα πολλά από εσένα. Μου θυμίζεις τον εαυτό μου όταν ήμουν νέος».

Για μερικά δευτερόλεπτα στο μυαλό μου στριφογύρισαν μερικές πρόχειρες δικαιολογίες που είχα στην άκρη για κάθε περίσταση και τις προσάρμοζα ανάλογα με την περίπτωση. Μπορούσα να πω ότι είχα το κείμενο έτοιμο και το έφαγε η Στέλλα η σκύλα μου, αλλά η αλήθεια είναι ότι κανείς –πόσο μάλλον ένα σοφό αφεντικό- δεν θα πίστευε ότι ένα σκυλάκι κατάπιε έναν σκληρό δίσκο. Μπορούσα να υποστηρίξω ότι ανταγωνιστικό site είχε απαγάγει τη μάνα μου και με είχε υποχρεώσει να δώσω το άρθρο σε αυτούς, αλλά είναι γνωστή η αλληλεγγύη και η τιμιότητα στο χώρο. Αποφάσισα να του πω την αλήθεια, αν και ήξερα ότι έτσι θα πρόδιδα τα μυστικά μου. Δεν βαριέσαι, σκέφτηκα, είχα αρχίσει να τον εμπιστεύομαι.

«Για όλα φταίει ο Μανώλης ο διαχειριστής της πολυκατοικίας μου, για κάποιο λόγο νομίζει πως είμαι γιατρός».

«Τι είναι αυτά που λες ρε; Δοκιμάζεις την υπομονή μου, πώς γίνεται να το νομίζει κάποιος αυτό;»

«Σου το ορκίζομαι είναι αλήθεια, δεν ξέρω πώς άρχισε, αλλά είναι αλήθεια. Στην αρχή κάθε φορά που με συναντούσε στην είσοδο ή στις σκάλες μου έλεγε καλημέρα γιατρέ ή γιατρέ μου τι κάνεις. Ντράπηκα να του πω ότι δεν είμαι. Μετά από λίγο καιρό μου ζητούσε συμβουλές για τα φάρμακα που έπαιρνε, παραπονιόταν για κάτι πόνους, ξέρεις, μεγάλος άνθρωπος είναι…»

«Κι εσύ τι έκανες;»

«Ρωτούσα τι του είχαν πει στο ΙΚΑ και του πρότεινα να ακολουθήσει τις συνταγές. Πάντως αγόρασα στηθοσκόπιο, πιεσόμετρο και μια ιατρική μπλούζα και που και που έκανα τάχα ότι τον εξετάζω. Είχα και τα τυχερά μου. Λιγότερα κοινόχρηστα, δωράκια από Κρήτη, από εκεί είναι ο Μανώλης. Δεν μπορούσα να κάνω πίσω, είχα αρχίσει να ψιλογουστάρω, μέχρι την προηγούμενη εβδομάδα που δεν έγραψα».

«Για πες, για πες» είπε με ενδιαφέρον το αφεντικό και παρήγγειλε ένα φρέντο μέτριο με γάλα. Επιτέλους έμαθα κι εγώ κάτι για αυτόν, το αφέψημα του!

«Κατέβηκα κάτω στο σπίτι για να πληρώσω και μέχρι να μετρήσω τα ψιλά, ο Μανώλης επέστρεψε από την κουζίνα με μια νταμιτζάνα ρακί. Θα πιούμε ένα με ρώτησε και φυσικά του απάντησα ναι. Το ένα έφερε το άλλο και μετά από καμιά ώρα αυτός τραγουδούσε κρητικές μαντινάδες κι εγώ ζακυνθινές αρέκιες. Είχαμε γίνει ντίρλα. Και τότε μπήκε η κόρη του…»

«Καλό… μ, κορίτσι», ρώτησε το boss.

«Έχω φωτό, θα σου δείξω μετά. Το θέμα είναι ότι την ώρα που έλεγα ένα ανέκδοτο, ο Μανωλιός στραβοκατάπιε και του έκατσε στο λαιμό ένα κομμάτι χωριάτικο ψωμί. Πανικοβλήθηκα και τον έκανα μαύρο στο ξύλο. Τον χτύπαγα στην πλάτη, μέχρι που το έφτυσε. Μια μαλακία και μισή έκανα, αλλά ο σύντεκνος νόμισε ότι ήταν και γαμώ τις ιατρικές τεχνικές κι εγώ κάτι σαν τον Ιπποκράτη. Τι να σου λέω, για να με ευχαριστήσει μου έδωσε και μια νταμιτζάνα ρακί και ανέβηκα στο διαμέρισμά μου».

«Πρώτα από όλα να παρατηρήσω ότι με την άσπρη μπλούζα, χασάπη θα θύμιζες όχι γιατρό, αλλά για το Αβάπτιστο γιατί δεν έγραψες;»

«Σε ότι έχω ιερό σου ορκίζομαι ότι ετοιμαζόμουν να γράψω το τέλειο κείμενο, αλλά με το που έκατσα στο γραφείο χτύπησε το κουδούνι της πόρτας. Ήταν η κόρη του Μανώλη, να αυτή στη φωτογραφία, δεν είναι πολύ καλή γιατί δεν φαίνεται το πρόσωπο», είπα και έβγαλα την παραπάνω φωτό για να τη δείξω στο αφεντικό.

«Δεν πειράζει, δεν πειράζει. Τι να το κάνεις το κεφάλι; Και τι σου είπε;», αποκρίθηκε ο προϊστάμενος δίχως να σηκώσει το βλέμμα του.

«Με ευχαρίστησε που έσωσα τον μπαμπά της και μετά:

«Γιατρέ μου έχω έναν πόνο στο στήθος, μήπως να το κοιτάζατε;»

«Κι εσύ ρε αθεόφοβε τι απάντησες;»

«Δεν είμαι γυναικολόγος, αλλά θα ρίξω μια ματιά….»

Για επικοινωνία με τον γιατρό (μόνο κατόπιν ραντεβού): nikolas_aktipis@yahoo.gr