Ένα «Κούπερ» που έγινε… Ντάτσουν!

Όταν στις 23 Μαΐου του 2001, ο Έκτορ Ραούλ Κούπερ καθόταν στον πάγκο της Βαλένθια, για να κοουτσάρει τον τελικό του Champions League απέναντι στην Μπάγερν Μονάχου, όλη η ποδοσφαιρική Ευρώπη μιλούσε για έναν από τους πλέον περιζήτητους προπονητές στην «Γηραιά Ήπειρο».

Βλέπετε, η αναμέτρηση του «Σαν Σίρο» δεν ήταν ένα «πυροτέχνημα» στην μέχρι τότε καριέρα του Αργεντινού, καθώς την προηγούμενη σεζόν (1999-2000), είχε και πάλι βρεθεί στον τελικό της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης, την φορά εκείνη απέναντι στην «βασίλισσα» Ρεάλ, από την οποία και ηττήθηκε με το εμφατικό 0-3.

Γράφει ο Ανδρέας Κριαράς

Ο τελικός του 2001 αποτέλεσε για δεύτερη φορά στην πορεία του 45χρονου τότε προπονητή, την επιτομή της ρήσης, «έφτασε στην πηγή και νερό δεν ήπιε».

Σαν να γνώριζε ο ψαρομάλλης τεχνικός πως, η βραδιά του «Σαν Σίρο» θα αποτελούσε το «peak» της προπονητικής του καριέρας… Όσοι παρακολουθούσαν τον πάγκο των «νυχτερίδων» εκείνο το βράδυ, σίγουρα θα ψυχανεμίστηκαν το αδικαιολόγητα – ακόμα και για τελικό Champions League – μεγάλο άγχος και την υπέρ το δέον νευρικότητα του Κούπερ.

Δεν ήταν κουτός ο Αργεντινός, ήξερε πως αν το βράδυ της 23ης Μαϊου του 2001 το τρόπαιο δεν έμπαινε στο αεροπλάνο για την Ισπανία, αυτό δεν θα γινόταν ποτέ. Κάτι σαν την φράση που χρησιμοποιούν τα αμερικανάκια για να «ντοπάρουν» την αποφασιστικότητά τους: «it’s now or never»!

Η κατάκτηση του τίτλου δεν ήρθε τελικά και ο Κούπερ αρκέστηκε απλά και μόνο στο να θυμάται πως είναι ένας από τους λίγους προπονητές στην ιστορία του θεσμού που οδήγησε την ομάδα του σε δύο συνεχόμενους τελικούς.

Από εκεί και πέρα αρχίζει η κατιούσα... Και με το δίκιο τους θα σπεύσουν να διαμαρτυρηθούν, όσοι έχουν ήδη ξοδέψει πέντε λεπτά από τον πολύτιμο χρόνο τους, προκειμένου να διαβάσουν μέχρι το συγκεκριμένο σημείο του κειμένου. Όποιος όμως πει, πως η διετή θητεία του στην Ίντερ (2001-2003), θύμισε σε τίποτα την αίγλη που είχε ως προπονητής των Μεντιέτα, Φαρινός, Κλαούντιο Λόπεζ, Κίλι Γκονζάλες, Ζεράρντ και των άλλων μπαλαδόρων της Βαλένθια, τότε μάλλον παρακολουθούσε άλλη ομάδα και άλλο προπονητή.
Ακολούθως, σας παραθέτουμε καρέ- καρέ πως ένα αυτοκίνητο πρώτης διαλογής, κατάφερε μέσα σε μία οκταετία να γίνει αγροτικό προς… απόσυρση:

Ίντερ (2001-2003) - Ο ιδανικός αυτόχειρας

Μετά την απώλεια και του δεύτερου τελικού, ο Κούπερ έμοιαζε να έχει χάσει το πάθος του για το κοουτσάρισμα. Σαν απογοητευμένη γκόμενα που την είχαν ταράξει στο κέρατο οι πρώην της και είχε χάσει το ενδιαφέρον της για τους επόμενους. Λίγο έλειψε βέβαια να κοουτσάρει και τρίτο τελικό Champions League, όταν την σεζόν 2002-2003 πήγε ως προπονητής της Ίντερ μέχρι και τα ημιτελικά της διοργάνωσης, όπου και αποκλείστηκε από την συμπολίτισσα Μίλαν του Αντρέι Σεφτσένκο, μετέπειτα πρωταθλήτρια Ευρώπης. Η «τιτλοφοβία» του Κούπερ ωστόσο, είχε αποδειχτεί με τον πλέον εμφατικό τρόπο στο τέλος της περιόδου 2001-2002, όταν κατάφερε να χάσει το σκουντέτο την τελευταία αγωνιστική, όπου και ηττήθηκε από την Λάτσιο στο «Ολίμπικο» της Ρώμης με 4-2, αποτέλεσμα που επέτρεψε στην Γιουβέντους να χριστεί πρωταθλήτρια.

Μαγιόρκα (2004-2006) – Θα βούλιαζε ολόκληρο νησί

Την περίοδο 2003-2004, ο Κούπερ θα κάτσει στον πάγκο των «νερατζούρι» μέχρι και την 6η αγωνιστική της Serie A, όταν και ο σύλλογος αποφάσισε να λύσει την συνεργασία μαζί του, αφού βρισκόταν στην όγδοη θέση του βαθμολογικού πίνακα. Μετά από ένα χρόνο αποχής του από τα ποδοσφαιρικά δρώμενα, ο Κούπερ θα αποδεχτεί την πρόταση της ισπανικής Μαγιόρκα για ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας. Στις Βαλεαρίδες Νήσους θα παραμείνει για δύο χρόνια (2004-2006), χωρίς να πείσει κανέναν για την προπονητική του αξία. Την πρώτη χρονιά της παραμονής του στο «Όνο Εστάντι», μετά βίας κατάφερε να κρατήσει τους νησιώτες στην Primera Division, τερματίζοντας στην 17η θέση της βαθμολογίας, δύο μόλις βαθμούς πάνω από την επικίνδυνη ζώνη. Η επόμενη χρονιά πιστοποίησε την ανεπάρκεια του Κούπερ, καθώς παρά τις πολλές μεταγραφές του συλλόγου, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το πόστο του τον Φεβρουάριο του 2006, αφήνοντας παρακαταθήκη για τον διάδοχό του, το δύσκολο έργο να ξεκολλήσει την ομάδα από τον πάτο της βαθμολογίας.

Μπέτις (2007-2008) – Πέρασε και δεν άγγιξε

Η έναρξη της περιόδου 2007-2008 βρήκε τον Έκτορ Ραούλ Κούπερ στον πάγκο μιας άλλης εκπροσώπου της Ιβηρικής Χερσονήσου, αφού η Μπέτις εμπιστεύτηκε στα χέρια του την προσπάθεια επιστροφής στον δρόμο των επιτυχιών. Μάταια! Σκιά του παλιού καλού εαυτού του, απολύθηκε στις 2 Δεκεμβρίου του 2007 μετά από την αναμέτρηση πρωταθλήματος με την Ατλέτικο Μαδρίτης. Το ματς με τους «ροχιμπλάνκος» ωστόσο, δεν ήταν απλά μία ήττα, ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Η απομάκρυνσή του από την Ανδαλουσία, ήρθε ως φυσικό επακόλουθο της φτωχότατης συγκομιδής βαθμών μέχρι και εκείνο το σημείο του πρωταθλήματος.

Πάρμα (2008) – Το χρονικό ενός υποβιβασμού

Είναι αλήθεια πως ένας υποβιβασμός που θα απεδείκνυε την προπονητική δυσλειτουργία του Λατινοαμερικάνου, έλειπε από το «πλούσιο» παλμαρέ του. Μέχρι την στιγμή της απόλυσής του από την ιταλική Πάρμα. Στις 11 Μαρτίου του 2008, ο Κούπερ έφτανε ως Μεσσίας στο «Ένιο Ταρντίνι», αντικαθιστώντας τον προκάτοχό του στους «τζιαλομπλού» Ντομένικο Ντι Κάρλο, με μοναδικό στόχο, να απομακρύνει τον σύλλογο από τις θέσεις που οδηγούσαν στην Serie B. Απέτυχε παταγωδώς! Με μόλις δύο νίκες σε σύνολο 10 παιχνιδιών στον πάγκο των Ιταλών, ο Κούπερ απολύθηκε μόλις δύο μήνες μετά και η ομάδα της Πάρμα καταδικάστηκε σε υποβιβασμό.

Εθνική Γεωργίας (2008-2009) – Δεν «σταύρωσε» νίκη

Την 1η Αυγούστου του 2008, ο Κούπερ αναλαμβάνει χρέη ομοσπονδιακού προπονητή στην εθνική Γεωργίας. Κανείς φαίνεται δεν ενημέρωσε τους δύσμοιρους πρώην Σοβιετικούς για τον πρότερο βίο του. Μέχρι και τον Δεκέμβριο του 2009 που έληγε το συμβόλαιό του, δεν κατάφερε να κερδίσει ούτε ένα παιχνίδι με το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της Γεωργίας. Ούτε λόγος βέβαια για ανανέωση της συνεργασίας.

Άρης (2009-…) – Αναζητώντας την χαμένη του ταυτότητα

Και κάπου εδώ, η μοίρα του περιπλανώμενου Οδυσσέα μας, τον ρίχνει στις όχθες του «Κλεάνθης Βικελίδης». Ο Άρης του έντονου λατινοαμερικάνικου στοιχείου, ψάχνει έναν προπονητή που θα καθοδηγήσει, αλλά και θα αποτελέσει πηγή έμπνευσης για τα ατίθασα νιάτα των «κιτρινόμαυρων του Βορρά». Χωρίς την παραμικρή διάθεση να υποτιμήσουμε τον ιστορικό σύλλογο της Θεσσαλονίκης, ένας προπονητής που είχε κάποτε πρόσβαση σε γήπεδα όπως το «Σαντιάγκο Μπερναμπέου», το «Καμπ Νόου», το «Ντέλε Άλπι» και τόσα άλλα, θα πρέπει αν μη τι άλλο να συνηθίσει στην ιδέα πως νέοι χώροι άσκησης επαγγέλματος, θα αποτελέσουν το «Ανθή Καραγιάννη», το «Δημοτικό Στάδιο της Λειβαδιάς» και ένα σωρό άλλα «στολίδια».

Το αν θα καταφέρει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων στο νέο του ρόλο ως τεχνικός του Άρη, ο χρόνος θα το δείξει. Το σίγουρο πάντως είναι πως, ένα Κούπερ πολυτελείας, κατάφερε μέσα σε μία οκταετία, με μεθοδικές και σταθερές κινήσεις, να μετατραπεί σε ένα Ντάτσουν της σειράς.