Και τώρα, τουμπεκί ΟΛΟΙ!

«Μπαμπά; Θα μου διαβάσεις το παραμύθι για να κοιμηθώ;»

«Εννοείται γιε μου. Ποιο θες; Μη μου πεις πάλι το ίδιο που λέγαμε και χθες;»

«Αυτό, αυτό θέλω»!

«Καλά… Ήταν μια φορά και ένα καιρό ένας Γερμανός χαμογελαστός κυριούλης. Δεν ήταν σαν τους άλλους συμπατριώτες του. Αυτός είχε χιούμορ, αστειευόταν συνεχώς και ζούσε με πάθος την κάθε στιγμή. Από πολύ μικρή ηλικία του άρεσε ο αθλητισμός. Ακόμα κι όταν παντρεύτηκε την…»

«Τα ξέρω αυτά ρε μπαμπά. Τα έχω βαρεθεί! Πιο κάτω πήγαινε…»

«Από πιο σημείο και μετά θέλεις;»

«Από εκεί που τα παρατάει για να έρθει εδώ, μέχρι εκείνη τη στιγμή που γίνεται βασιλιάς».

Με τη ματιά του Βαγγέλη Αυγουστή

«Ωραία… Κεφάλαιο 6, εδώ είμαστε! Αποφάσισε λοιπόν να έρθει στην Ελλάδα καθώς το ευνοούσαν οι συγκυρίες. Ως γνήσιος λάτρης του πολιτισμού, ήταν απολύτως θετικός στο ενδεχόμενο να έρθει στην χώρα της Ακρόπολης και του Παρθενώνα. Βέβαια, σημαντικό ρόλο στην απόφαση του έπαιξε και η σύζυγος του, που πάντα συμβουλευόταν για οποιοδήποτε θέμα. Έτσι λοιπόν, το αντρόγυνο πήρε το δρόμο για τα ξένα…

Εγκαταστάθηκαν για πρώτη φορά στα μέρη μας μετά το καλοκαίρι του 2001. Η εν Ελλάδι δουλειά του Γερμανού θα ξεκινούσε λίγες εβδομάδες αργότερα, και συγκεκριμένα στις 5 Σεπτεμβρίου. Εκείνη η μέρα όμως δεν θα ήταν και η καλύτερη δυνατή! Το αντίθετο μάλιστα! Ο ήρωας μας δέχθηκε αμέσως την πρώτη «κρυάδα» και γνώρισε την αφιλόξενη πλευρά των Ελλήνων.

Η ήττα από την Φινλανδία στο Ελσίνκι με 5-1 ήταν ένας γεγονός που δεν μπορούσε να καθίσει καλά στο «γερό» στομάχι των Ελλήνων που είχαν ‘χορτάσει’ από επιτυχίες! Μέχρι τότε βλέπετε, τα μοναδικά εθνικά «παράσημα» ήταν μία παρουσία το 1980 σε EURO και εξίσου μία στο Μουντιάλ της Αμερικής το ’94, που ίσως θα ήταν καλύτερα να μην υπήρχε! Παρόλα αυτά, η επόμενη μέρα ζητούσε την απομάκρυνση του πρωταγωνιστή μας από τον πάγκο. Ο Τύπος έκανε λόγο για ΟΤΟ-ΣΤΟΠ, για ασχετοσύνη και για ανικανότητα του ανθρώπου, τον οποίο λίγα χρόνια αργότερα θα δόξαζαν και εξαιτίας του θα είχαν τις μεγαλύτερες πωλήσεις στην ιστορία τους».

-«Τα θυμάμαι ρε μπαμπά αυτά. Τα διαβάσαμε και χθες! Συνέχισε από εκεί που είχαμε μείνει. Τότε… Μετά το Ευρωπαϊκό του 2008…»
«Ωραία! Τότε λοιπόν, και μετά τις τρεις ήττες σε ισάριθμα παιχνίδια στα γήπεδα της Αυστρίας και της Ελβετίας, άρχισαν δειλά - δειλά οι μουρμούρες για τον ήρωα μας! Βλέπεις, η κατάκτηση του Euro στην Πορτογαλία τέσσερα χρόνια νωρίτερα, αν και λογίστηκε σαν θαύμα, δημιούργησε υψηλές προσδοκίες! Η συνέχεια έγινε ακόμα πιο δύσκολη όταν η Ελλάδα απέτυχε να πάρει μέρος στο Μουντιάλ του 2006. Ως δια μαγείας, ο Ρεχάγκελ από «Βασιλιάς Όθωνας» μετατράπηκε σε ένα γερασμένο τεχνικό που η ηλικία του δεν του προσφέρει την κατάλληλη ευστροφία για να βρίσκεται στους πάγκους. Ξαφνικά, ο Ότο έπρεπε να απομακρυνθεί καθώς προσέφερε ότι μπορούσε, αλλά η εμμονή του σε κάποιους παίκτες καταντούσε εκνευριστική. «Τον ευγνωμονούμε για όσα μας έδωσε, αλλά ήρθε το πλήρωμα του χρόνου» ήταν η τετριμμένη και αγαπημένη ατάκα του αθλητικού Τύπου. «Γελάω με τους επικριτές μου που λένε ότι δεν κάνω καλή προπόνηση» απαντούσε ο Ρεχάγκελ και περίμενε καρτερικά να πάρει την εκδίκηση του.

Έτσι, η τελευταία ευκαιρία στον Γερμανό τεχνικό δόθηκε στα προκριματικά του Μουντιάλ της Νοτίου Αφρικής. Η κλήρωση ήταν κάτι παραπάνω ευνοϊκή και υπήρχαν οι προϋποθέσεις να πάρουμε τα εισιτήριο για τα τελικά. Εύκολο όμως να το λες, δύσκολο να το πραγματοποιείς… Τα έφερε έτσι η μοίρα που η Ελλάδα τερμάτισε δεύτερη. Ήδη το πλήθος της δημοσιογραφίας που ασχολούνται με τα αθλητικά δρώμενα, την είχε «στημένη» στον Ρεχάγκελ. Περίμεναν να αποκλειστούν οι πρωταθλητές Ευρώπης του 2004 για να πάρουν «το κεφάλι» του μακροβιότερου τεχνικού που έχει αναλάβει ποτέ την Εθνική.

Όλοι οι ειδήμονες υποστήριζαν ότι θα έχουμε ελπίδες μόνο αν τύχουμε με τη Σλοβενία (ναι, αυτή που απέκλεισε την Ρωσία) και πως αν τύχουμε με την Ουκρανία, καλύτερα να προετοιμαστούμε για ποπ-κορν και πίτσες όταν και θα παρακολουθούμε το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010 από το σπίτι. Όταν δε, η κληρωτίδα έβγαλε την ομάδα του Μιχαηλιτσένκο και έπειτα από το 0-0 του πρώτου αγώνα, άπαντες έκαναν λόγο για το «αύριο» της Εθνικής, και για το ποιος θα είναι ο επόμενος ομοσπονδιακός τεχνικός. Τεράστια ασέβεια στον άνθρωπο που έβγαλε τους Έλληνες στους δρόμους, αλλά έτσι έχει μάθει αυτός ο λαός.

«Η αποστολή μας είναι πολύ δύσκολη! Πιο πολύ και από τη γρίπη των χοίρων, φοβάμαι τον ‘ιό’ των Ελλήνων που περιμένουν τον αποκλεισμό για να απαιτήσουν την απόλυση μου, δείχνοντας να έχουν ξεχάσει τι έχουμε καταφέρει» έλεγε με παράπονο στην αγαπημένη του Μπεάτα ο 71 ετών πλέον Ότο.

Κι όμως, αυτός και τα παιδιά του (όπως αποκαλεί τους ποδοσφαιριστές και όπως οι ίδιοι νιώθουν) τα κατάφεραν. Επέστρεψαν θριαμβευτές από το Ντόνετσκ, έχοντας κερδίσει τον αγώνα, το εισιτήριο για το Μουντιάλ, τη βροχή και το κρύο, την γρίπη, τον Σεφτσένκο που τον «ανάγκασαν» να κλαίει (όπως είχαν κάνει παλιότερα και με τον Κ. Ρονάλντο), αλλά έχοντας πάνω απ’ όλα κερδίσει τον μεγαλύτερο εχθρό που προερχόταν εκ των έσω. Την αμφισβήτηση και την γκρίνια δηλαδή!

Ο Ρεχάγκελ έγινε ξανά «μάγος» καθώς πέτυχε την πρόκριση της Ελλάδας στο Μουντιάλ ύστερα από 16 ολόκληρα χρόνια. Έκλεισε στόματα με τον δικό του τρόπο, κατευθύνοντας υποδειγματικά τους παίκτες του από τον ελληνικό πάγκο στον οποίο καθόταν για 100η φορά, υπενθυμίζοντας σε όλους πόσο μεγάλη «αλεπού» των γηπέδων είναι και τι έχει καταφέρει με την «γαλανόλευκη»!
Χρειάστηκε η πρόκριση επί των υπεροπτών Ουκρανών για να θυμηθούν οι «ξερόλες» δημοσιογράφοι ότι χάρη στον «Ρεχάκλες» έχουμε κερδίσει το Euro, την Ισπανία, την Τουρκία έπειτα από 55 χρόνια -και μάλιστα στην έδρα της- και έχουμε κάνει τους Πορτογάλους να ακούν «Ελλάδα» και να τρέχουν μακριά. Χρειάστηκε το γκολ του Σαλπιγγίδη για να γίνει αναφορά στις τρεις προκρίσεις σε μεγάλες διοργανώσεις επί εποχή Ρεχάγκελ και να θυμηθούν οι «έγκριτοι» ότι φιγουράρουμε στις πρώτες θέσεις της παγκόσμιας κατάταξης. Όπως και ότι τελικά έχει γίνει ανανέωση προσώπων στην Εθνική (μόνο οι Κατσουράνης, Καραγκούνης και Χαριστέας βρισκόντουσαν στην επική ομάδα του 2004) για να αποδώσουν τα «του Καίσαρος τω Καίσαρι» σε αυτόν που τα αξίζει και να φωνάζουν όλοι σήμερα «Danke Herr Otto».

Ο ίδιος, δεν άλλαξε κάτι στην καθημερινότητα του. Το μόνο που έκανε ήταν να σφίξει δυνατά στην αγκαλιά του, τη σύζυγό του. Εκείνη τον υποστήριζε τις δύσκολες στιγμές και μαζί της ήθελε να μοιραστεί τη χαρά του ο αγαπημένος μας «έφηβος». Καθώς απολάμβαναν ένα ποτήρι κρασί, η Μπεάτα ρώτησε τον Ότο ποιος μπορεί να είναι ο ρεαλιστικός στόχος της Ελλάδας όταν αγωνιστεί στο ερχόμενο Μουντιάλ. Ο ήρωας μας, απάντησε ως εξής: «Αν πάμε και όλοι οι Έλληνες περιμένουν από εμάς να φτάσουμε μέχρι τις τελικές φάσεις, θα αποκλειστούμε με τρεις ήττες όπως το 2008. Αν μας αμφισβητούν και μας θεωρούν τελειωμένους ίσως καταφέρουμε πολλά περισσότερα απ’ όσα και εγώ ονειρεύομαι!»

-«Και τι έγινε τελικά στα γήπεδα της Αφρικής, μπαμπά; Πως τελειώνει το παραμύθι;»

……… (To be continued)

Για οποιαδήποτε θεματολογία, σχόλια, ή… μια άλλη ματιά: vaggelakis1@windowslive.com