Μία γυναίκα, μία εβδομάδα

Γράφει η Τασία Μπαλικούρα

ΔΕΥΤΕΡΑ

Δεν μπορώ να σηκωθώ το πρωί από το κρεβάτι. Νυστάζω τρελά και αρνούμαι πεισματικά να πάω στο γραφείο. Γρήγορα αναθεωρώ και πετάγομαι σαν σφαίρα. Τι θα φορέσω πάλι σήμερα; Δεν έχω ρούχα (κλασσική ατάκα γυναίκας) παρόλο που οι ντουλάπες μου είναι ασφυκτικά γεμάτες. Φτάνω φυσικά αργοπορημένη αφού δεν βρήκα ούτε σήμερα εύκολα να παρκάρω κι ενώ δεν προλαβαίνω να απολαύσω μια γουλιά καφέ δυο τηλέφωνα είναι αρκετά να μου ανεβάσουν την πίεση. Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται σκέφτομαι… Σχολάω και τηλεφωνώ στην κολλητή μου που διαμαρτύρεται τον τελευταίο καιρό ότι την γράφω προκειμένου να πάμε για καφέ. Δεν γίνεται μου απαντά κοφτά εκείνη γιατί έχει Παπακαλιάτη και δεν υπάρχει περίπτωση να μην τον δω(;). Σκασίλα μου της λέω και πέφτω για ύπνο από τις 22.30 (χλιδή). Φυσικά και δεν είδα τον Χριστόφορο γιατί γαμώτο με πήρε ο ύπνος. Ξέρει κανείς τι έγινε;

ΤΡΙΤΗ

Έχω προγραμματίσει να πάω να αγοράσω χριστουγεννιάτικα στολίδια. Μέχρι να φτάσω στο πολυκατάστημα αναθεματίζω την ώρα και τη στιγμή για δύο λόγους: Φυσικά για την αδικαιολόγητη κίνηση στους δρόμους (δηλαδή τις ημέρες των γιορτών τι θα γίνει;) και για τους νεαρούς που σε κάθε φανάρι θέλουν σώνει και ντε να μου πλύνουν τα καθαρά τζάμια του αυτοκινήτου μου και δεν καταλαβαίνουν Χριστό. Χαλαρώνω το βράδυ σε μικρό ταβερνάκι παρέα με δυο τρεις καλούς φίλους και όλα μια χαρά. Βγαίνοντας να φύγω και αφού έχω πιει τα κρασιά μου συνειδητοποιώ ότι έχω γίνει ένα αποτσίγαρο που στάζει από νικοτίνη... Μπα, ιδέα μου θα είναι μουρμουράω αφού το τσιγάρο απαγορεύεται σε κλειστούς χώρους εδώ στο Ελλάδα που ζούμε. Αφήστε που όλοι οι Έλληνες υπακούμε ευλαβικά στα Όχι και τα ΜΗΝ!

ΤΕΤΑΡΤΗ

Μετά τις καλοκαιρινές διακοπές και την όλη κραιπάλη ήρθε η ώρα να με βγάλει ο δρόμος στο γυμναστήριο. Κοινώς, δικαιολογίες τέλος. Περιμένω να κατέβει η αφρατούλα από τον διάδρομο παρόλο που αυτή έχει βαλθεί να αδυνατίσει σε μία ημέρα (αδύνατον κυρία μου έλεος). Εννοείται ότι αγνοεί επιδεικτικά το χαρτί που αναφέρει η χρήση να μην υπερβαίνει τα 20 λεπτά και εγώ απλώς καταφέρνω να εκνευριστώ για άλλη μια φορά (πρωτότυπο). Πάω να πάρω το αυτοκίνητό μου και μαντέψτε: Με έχουν «κλείσει», κορνάρω ξανά και ξανά αλλά δεν συγκινείται κανείς. Ελλάς το μεγαλείο σου! Μετά από δέκα λεπτά και αφού έχω ξεσηκώσει τη γειτονιά, εμφανίζεται ένας άξεστος και με αγριοκοιτάζει. Όχι ρε σεις δεν ζήτησε συγνώμη, θα το ξέχασε μάλλον…ή με ντράπηκε επειδή είμαι γυναίκα (!)

ΠΕΜΠΤΗ

Ο αρχισυντάκτης μου στο «Αβάπτιστο» κ. Ράλλης (ο Θανάσης είπαμε) με ρωτάει αλλεπάλληλες φορές για το πότε θα του παραδώσω το κείμενο. Προφανώς όταν θα το έχω έτοιμο του λέω αφού έχω και άλλα πράγματα να κάνω. Όχι αυτός εκεί επιμένει να με ζαλίζει. Αλλά δεν είναι ο μόνος οπότε τον συγχωρώ. Θέλω να εξαφανιστώ κυριολεκτικά για λίγες μέρες και να κάνω restart (επανεκκίνηση) στον εγκέφαλό μου που ζορίζεται τελευταία, άγνωστο γιατί. Ίσως επειδή πλησιάζουν οι γιορτές που μου δημιουργούν μια ακατάσχετη μελαγχολία παρόλο που όλα είναι τόσο όμορφα γύρω μας. Εγώ δυστυχώς αγγίζω τα όρια της κατάθλιψης για τους δικούς μου φυσικά λόγους…

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

Κουράστηκα κάθε μέρα τα ίδια και τα ίδια. Αυτή η καθημερινότητα με τρελαίνει. ΚΑΙ γιατί δεν κάνεις κάτι να την αλλάξεις θα μου πείτε. Καλή η θεωρία από προτάσεις άλλο τίποτα, αλλά στην πράξη τα πράγματα διαφέρουν έτσι δεν είναι; Είναι τέτοιοι οι ρυθμοί που ζούμε που όσο και να υπάρχει διάθεση τα εμπόδια είναι πολλά. Και είναι ζωή αυτή που ζούμε; Όχι φυσικά. Περιφερόμαστε όλοι δεξιά και αριστερά σαν κουρδισμένα στρατιωτάκια και δεν απολαμβάνουμε τίποτα. Οκ και πως θα το αλλάξουμε το σκηνικό; Δεν ξέρω ειλικρινά για το μόνο που είμαι σίγουρη είναι πως ο χρόνος τρέχει αμείλικτα, μας έχει ήδη προσπεράσει και εμείς δεν έχουμε πάρει χαμπάρι.

ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ

Πανικός! Αντί να χαλαρώσω και να απολαύσω το υπέροχο Σαββατοκύριακο που είναι εδώ εγώ τρέχω σαν την τρελή να τα προλάβω όλα. Ψώνια, οικογενειακές υποχρεώσεις, δουλειές σπιτιού ουφ! Κουράστηκα και μόνο στη σκέψη. Ώρες ώρες αναρωτιέμαι ότι ίσως να ήταν καλύτερα αν ήμουν αγόρι. Τουλάχιστον θα ήταν πιο ξεκούραστα… Παρόλα αυτά εγώ δεν πτοούμαι. Ολοκληρώνω όλες τις εκκρεμότητες που έχω και το βράδυ φοράω την καλή μου διάθεση και βγαίνω για ποτάκι. Φυσικά έχω πάρει μαζί μου και την υπερκόπωση που με φλερτάρει παράφορα τελευταία αλλά τελικά την «φτύνω» και κάνω το δικό μου -όπως πάντα-. Θράσος είπατε; Όχι απλώς όταν θέλουμε μπορούμε. Το πώς είναι μια άλλη συζήτηση…

Υ.Γ. Έχω πιει τρεις μαργαρίτες λεμόνι (πάντα) στο μικρό μπαράκι της πλατείας Μαβίλη και ξαφνικά θυμάμαι ότι ξέχασα να απλώσω το πλυντήριο. Ε και; Ας το κάνουν οι εξωγήινοι που φιλοξενώ τις τελευταίες ημέρες στο φτωχικό μου!

Όσοι πιστοί-πιστές προσέλθετε στο mail μου tasiab@sport-fm.gr