«Μας τα ‘πανε…»

Αν δε διαβάζεις αυτές τις γραμμές από το χωριό του Άη-Βασίλη στη Φινλανδία ή δεν ετοιμάζεσαι να φορέσεις τα παγοπέδιλά σου για να ξεκινήσεις το σκι στο Γκστάαντ (και αν τα κάνεις, να μην προλάβεις να γυρίσεις, χαμούρα, που εμείς μετά βίας θα πάμε τρεις μέρες στο χωριό μας), ένα πράγμα είναι σίγουρο: Και η δική σου πόρτα χτύπησε χθες το πρωί με ρυθμούς που το έκανε αυτή του Σοφοκλή Σχορτσιανίτη (από τα delivery) -και ο δικός σου ύπνος διακόπηκε βίαια από τσιριχτές παιδικές φωνές, τριγωνάκια και ασυγχρόνιστα «καλήν ημέρα, άρχοντες»…

Γράφει ο Γιώργος Μαραθιανός

Ας ελπίσουμε ότι συγκρατήθηκες, ας ελπίσουμε ότι διατήρησες την ψυχραιμία σου, ας ελπίζουμε ότι κράτησες τα «γαμοσταυρίδια» καβάντζα, για όταν η τηλεόραση ξαναδείξει τον Παναγιώτη Ψωμιάδη να κάνει δηλώσεις. Γενικά, ας ελπίσουμε ότι έφερες τον εαυτό σου κάποια χρόνια πίσω, όταν -με το τριγωνάκι στο χέρι και τους συμμαθητές «δεύτερες φωνές»- ήσουν εσύ που έπαιρνες αμπάριζα τις πόρτες και… αγουροξυπνούσες τους «μεγάλους».

Τότε που περίμενες πώς και πώς παραμονές Χριστουγέννων για Πρωτοχρονιάς, που κανόνιζες τη σύνθεση της «κομπανίας» μέρες πριν και, φυσικά, τότε που τα κάλαντα ήταν πιθανότατα το πρώτο σου… εισόδημα! Και μόνο εσύ ξέρεις τι «αγώνα» έπρεπε να κάνεις για να το κερδίσεις. Διότι, εντάξει, ο ισχυρισμός «σιγά μωρέ, εγώ δεν το κάνω για τα λεφτά, αλλά… για το καλό», μπορεί να έχει περάσει τουλάχιστον μια φορά από τα παιδικά χείλη όλων μας, ωστόσο τώρα που μεγαλώσαμε, μπορούμε να το παραδεχθούμε: φάνταζε τόσο πιστευτός, όσο απάντηση του Κούγια για το ακριβές ύψος του…

Τι διαδικασία και αυτή των… καλάντων! Ξύπνημα από τα χαράματα -και μάλιστα με χαμόγελο και διάθεση, που σε ημέρα σχολείου εμφανίζονταν μετά το τρίτο διάλειμμα… και αν. Συνάντηση με το υπόλοιπο τιμ, καθορισμός του «δρομολογίου» και της ακτίνας που αυτό θα επεκτεινόταν και πρόχειροι υπολογισμοί της «μπάζας» που θα ξεκαθαρίζατε στο τέλος. Εκκίνηση, δε, πάντα από σπίτια κοντινών συγγενών -που θα έφτιαχναν… ψυχολογία ενόψει της συνέχειας και φυσικά θα έκαναν γερό «σεφτέ».

Μετά τα εμπόδια… Η ξαφνική καταιγίδα, το χαλασμένο ασανσέρ στην πολυκατοικία, ο σκύλος-άλογο στην πόρτα της μονοκατοικίας, που ναι μεν δεν έφτανε για να σε «τσιμπήσει», ωστόσο πάντα κρατούσε έναν από την ομάδα, με «αποστολή» να τον απασχολεί, όση ώρα οι άλλοι… σπρεχάρουν τα φωνήεντα. Η απογοήτευση όταν -μετά το απαραίτητο door control- είχες καταλήξει πως πρόκειται για «ματσωμένο» και στο τέλος άκουγες από μέσα την εκνευρισμένη φωνή «μας τα ‘πανε» (πότε προλάβανε και σας τα ‘πανε, μωρή μαγδάλω, από τις οχτώ παρά τέταρτο;;;)

Οι χαμογελαστές γριούλες που δεν είχαν ειδοποιηθεί ότι η κατοχή έληξε και θεωρούσαν πολύ πιο χρήσιμη την παροχή κουραμπιεδακίων και μελομακαρόνων, αντί για κανένα πεντακοσάρικο. Και φυσικά οι… τσίπηδες. Αφού περίμεναν να ακούσουν καμαρωτοί όλο το… πρόγραμμα (σκόπευαν να το πληρώσουν βλέπεις), έβαζαν το χέρι στην παντελόνα και έδιναν το γενναίο «μπαξίσι» των… 50, 60, το πολύ 100 δραχμών. Καλά έκανες και τους άφηνες μετά κάτω από την πόρτα δυό χιλιάρικα, μαζί με σημείωμα «για να ‘χεις να δίνεις στα παιδάκια, ρε εξηντατρίχη!!!»

Αλλά και τα ωραία… Οι απρόσμενες «χεριές» από καλοσυνάτους παππούδες ή ξεμαλλιασμένους -και… καλοπερασμένους το προηγούμενο βράδυ- νεαρούς… Οι συναντήσεις με τα άλλα «συνεργεία» σε δρόμους και πυλωτές και ο ατελείωτος χαβαλές… Τα διαλείμματα για να «επενδυθούν» άμεσα κάποια από τα ψιλά στα «ηλεκτρονικά»… Χαραγμένα, δε, βαθιά ακόμα στην παιδική ψυχούλα, παραμένουν τα αμέτρητα κομπινεζόν και… αεράτα νυχτικά που έμπαιναν από το πουθενά στο οπτικό πεδίο -λίγο μετά το άνοιγμα της πόρτας- και σε έκαναν να πετάγεσαι από το «καλήν ημέρα, άρχοντες» κατευθείαν στο «οι ουρανοί αγάλλονται»…

Άει στο διάολο, το «μουσκέψαμε» πάλι το βλέφαρο, γιορτάρα μέρα… Χρόνια πολλά!!!