Total War: Attila Review

Είναι μια περίοδος αναταραχής. Η δόξα και το μεγαλείο της Ρώμης φθίνει με ταχύ ρυθμό, με την Αιώνια Πόλη να είναι πλέον μια σκιά του παλιού εαυτού της.

Η αυτοκρατορία στέκει πλέον χωρισμένη στα δύο, με τη Δύση να προσπαθεί απεγνωσμένα να διατηρήσει την αίγλη της - και την Ανατολή να στέκει έτοιμη για νέες μάχες και διεκδικήσεις. Στο κατώφλι του Μεσαίωνα, η Ευρώπη αντιμετωπίζει μια νέα απειλή, έτοιμη να συνταράξει τα θεμέλια της Γηραιάς Ηπείρου.

Έναν άνθρωπο γεννημένο από την ίδια την δυστυχία και το θάνατο, που δεν τον ενδιαφέρει η κατάκτηση αλλά η λεηλασία και η καταστροφή. Το όνομα αυτού; Αττίλας.

Κάπως έτσι τίθεται το σκηνικό για το νέο κεφάλαιο του Total War, με το μεγάλο στρατηλάτη που κατάφερε να ενώσει τις φυλές των Ούννων να αποτελεί το νέο πρόσωπο από το οποίο αντλεί έμπνευση η The Creative Assembly για την προσθήκη στην εμβληματική σειρά. Και η επιλογή κρίνεται μάλλον ως επιτυχημένη, αφού καταφέρνει να αφήσει το στίγμα του στις δοκιμασμένες φόρμες της σειράς. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Αναμενόμενα πλέον, ο διττός χαρακτήρας του TW δίνει και πάλι δυναμικά το παρόν. Στο campaign map οι χρήστες μπορούν να σχεδιάσουν τις κινήσεις των στρατευμάτων τους, να επεκτείνουν τις πόλεις τους, να ασχοληθούν με την…πολιτική πλευρά του πολέμου και τη διπλωματία, με την turn-based δράση να δίνει το χρόνο που χρειάζεται κανείς για το απαραίτητο micro/macromanagement.

Όταν έρθει η ώρα της μάχης, οι αναμετρήσεις γίνονται σε πραγματικό χρόνο και εκεί πρωταγωνιστικό ρόλο αναλαμβάνει η τακτική και η στρατηγική, πάντα με το βάθος και την προσοχή στη λεπτομέρεια που χαρακτηρίζει την σειρά. Μέχρι στιγμής τα πράγματα είναι… business as usual, με τις αλλαγές και βελτιώσεις που θα δικαιολογούσαν την κυκλοφορία ενός νέου τίτλου.

Η πλέον αξιοσημείωτη από αυτές είναι η δυνατότητα επιλογής ενός νομαδικού λαού, ο οποίος δεν διαθέτει σταθερή έδρα και μπορεί να στρατοπεδεύσει οπουδήποτε. Φυσικά δεν χρειάζεται να αναφερθεί ότι η επιλογή ενός τέτοιου τρόπου δράσης θα φέρει ακόμα και τους βετεράνους της σειράς «έξω από τα νερά» τους, επιβάλλοντας έναν νέο τρόπο προσέγγισης και σκέψης.

Επιπρόσθετα, πλέον δίνεται η δυνατότητα στους στρατούς να ισοπεδώνουν κατακτημένες πόλεις και να ακολουθούν τακτική «καμένης γης», κάτι που προσθέτει ακόμα μεγαλύτερο βάθος, διαφοροποιώντας περαιτέρω τη στρατηγική που ακολουθείται από πλευράς παικτών.

Διαβάστε τη συνέχεια της παρουσίασης εδώ