Καθαρές εξηγήσεις (με τον κειμενογράφο)

Η λέξη «συγγνώμη» από μόνη της δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Για να λάβει την πραγματική της έννοια πρέπει να τη δεις να σχηματίζεται στο βλέμμα εκείνου που τη ζητάει ή, έστω, να καταλαβαίνεις ότι την εννοεί όταν τη γράφει.

Στην περίπτωση της SportDay και του περίφημου (όχι φυσικά για καλό λόγο) πρωτοσέλιδου της περί «AIDS», η «συγγνώμη» που ζήτησε η εφημερίδα την επόμενη μέρα μοιάζει εντελώς προσχηματική.

Τονίσαμε από την πρώτη στιγμή εδώ, στο sport-fm.gr, ότι η κίνηση να δοθούν τα έσοδα της εφημερίδας εκείνη την ημέρα στον Σύλλογο Οροθετικών Ελλάδας, ήταν μια καλή κίνηση. Όπως και η «συγγνώμη» που ζήτησε από όσους είναι ασθενείς.

Αυτό που είναι εξωφρενικό και παραμένει ακατανόητο, είναι το πώς στην επίσημη της θέση της η εφημερίδα, ενώ αναγνωρίζει ότι μπορεί να προσέβαλε τους ασθενείς, δεν καταλαβαίνει ότι για να προσβληθείς δεν χρειάζεται να είσαι… ασθενής. Αρκεί να είσαι άνθρωπος.

Ο κειμενογράφος –που υπογράφει την «απάντηση» στη λαϊκή κατακραυγή- προφανώς δεν εκφράζει ούτε την ιστορική διαδρομή, ούτε το σύνολο των συντακτών της εφημερίδας. Αρκετοί από τους οποίους διαχώρισαν με θάρρος τη θέση τους από την πρώτη στιγμή στα social media.

Προφανώς ο κειμενογράφος ξεπέρασε τις μόνιμες φοβίες που τον διακατέχουν και εμφανίζεται να αντιδρά και να υπερασπίζεται μία ιστορική γκάφα. Αν έδειχνε την ίδια ευαισθησία και για την ανάδειξη των σοβαρών ζητημάτων ελευθεροτυπίας που υπάρχουν –ειδικά τα τελευταία χρόνια- στον αθλητικό (και όχι μόνο) Τύπο…

Πίσω λοιπόν από τις αντιδράσεις που προκλήθηκαν, ο κειμενογράφος βλέπει λοιπόν μία συντονισμένη προσπάθεια του ανταγωνισμού να μειώσει τη… διαφορετικότητα που (θέλει να) πλασάρει η εφημερίδα.

Αναρωτιέται γιατί δεν δόθηκαν συγχαρητήρια σε πρωτοσέλιδα προηγούμενων μηνών, ενώ… αυτοαποθεώνεται για το πόσο εξαιρετικά και πρωτοποριακά ήταν.

Τα συγχαρητήρια, βέβαια, δεν ζητάς να στα δώσουν. Στα δίνουν ΑΝ κρίνουν ότι τα αξίζεις.

Και ίσως να στα έδιναν αν δεν έκλεινες τα μάτια σε σκάνδαλα και προκλητικές αποφάσεις, εντός και εκτός αγωνιστικών χώρων. Εκεί δεν χωράει παρεμβατικότητα;

Ίσως πάντως να έδιναν συγχαρητήρια στον κειμενογράφο οι συνάδελφοι, οι οποίοι μαζικά αποδοκίμασαν το πρωτοσέλιδο του ΑΙDS, αν εκείνος έδειχνε ευαισθησία όταν άλλοι συνάδελφοι ξυλοκοπούνται, απειλούνται, τρομοκρατούνται, συκοφαντούνται και λογοκρίνονται.

Ούτε εκεί χωρά παρεμβατικότητα; Μόνο κουνήματα δακτύλων και ανώδυνα κηρύγματα για κήνσορες χωράνε;…